Trouwdatum
14 mei 2004

Koets van haar dromen

“Het was mijn grootste droom om een koets te hebben op mijn trouwdag. Niemand van onze gasten wist dat we dit zouden doen, dus het was een leuke verrassing toen we aan kwamen rijden. Sowieso was het een succes: de paarden gedroegen zich de hele dag voorbeeldig en ik genoot van elke seconde.

Het ging pas mis toen we na het gemeentehuis en de kerkdienst naar het pannenkoekenhuis van mijn zwager gingen. De koets stond langs de weg geparkeerd, mijn man en ik stonden nog even met de koetsier te praten. Toen we vervolgens de weg overstaken richting het restaurant, hoorde ik een heel harde knal achter me. Ik schrok me rot en dacht dat de paarden op hol waren geslagen.”

De dag

“Het bleek heel wat anders: een man in een busje had onze koets van achteren aangereden. Ik denk dat hij ons zag lopen en wilde kijken wie we waren (we wonen in een klein dorp), en daardoor de koets volledig over het hoofd zag.

Door de knal waren de paarden overstuur, ze hinnikten en steigerden. Gelukkig was de koetsier voor de botsing al van de wagen afgeklommen. Ze had de teugels al in haar hand, waardoor zij ze weer in toom kon krijgen. Mijn grootste angst was dat de benen van de paarden geraakt waren, maar gelukkig waren ze fysiek nog helemaal in orde.

De man die de koets ramde, kwam meteen zijn auto uit en vroeg aan de koetsier of hij hulp moest gaan halen bij de manege. Zij zei ‘ja’, want de paarden konden niet meer voor die koets, ze waren super onrustig. Hij sprong meteen zijn auto in en reed weg. Hij is daarmee aan zijn straf ontkomen. De koetsier zei namelijk dat hij enorm naar alcohol stonk. Hij had gewoon te veel op.”

Tot de dood ons scheidt?

“Het begin van onze receptie was wat raar, de schrik zit er dan toch in. Gelukkig bleef een van onze gasten achter bij het pannenkoekenhuis, om ervoor te zorgen dat alles netjes werd afgehandeld met de manege. Zo konden wij vast naar de volgende locatie.

Toen we hoorden dat alles in orde was hebben we nog heerlijk gefeest. Zeventien jaar later zijn we nog steeds samen, hebben we twee jongens én komt onze bruiloft nog regelmatig voorbij in gesprekken. Eind goed, al goed.”

Oproep

Heb jij ook nog een goed verhaal liggen over een beroerd verlopen bruiloft? Deel het op LINDA.nl. Mail in het kort jouw verhaal samen met je naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s naar ellen.hensbergen@linda.nl.

Lees ook
Janneke’s (iets te) wilde trouwfeest: ‘Ik vloog zo met mijn kop in de ventilator’