Marjolein Terpstra (35) en haar man willen dolgraag een kindje. Twee zwangerschappen eindigen in een miskraam. Als ze voor de derde keer in drie jaar tijd in verwachting raakt, is de angst om haar baby te verliezen verlammend.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Het leek maar niet te lukken”, aldus Marjolein over haar pogingen om zwanger te raken. “Ik gebruikte ovulatietesten, maar dat hielp niet. De twee keer dat het wel lukte, eindigde de zwangerschap – nog voordat ik het hartje had kunnen zien kloppen – in een miskraam.” Ze is inmiddels drie jaar verder en besluit een afspraak te maken met de huisarts. “Hij verwees me door naar het ziekenhuis, zodat ik onderzocht kon worden. Hij hield er rekening mee dat ik endometriose had en dat het daardoor steeds misging.”
Maar nog voordat de afspraak heeft plaatsgevonden, blijkt ze opnieuw zwanger te zijn. “Ik kon het niet geloven. De afspraak in het ziekenhuis lieten we doorgaan. Daar deden ze een inwendige echo. Ik was inderdaad zwanger. Het hartje was zichtbaar. Het was écht.” Maar van een roze wolk is geen sprake. “Ik vond het lastig om te genieten. Ik was zo bang om het kindje te verliezen.”
De angst werkt verlammend en Marjolein besluit samen met haar man een psycholoog te bezoeken. “Ik vreesde dat dit weer zou eindigen in een miskraam. Ik wilde weten hoe groot de kans was dat dat zou gebeuren en hoe ik daar eventueel mee om zou moeten gaan. Ik kwam erachter dat ik er nog niet klaar voor was om weer zwanger te zijn. Mijn laatste miskraam was nog geen twee maanden geleden. Maar het gesprek hielp mij om alles op een rijtje te zetten.”
Drie weken voor de uitgerekende datum begint de bevalling. “De weeën begonnen ’s ochtends en bouwden zich langzaam op. ’s Avonds begon ik met timen, maar het was nog niet regelmatig. Ik besloot nog even te gaan slapen.” Maar al snel komt ze erachter dat dat er niet meer in zit. “Ik kreeg steeds meer pijn. Midden in de nacht ben ik gaan douchen. Het gespetter was rustgevend, maar de pijn bleef toenemen.” Als de verloskundige er eenmaal is, besluit zij dat het tijd is om naar het ziekenhuis te gaan. “Ik had inmiddels zoveel pijn dat ik mijn kleren niet meer aankreeg. Om 04.00 uur ben ik in badjas en met sloffen vertrokken.”
Eenmaal in het ziekenhuis krijgt Marjolein pijnstilling waardoor ze kan gaan slapen. “De volgende ochtend na mijn ontbijt gingen we weer door. De verloskundige checkte regelmatig hoeveel ontsluiting ik had, wat ik heel pijnlijk vond. Van een stevige zuster kreeg ik een ruggenprik. Ze vouwde me dubbel, zodat ik in de juiste positie zat. Stiekem vond ik dat best comfortabel om daar met zo’n grote vrouw te zitten. Het gaf me een geborgen gevoel.”
De pijn zakt naar de achtergrond, maar verdwijnt niet. “Ik werd naar de verloskamer gebracht. Langzaam nam de pijn weer toe en ik begon over te geven. Ik kon niet rechtop zitten, omdat ik dan moest spugen, maar dat moest wel. De pijn werd steeds erger. Ik snapte niet hoe het zo door de ruggenprik heen kon komen. Slap hing ik tegen mijn man aan. Ik was zo ziek, zwak en misselijk dat ik dacht: spuit me maar plat, doe wat je moet doen, haal mijn kind eruit.”
Arenda's baby overleed 24 uur na geboorte: 'Onze wereld stortte in'
De ontsluiting blijft steken en de hartslag van de baby daalt. Daarom wordt rond half negen ’s avonds besloten dat het tijd is voor een spoedkeizersnede. “Ik werd naar de operatiekamer geracet. Mijn man kleedde zich om en ik werd alvast op de operatietafel gelegd voor een tweede ruggenprik. De voorbereidingen werden getroffen en mijn man kwam naast mijn hoofd zitten. Ik had het gevoel gekregen dat mijn lichaam het opgaf, dus was enorm opgelucht dat er actie werd ondernomen. Ik vertrouwde erop dat het goed zou komen. De artsen namen het over en wisten wat ze deden.”
Voordat ze het goed en wel beseft, snijdt de gynaecoloog haar buik open en houdt een baby omhoog. “Had ik dit meisje gemaakt? Kwam ze uit mij? Eva bungelde in zijn armen en had een blauwgrijze kleur. Ik wilde graag huid-op-huidcontact, maar ze ging niet naar mij, maar naar de kinderarts een paar meter verderop. Ook mijn man werd die kant op geduwd, terwijl hij bij mij wilde blijven. Iedereen was druk bezig. Ik zag bezorgde gezichten. Wat was er aan de hand? Was er iets mis? Ze bleek niet te ademen. Ik was ontzettend angstig. Dreigde mijn kind kwijt te raken. Het leek uren te duren. Toen bleek dat er vocht in haar longen zat. Het lukte de artsen om de longetjes weer schoon te krijgen. Het gevaar was geweken en mijn man mocht haar even vasthouden, voordat ze verder werd onderzocht.”
Marjolein wordt gehecht en is nog steeds hondsberoerd. “Ik bleek een zwangerschapsvergiftiging te hebben opgelopen. Het spugen hield op, maar ik was veel bloed verloren en trilde enorm door de adrenaline. De verpleegkundigen reden me naar de verkoeverkamer. Ik kreeg een warmtedeken en een ijsje. Mijn man en Eva kwamen naar me toe, maar ik durfde onze dochter nog niet vast te houden. Ik was bang dat ik haar door elkaar zou schudden. Toen ik eenmaal gekalmeerd en weer op temperatuur was, kreeg ik haar op mijn borst. Ze was lief: met die kleine keertjes aan en dat mutsje op. Maar ik had tijd nodig. Ik wilde het liefst met rust gelaten worden. Voelde me er fysiek nog helemaal niet klaar voor om met haar bezig te zijn.”
In totaal liggen moeder en dochter vier dagen in het ziekenhuis. “Ik moest herstellen en Eva had geelzucht ontwikkeld. Maar na een paar dagen in die ziekenhuiskamer hadden we het wel gezien. Iedere drie uur kwam er iemand binnen en gingen de lampen aan, ook ’s nachts. Eva deed het ondanks dat geweldig. Ze bleef rustig, een baby uit de boekjes.”
Het is inmiddels 2,5 jaar geleden. “Kort na de geboorte heb ik de bevalling met een psychiater en de artsen doorgesproken. Zo kon ik er vat op krijgen. In mijn kraamtijd zag ik ook twee keer in de week een psycholoog. De binding kwam niet goed op gang. Ik moest alles weer op een rijtje krijgen. Het was geen roze wolk, maar met de tijd en de hulp is het allemaal op zijn pootjes terecht gekomen.”
Inmiddels kan ze zich nauwelijks meer voorstellen dat dat zoveel moeite kostte. Marjolein is een trotse moeder die stapelgek is op haar kind. “Eva is een vrolijke peuter, een prachtige slimme meid. Ik had niet beter kunnen wensen. Ze ontwikkelt zich goed. Mijn man en ik zijn ontzettend gelukkig met haar. Ook de opvoeding gaat goed. We hebben niks te klagen. Maar nog een keer zwanger worden? Daar moet ik niet aan denken. Ik ben getraumatiseerd uit mijn bevalling gekomen en wil niet de kans lopen dit nog een keer mee te maken.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Gynaecoloog Koen begeleidde eerste Nederlandse moeder geassisteerde keizersnede: 'Hele OK was er stil van'
