Je hebt vele jaren in een band gespeeld met een bijzonder verhaal: nooit een album van verschenen, maar wel voor 60.000 mensen gespeeld in het voorprogramma van Bon Jovi.
“Toen wij op het podium stonden, waren dat er nog 35.000, maar dat zijn er natuurlijk nog steeds heel veel. En heel bijzonder, vooral omdat we met die band, Blue Bus, nooit optraden. We bestonden al een jaar of zeven, waren al heel lang bezig in de beste studio’s met de beste producers. Met goede nummers, vinden we zelf nog steeds. We deden mee met een demo-wedstrijd van 3FM, en die wonnen we. De prijs was spelen in het voorprogramma van Bon Jovi. We haalden daar alle pers mee, en waren er van overtuigd dat we nu eindelijk ons platencontract zouden krijgen, want dat kon niet anders. Maar weer niet. In één klap waren we er klaar mee. Ondertussen speelden we al jaren op zaterdagavonden, eigenlijk voor de gein, in cafés op de dijk in Volendam Nederlandstalige folkmuziek. Daar hadden we inmiddels ook een volledige cd mee opgenomen, die we tijdens de kermis in Volendam hadden uitgebracht. Dat waren de 3JS. Die liedjes hadden sfeer, die vonden mensen gezellig. En die werden hier in de kroegen gedraaid, terwijl we al jaren iedereen probeerden te overtuigen van Blue Bus. We hebben toen in één keer de stekker uit Blue Bus getrokken. Toen we voor de 3JS kozen, hadden we binnen een week een platencontract en 200 optredens in onze agenda. Maar goed, inderdaad: met Blue Bus hebben we toch maar mooi met Bon Jovi gespeeld.’ Lachend: ‘Dat gaat met de 3JS nooit gebeuren.”

3JS bestond jaren uit jou, Jaap en Jaap, en later uit jou, Jaap en Jan. Maar inmiddels uit jou, Jaap en…Robin. Ooit overwogen om de naam, die strikt genomen niet meer klopt, te veranderen?
“Daar hebben we het wel over gehad, maar dat hebben we nooit overwogen. De 3JS is natuurlijk niet de beste bandnaam mogelijk, het klinkt meer als een circusact. Maar heel Nederland kent ons inmiddels onder die naam. De naam van een schip verander je ook niet: dat brengt ongeluk. Bovendien kwam we er later achter dat Robin in zijn paspoort ‘Robin Johannes’ heeft staan, dus toen waren we gedekt.”

Zijn er instrumenten die je vruchteloos hebt geprobeerd te spelen?
“Hier in huis staat een piano, en ik heb een half jaar van Dick Plat, de oud-pianist van BZN, de basis geleerd. Ik kan op de piano liedjes schrijven, maar ik kan het niet goed genoeg om dat op een podium te doen. En ik heb niet de discipline om het vijf jaar lang iedere dag een uur te oefenen, zodat ik het over vijf jaar wél op een podium kan. Ik maak de dingen niet af waar ik aan begin.”

Alleen muzikale dingen?
“Nee. Zelfdiscipline is niet mijn ding. Ik ben al aan een cursus Frans begonnen, ik wil een boek schrijven, en dat verloopt allemaal hetzelfde. Ik moet ook zeggen: corona, en wat ons is overkomen: dat heeft me niet geïnspireerd tot in actie gekomen. Dat heeft me eerder een beetje murw geslagen en passief gemaakt.”

Jij en Caroline hebben het verlies van jullie dochtertje Donna en jullie verdriet daarover gedeeld in enkele televisie-interviews. Dat heeft veel reacties opgeleverd. Hebben die geholpen bij het verwerken ervan? Reacties van andere mensen die ook met verlies te maken hebben, kunnen emotioneel overweldigend zijn, hoe goed bedoeld ook.
“Dat klopt helemaal. Het aantal reacties was en is niet normaal. En al die honderden verhalen van andere mensen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt zijn iedere keer weer pijnlijk om te lezen. Ik weet eigenlijk nog steeds niet of ze nu vooral troosten, of vooral nog verdrietiger maken. Voor andere mensen heeft het denk ik wel geholpen dat wij er mee naar buiten zijn gekomen, zodat zij ook hun verhaal konden doen. Wij wilden ons verhaal eigenlijk één keer vertellen, omdat we een soort plicht voelden om alle mensen die om ons geven te vertellen dat wij doorgingen, ook door moésten, alleen al voor onze James. Maar het is toch wel fijn gebleken om erover te kunnen praten. Ik ben van nature iemand die met zijn verdriet eerder in een hoekje gaat zitten, en ik ben blij dat ik dat nu niet heb gedaan. Maar dit jaar wil ik wel echt beginnen met een ander plan.”

Hoe ziet dat eruit?
“We hebben Lina gekregen, en het verdriet is er nog steeds, maar we kunnen weer vooruit. We hebben nu nog een kind om voor te leven, en hier in huis is het weer wat positiever geworden. Het héle leven is de afgelopen twee jaar zo verschrikkelijk negatief geweest door corona, ik hoop echt zo dat we allemaal die positieve draai kunnen maken, dat de dingen weer gaan beginnen. Ik hoopte eigenlijk in februari, maar als dat niet mag, laat het dan maart zijn.”

Iedereen kent je als Jan Dulles, terwijl het niet je echte naam is. Reageer je überhaupt nog op je naam?
“Mijn vader stond al bekend als Dulles, en toen ik zes was begonnen mijn vriendjes me al Jan Dulles te noemen. Alleen de leraren op school noemden me nog Jan Keuken. Niemand noemt mij zo, ik schrík als ik die naam hoor. Jan Dulles is wel een goede artiestennaam, al heb ik hem zelf niet gekozen.”

Ooit, meer dan tien jaar geleden, deden jullie met 3JS namens Nederland mee aan het Eurovisie Songfestival. Wat is je daarvan vooral bijgebleven?
“De afloop was niet leuk, en ik heb het ook écht niet als leuk en fijn ervaren. Ik steek de hand in eigen boezem: we hebben dat zelf ook niet goed gedaan. En we zijn totaal niet begeleid door de TROS. Die zijn dat pas erna heel goed gaan doen, met Anouk en The Common Linnets. Toen wij op dat dat podium stonden, waren we totaal niet voorbereid. Onze manager Jaap Buijs werd gewoon gebeld: ‘Hebben de 3JS zin om mee te doen?’ En Jaap zei: ‘Hier moeten jullie ja op zeggen, want dezelfde dag weet heel Nederland wie jullie zijn’, en daar had hij gelijk in. Waar ik wél heel erg goede herinneringen aan heb, is onze boot. Want we zijn met een boot naar Düsseldorf gegaan, en die boot werd al snel dé party-boot, ook voor alle andere landen. Op onze boot was het iedere avond groot feest. Zó groot dat ik op de dag zelf mijn stem bijna kwijt was, omdat we al elke avond met veel drank op hadden opgetreden op die boot. Het was Volendammer kermis in Düsseldorf. Niet heel erg professioneel. Maar wel gezellig.”

Foto: Bob Bronshoff