Kinderen die met groen haar thuis komen, affaires, knutseltassen vol wc-rollen, haren vol luizen, friemelen of stiekem roken in het rokershok. Het schoolplein zit vol gênante verhalen.
In de rubriek ‘Uit de school geklapt’ praten we met luizenmoeders en basisschooljuffen over hun meest gênante school(plein)verhalen.
Deze keer vertelt een kleuterleidster over de ontmoeting tussen haar kleuters en de kinderen van asielzoekers.
Kleuterleidster Toos is inmiddels met pensioen, maar met 43 jaar ervaring als kleuterleidster heeft ze een heleboel verhalen te vertellen. Zo ook het verhaal over de opening van het Asielzoekerscentrum (AZC) in Budel, Toos is dan midden 40. Het is begin jaren ’90 en er is oorlog in voormalig Joegoslavië. Veel asielzoekers komen uit Bosnië, later ook uit Kosovo en Albanië naar Nederland.
De basisschool van Toos verzorgt het onderwijs voor de kinderen in het AZC. Maar voor de kleuters van vier tot zes jaar is er nog niks geregeld. Toos heeft zo’n klein groepje op de kleuterschool dat ze zegt: “Laat ze maar bij ons komen. Dat is goed voor de ontwikkeling van zowel onze kinderen als de kinderen uit het AZC. En dus deden we dat.”
De kleuters kijken wel een beetje gek op als de andere kindjes in de groep komen. “Ze vroegen: ‘Waarom zijn die mensen hier?’ Dus ik legde ze uit dat ze uit een land kwamen waar oorlog was.” Na de les gaan de AZC-kinderen weer terug naar ‘het grote huis waar al die nieuwe klasgenootjes wonen’. De Budelse kleutertjes blijven met een sip gezichtje achter. Eentje vraagt:”Gaan ze nu weer terug naar de oorlog?”
Vervolgens gaat juf Toos ook eens samen met de kleuters bij het AZC op bezoek. Toos: “Voor de kinderen was het AZC het paradijs. Rennen door de gangen, in elke kamer kregen ze een snoepje. De bewoners uit het centrum vonden het fantastisch. Voor de kleuters was het een groot feest.”
Na afloop is Toos benieuwd of de kinderen het wel een beetje snappen. “Dus ik vroeg: zouden jullie ook in zo’n groot huis willen wonen. Toen zei er eentje: ‘Nee, juf, want dan moet je slapen, eten en wonen in één kamer.’ Hadden ze toch heel goed gezien hoe die mensen leefden.”
Kinderen uit andere landen hebben misschien wel andere gebruiken dan we hier in Nederland kennen, zo blijkt ook op de school in Budel. Gelukkig merkt Toos al vrij snel dat kinderen, ‘in die tijd tenminste’, dat makkelijk accepteren. “Ze zien dat het anders is, maar dat is dan zo.”
Een kleutertje uit Afghanistan neemt elke dag haar lunch mee naar school. Maar dan wel een lunch die Nederlandse kinderen misschien bij hoge uitzondering ook een keer mee krijgen naar school. “Dat was Azita, die had altijd twee frikandellen mee naar school.” Dat valt de kleuters wel op. “Die denken dan: ik krijg fruit of een koekje mee.’ Misschien dat ze zelfs lichte jaloezie ervaren, maar verder dan een constatering gaat het eigenlijk niet, vertelt juf Toos. “Het valt op, maar dat is het dan ook.”
Ook een van de ouders uit het AZC maakt eens diepe indruk op juf Toos. Aan het einde van het jaar doet de school altijd een beroep op de ouders of ze willen helpen om materialen schoon te maken van de school. Een van de vaders, een Afghaan, wil ook heel graag iets voor de school doen. “Hij kwam op een dag aan op een heel oud brommertje en wilde materialen meenemen. Hij zei: ‘De school is zo fijn voor onze kinderen, ik wil iets terug doen.'”
Juf Toos ziet al snel dat hij op dat brommertje niks zou kunnen meenemen. “Maar”, dringt hij aan, “Ik wil zo graag iets terug doen.” Juf Toos: “Dus toen zei ik: ‘Weet je wat? Ik heb nog kasten die opgeruimd moeten worden. En je gelooft het nooit. Maar de volgende dag kwam hij terug, mét zes mannen. Die kasten werden allemaal netjes opgeruimd.”
Jouw (gênante) ervaring(en) als juf of luizenmoeder delen? Mail dan naar rubriek@linda.nl onder vermelding van ‘Uit de school geklapt’.
Juffen over hun nog jonge pupillen die wellicht even hun mond moeten spoelen
