Bloemenmeisje

“Járen geleden was ik een Haarlems Bloemenmeisje. Een vrijwilligersbaantje, maar in die tijd stelde de titel nog veel voor. Je was hét visitekaartje voor Haarlem in binnen- en buitenland, ik mocht zelfs eens met mijn bloemenmandje naar Amerika! Maar er kwamen ook verplichtingen bij kijken… toen de, voor mij totaal onbekende, oprichtster overleed en er een bloemenmeisje bij haar begrafenis aanwezig moest zijn, bijvoorbeeld.  Ik kon die dag toevallig vrij krijgen en gaf gehoor aan mijn plichtsgevoel.

Ongemakkelijk

Al voelde het in de kerk al direct ongemakkelijk. Zat ik daar als enige bloemenmeisje met een begeleidster tussen de rouwende mensen. Die emotionele band voelde ik natuurlijk niet; ik had geen idee wie die hele vrouw was. De dienst leek ook uren te duren en mijn pakje was veel te koud voor de gure dag. Bibberend wachtte ik achterin de kerk op het seintje dat ik dan eindelijk mocht gaan lopen. Ik zou het eerste bloemstuk leggen, dat was mijn ding, daarna volgde de stoet pas. Godzijdank! Want die ene taak die ik  had… ging niet helemaal zoals gepland.

Met één been

Je moet je voorstellen dat het een heel ouderwets kerkhof was, waar vier mannen de kist nog met touwen boven het gat vasthielden. De rand van het gat kon ik niet zo goed zien, omdat die was bedekt met groene takken… maar uit automatisme zette ik toch een stap naar voren om het bloemstuk te leggen. Dat had ik beter niet kunnen doen… Ik gleed uit en mijn hele been verdween in de ruimte tussen de kist en de rand!

Nog voor ik goed en wel besefte wat er gebeurde, en ik nog verder in het graf belandde, trokken twee van de vier mannen me aan me schouder uit het gat. Verschrikt keek ik direct om naar de stoet, maar de nabestaanden stonden gelukkig nog meters verderop en hadden mijn ongelukje gemist. Ik wist niet hoe snel ik het bloemstuk – gelukkig nog intact –  neer moest leggen, de aarde van mijn rokje moest kloppen en met strak gezicht verder moest lopen.

Onvergetelijk

Maar vanbinnen hád ik het natuurlijk niet meer, net als de vier mannen. ‘Stond je gewoon al met één been in het graf,’ probeerde er één niet te hard te gieren. Na de dienst dook ik met mijn begeleidster direct een café in voor warme chocolademelk om op te warmen en na te lachen. Het was en is, ook 33 jaar later, nog altijd de opmerkelijkste begrafenis waarbij ik ooit aanwezig ben geweest. En dat zal het ook wel blijven, haha.”

Thom heeft iets te pikante date: 'Ik gooide haar als een echte vent op bed'Lees ook