We appen de hele dag door, maar soms komen dingen daar ook plotseling ten einde. In deze rubriek delen LINDA. lezers het laatste appje dat ze met iemand uitwisselden: van vrienden tot lovers, van exen tot ouders.
Vandaag de beurt aan Mara (31), die het laatste appje van haar opa deelt.
“Toen mijn moeder bij mijn vader wegging, hebben we samen een aantal jaar bij mijn opa en oma ingewoond. Mijn opa kreeg zo eigenlijk meer een vaderschapsrol, omdat ik geen contact meer had met mijn biologische vader. Een soort mede-opvoeder, net als mijn oma. Later verhuisden we naar een eigen flat, maar het contact bleef hartstikke hecht. Als ik het in de puberteit even zwaar had, sprak ik niet af met vrienden, maar ging ik naar mijn opa en oma. Toen ze ouder werden ging koken minder makkelijk, dus toen deden mijn moeder en ik dat wat vaker voor hen. Lekker met zijn vieren om tafel, gezellig.
Toen ze op een gegeven moment niet meer zelfstandig konden wonen omdat oma door haar Parkinson steeds meer zorg nodig had, vertrokken ze samen naar een verzorgingstehuis. Onze diner-traditie hielden we erin. Naast de ‘gewone’ bezoekjes gingen we elke zaterdag bij ze eten. Mam en ik bereidden thuis een gerecht voor dat we vervolgens in het tehuis lekker opaten. De verzorgers zagen ons altijd aankomen met al die tassen vol eten.”
Monique's afscheid van haar moeder: 'Behoorlijk heftig dat ze nog twee keer wakker werd'
“Het was eigenlijk een week zoals alle andere. Dat weekend zouden we macaroni eten met champignons en paprika. Ik wilde vast wat vooruit werken en had de groenten gesneden en per kleur gesorteerd op een bord, en daarvan een foto naar opa gestuurd als voorproefje. ‘Het ziet er hemels uit’, antwoordde hij. Hij heeft er alleen niet meer van kunnen genieten, want de dag voor ons diner moest hij met spoed naar het ziekenhuis.
Hij was al bijna zijn hele leven een diabetespatiënt en had last van zijn hart, omdat het minder hard pompte. Daar had hij medicatie voor en hij ging altijd netjes op controle, maar die vrijdagochtend had hij ineens last van een stolsel in zijn been. Hij ging naar het ziekenhuis om te voorkomen dat het stolsel zich zou verplaatsen door zijn lijf, maar dat hebben ze niet meer tegen kunnen houden. Het schoot door naar zijn hoofd en ze konden niets meer voor hem doen. Mijn moeder heeft hem nog bij bewustzijn kunnen zien, maar ik niet. Afscheid nemen kon niet meer, al had ik graag nog zó veel tegen hem willen zeggen.
Na mijn opa’s dood was mijn oma zo verdrietig dat voor haar de lol/ de jeu van het leven er wel af was. Binnen een jaar tijd is zij ook overleden. Heel verdrietig, maar voor haar was het misschien beter. We zijn nu een aantal jaar verder dus je ‘went’ aan het gemis, maar ze zijn nog steeds onderdeel van ons leven. We praten nog over hen en ik lees soms onze berichten terug. Mijn opa is 80 geworden, dus dat hij zin had om te leren hoe dat appen nou precies werkte, vind ik mooi. Hij deed ’t maar mooi wél.”
Heb jij ook een bericht waar een bijzonder verhaal achter schuilt? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een screenshot van dat laatste appje, een korte samenvatting van de situatie, je naam en leeftijd. Misschien nemen we dan contact met je op voor deze rubriek.
Susie (51): 'Foto's van de bruiloft kwamen binnen tijdens haar laatste dagen'
