Niet alleen onder kinderen, maar ook onder volwassenen is pesten een probleem. Dat weet José Mourik (58) als geen ander. Na een ziekteverlof van zeven weken werd ze weggetreiterd uit het bedrijf waar ze al jaren werkte.
Ze vertelt haar verhaal aan LINDA.nl
Mourik was in 2004 werkzaam als hoofd van een afdeling bij een incassobedrijf, toen ze een operatie moest ondergaan waarbij haar baarmoeder werd verwijderd. Daarnaast kampt ze al vanaf haar zeventiende met een hartritmestoornis, die na de operatie heviger werd dan ooit. Ondanks die gezondheidsklachten besloot ze zo snel mogelijk terug te gaan naar haar werk, tegen het advies van haar bedrijfsarts in.
Maar eenmaal terug op de werkvloer bleek alles veranderd. De vrouw die ze nota bene zelf drie weken had ingewerkt om haar tijdens haar verlof te vervangen, had haar functie gekregen. “Ik was er te lang uit geweest.”
Al haar taken waren weggevallen, maar duimendraaien wilde Mourik ook niet. Daarom besloot ze alle rotklusjes aan te pakken. “Ik dacht: ik moet mezelf toch aan het werk houden, anders duren de dagen helemaal lang.”
Van de bedrijfsarts kreeg Mourik een brief mee. Hij vond dat ze ieder uur even naar buiten moest om een klein rondje te lopen, even op adem te komen. Maar daar had haar leidinggevende geen boodschap aan. “Hij zei: ‘Een bedrijfsarts is geen echte arts, dus daar hoef ik niet naar te luisteren.’ Hij vond dat ik maar gewoon aan het werk moest.”
Maar ook collega’s gingen mee in het pestgedrag. Haar bureau werd leeggehaald en haar spullen lagen telkens ergens anders. Tijdens de lunch stonden haar collega’s met de rug naar haar toe, ze zetten haar lunchtrommel op andere plekken en zorgden er telkens voor dat ze aan een bureau bij een muur of bij de wand zat. Helemaal alleen dus. “Iedere dag stond ik met een brok in mijn keel in de lift naar de afdeling.”
Op een gegeven moment kwam er een fusie tussen twee incassobureaus waardoor de contracten opnieuw ondertekend moesten worden. Mourik zag de bui al hangen en ging niet in op de druk die haar leidinggevende op haar uitoefende om het meteen te ondertekenen. Ze stond erop om het ’s avonds thuis door te lezen, en daar bleek haar vermoeden werkelijkheid: ze wilden haar twee loongroepen naar beneden zetten.
“Ik heb het niet ondertekend en een kopie van mijn huidige contract gemaakt en meegenomen. Maar toen viel de leidinggevende uit. Ik zat volgens haar altijd dwars en anderen ondertekenden gewoon. Maar ze kon niets anders dan het veranderen”, zegt Mourik.
Op een gegeven moment waren de klachten van de hartritmestoornis door de spanning en ellende zo heftig dat ze nog maar 46 kilo woog. Ze kreeg medicatie van de huisarts om rustig te worden, maar die maakten ook duf. Daardoor mocht ze niet meer autorijden en niet in haar eentje met het openbaar vervoer. Naar het werk gaan lukte dus niet meer.
Toch moest ze van haar leidinggevende komen, diezelfde middag nog voor een gesprek. “Huilend belde ik mijn man op en die zei dat hij het zo zat was. Toen besloot ik dat ik mijn ontslag zou indienen.”
José Mourik
Een jaar heeft Mourik de pesterijen volgehouden, daarna brak ze. Tijdens het ontslaggesprek gaf ze aan waar ze al die tijd mee had rondgelopen. Dat ze geestelijk en lichamelijk helemaal op was. En toen kwam de aap uit de mouw. “Aan het eind van het gesprek zei mijn leidinggevende dat alle pesterijen van hogerhand waren opgelegd.”
Als ze eraan terug denkt, schiet ze nog vol, zegt Mourik. “Ik heb alles gedaan voor de mensen op mijn afdeling. Eerst ben je het hoofd, daarna ben je helemaal niks. Zit je daar op je werk, alleen. ’s Nachts word je er wakker van, elke ochtend moet je jezelf een peptalk geven. Je hele zelfbeeld gaat eraan. Je gaat zelfs twijfelen of je nog wel een goede moeder en echtgenote bent.”
Pesten gebeurt niet alleen op school: 'Juist ook vaak op de werkvloer'
Gelukkig is Mourik er weer bovenop gekomen. Ze begon aan tai chi om rust in haar lichaam en in haar geest te krijgen. Ook besloot ze allemaal leuke dingen te doen en zei ze iedere ochtend tegen zichzelf in de spiegel dat ze er mocht zijn. Bij een vriend kon ze aan de slag in een slijterij, waar het contact met klanten en het bezig zijn haar weer plezier gaven.
Inmiddels ziet ze in dat ze is weggepest door een leidinggevende die haar als een bedreiging beschouwde. “Zij heeft mij er echt uitgewerkt. Ze heeft iedereen zo veel leugens verteld en mij zo gekleineerd. Hoe je zo kunt zijn, zal ik nooit begrijpen.”
Dit artikel is eerder verschenen op LINDA.nl.
In 'Jouw schuld dat ik dik ben': de enorme impact van pesten op het leven van tiener Ellie
