Het is vandaag Internationale Reanimatiedag. Een dag waarop we eraan herinnerd worden hoe belangrijk reanimatie is. Zo ook voor Roos (29). Zij kreeg uit het niets een hartstilstand in een café in Utrecht. Inge (27) reanimeerde haar.
Ruim twee jaar later zijn de twee vriendinnen en spreken ze elkaar regelmatig. Roos (links) en Inge (rechts) vertellen allebei over hoe ze de gebeurtenis hebben ervaren.
Wat gebeurde er die dag?
Roos: “Het was een warme zondagmiddag in augustus. Ik ging met een vriendin sporten en lunchen. Daarna haalde ik koffie bij een cafeetje. In dat café heb ik een hartstilstand gekregen, waar ik mij niets van kan herinneren. Ik heb geen pijn gevoeld – niets.”
Inge: “Ik was naar huis aan het fietsen toen mijn aandacht naar links getrokken werd. Ik dacht dat ik een pop zag liggen, maar al gauw besefte ik dat er een reanimatie aan de gang was. Ik heb mijn fiets weggegooid en ben erheen gegaan. Een ambulancebroeder was al aan het reanimeren, maar die was uitgeput. De broeder zei direct: ‘Kom er maar bij zitten’. Toen ik al een minuut of vier aan het reanimeren was kreeg ze weer een hartslag. Tijdens de reanimatiecursus die ik had gedaan, had ik geleerd op te reanimeren op het ritme van het nummer Staying Alive. Dat liedje heb ik de hele tijd in gedachten gehouden.”
Wat gebeurde er na de reanimatie?
Roos: “Ik heb vier dagen buiten bewustzijn op de IC gelegen. Na die vier dagen ben ik overgeplaatst naar een ander ziekenhuis, waar ik in totaal twee weken heb gelegen. Toen ik werd overgeplaatst was ik alweer bij bewustzijn, maar ik kan me pas momenten herinneren van toen ik al een paar dagen in het nieuwe ziekenhuis lag.”
Inge: “Toen de reanimatie klaar was, ben ik aan de kant gegaan. Toen een agent aan mij vroeg of het wel goed met me ging, kwamen de tranen. Dit was mijn eerste reanimatie en ik was enorm geschrokken van wat er zojuist was gebeurd. Ik heb mijn contactgegevens achtergelaten voor Roos of haar familie. Toen ben ik weggegaan. Ik ben verder gegaan met mijn dag. Pas ’s avonds kwam de klap, toen ik me afvroeg of ze dit überhaupt wel zou overleven.”
Meer aanmeldingen voor EHBO-cursus en hulpverlening na incident met Eriksen
Hoe was het om elkaar daarna weer terug te zien?
Inge: “Zes weken na de hartstilstand hebben we met elkaar afgesproken. Toen Roos op me af kwam lopen had ze een grote glimlach op haar gezicht. Toen wist ik: het gaat goed met haar. Ik vond het erg emotioneel om haar vader te ontmoeten en hij vond het andersom ook heftig. Hij zat tegenover degene die eraan heeft bijgedragen dat zijn dochter er nog is. Hij vroeg: ‘Heb je je eigen vader wel eens zien huilen? Ik ben zelf ook een man die weinig huilt’. Dat haar vader zo emotioneel was, maakte indruk.”
Roos: “Wat daar gebeurde, is precies wat ik heel moeilijk vind aan deze situatie. Ik voel me goed, maar zie dat het andere mensen veel doet. De impact die deze gebeurtenis op anderen heeft, vind ik lastig om te zien.”
Inge: “Het klikte direct goed tussen ons. We hebben altijd contact gehouden. We zaten een keer samen in een bar toen ik zei: ‘Stel, er komt nu iemand naar ons toe die vraagt hoe we elkaar kennen. Dan hebben we wel écht een bizar verhaal’.”
Roos, wat was de oorzaak van de hartstilstand en wat heb je eraan overgehouden?
Roos: “Het kwam uit het niets. Ik had problemen met mijn darmen, waardoor ik een tekort aan veel voedingstoffen had. Dat is de oorzaak geweest van de hartstilstand. Ik heb er niets aan overgehouden, behalve een litteken op mijn arm, door de pleisters van de infusen. Maar ik heb er vooral veel moois aan overgehouden, namelijk dankbaarheid en levensvreugde.”
Deense voetballer Eriksen krijgt inwendige defibrillator die ingrijpt bij hartritmestoornissen
Wat voor impact heeft de hartstilstand van Roos op jullie gehad?
Inge: “Ik heb best een dikke huid, maar heb het als erg ingrijpend ervaren. Een halfjaar na de gebeurtenis merkte ik dat ik er nog steeds mee zat. Ik voelde de behoefte om erover te praten met mijn familie en vrienden, dat heb ik toen gedaan en dat heeft geholpen. Toen ik zag dat voetballer Christian Eriksen in elkaar zakte, kreeg ik toch ongewenste herinneringen aan de reanimatie.”
Roos: “Ik herken me in wat Inge zegt. Ik ken die hele voetballer niet en ik had het hiervoor ook erg gevonden, maar voel nu een ander soort betrokkenheid en herken me in bepaalde dingen. Gelukkig was hij net als ik op een plek waar snel hulp kon komen. Ik wil er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren wanneer ik alleen thuis was geweest.”
Waarom is het belangrijk om een reanimatiecursus te volgen?
Inge: “De eerste zes minuten zijn het belangrijkst bij een reanimatie, daarna treedt er snel blijvende schade op. Als je pech hebt, komt de ambulance pas na tien minuten. Daarom ben ik burgerhulpverlener. Wanneer een burgerhulpverlener wordt opgeroepen, is de kans dat er op tijd gereanimeerd wordt veel groter.”
Roos: “Hoe langer zonder zuurstof, hoe meer schade. Ondanks dat een reanimatie heel heftig is, denk ik: hoe mooi is het voor Inge om mij te zien? Je kunt echt het verschil maken. Na mijn eigen hartstilstand heb ik zelf ook een reanimatiecursus gedaan en ben ik burgerhulpverlener geworden.”
