De bevalling van Eva (37) is al vijf dagen bezig als er voor een spoedkeizersnede wordt gekozen. Na de bevalling verliest ze bijna drie liter bloed én blijkt ze kraamvrouwenkoorts te hebben. “Het is achteraf gezien logisch dat ik PTSS heb opgelopen.”
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik liep bij de gynaecoloog vanwege een onregelmatige cyclus“, vertelt Eva. “Hij zei: als jullie een kindje willen, zou ik nu beginnen met proberen, want de kans bestaat dat je in een fertiliteitstraject terechtkomt. Het was dan ook een verrassing dat ik binnen een maand zwanger was. We hadden gedacht dat het minimaal een jaar zou duren.”
De zwangerschap verloopt voorspoedig. “Normaal gesproken ben ik best gestrest, maar toen ik in verwachting was, voelde ik me relaxt. De hormonen werkten prima bij mij”, lacht Eva. “Maar in week 32 bleek dat de baby te groot was en dat ik zwangerschapsdiabetes had.”
De aanstaande moeder gaat koolhydraatarm eten en bezoekt regelmatig de diabetesverpleegkundige om alles in goede banen te leiden. “In week 35 bleek dat mijn bloeddruk te hoog was en werd ik overgedragen aan het ziekenhuis. Ik ging steeds meer vocht vasthouden en had enorme jeuk. Het was intens. Mijn huid lag overal open, omdat ik zo hard krabde. De oorzaak bleek cholestase te zijn: een ophoping van galzuren die jeuk veroorzaakt.”
Vanwege de cholestase, zwangerschapsdiabetes en hoge bloeddruk besluiten de artsen de bevalling in week 37 in te leiden. “Er werd een ballonnetje ingebracht, maar dat deed niks. Op dag twee had ik nog steeds maar twee centimeter ontsluiting. Op dag drie kreeg ik een medicijnen om de weeën op te wekken en de baarmoedermond zacht te maken, maar dat werkte niet. En op dag vier werd dat middel vaginaal ingebracht, maar ik bleef steken op twee centimeter ontsluiting.”
Anna verloor 2 liter bloed tijdens bevalling: 'Ik was de eerste weken lichamelijk ontzettend zwak'
Het is dag vijf als de gynaecoloog besluit dat het tijd is om Eva’s vliezen te breken en haar een infuus met oxytocine (een hormoon dat weeën opwekt en ervoor zorgt dat moedermelk vrijkomt, red.) te geven. “Vrij snel kreeg ik heftige weeën. Ik kreeg een spinale ruggenprik waarbij alleen mijn onderlichaam werd verdoofd en elk uur werd de oxytocine verhoogd.”
Het is 21.00 uur ’s avonds als blijkt dat de hartslag van de baby te hoog is. “De artsen wilden niet langer wachten: ik moest een spoedkeizersnede. Toen ik naar de operatiekamer werd gereden, zei ik tegen mijn vriend: ‘Ik heb het gevoel dat ik het niet ga overleven’. Ik vertrouwde het niet. Hij stelde mij gerust, wat moest hij anders? Ik lag daar, kon me niet bewegen, het was koud en ik voelde me onbehaaglijk. Een van de chirurgen zei: ‘We moeten de snee groter maken, het kindje is langer dan we dachten’. Ze werd eruitgehaald en weggebracht voor een controle.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Eva voelt zich slecht. “Ik zei tegen de anesthesist dat ik me niet goed voelde en het niet vertrouwde. Ik had het koud en had geen gevoel in mijn benen. De anesthesist zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dat ik mijn rust moest nemen. Ik werd gehecht, teruggereden naar de kamer en er kwam familie langs.” Maar ze gaat zich niet beter voelen. “Rond 00.00 uur kon ik mijn benen nog steeds niet voelen. Ik had het gevoel dat er iets niet klopte en belde de verloskundige. Ik vroeg of ze onder de deken wilde kijken. Het hele bed was rood van het bloed. Ik had oxytocine gekregen om mijn baarmoeder in te laten krimpen, maar het had niks gedaan.”
De hele nacht zijn de artsen bezig om het bloeden te stoppen: “Er werd op mijn buik geduwd en stolsels werden verwijderd. Ik voelde me ziek en moest continu overgeven. Uiteindelijk ben ik bijna drie liter bloed verloren. Ik zakte steeds verder weg. Bijna liet ik het leven.”
Als het bloeden is gestopt, krijgt ze haar pasgeboren baby bij zich. “Ik heb geprobeerd haar aan te leggen, te voeden en te kolven, maar ik was zo zwak. Het ging niet.” Eva is zo verzwakt dat ze acht dagen in het ziekenhuis moet blijven. “En toen ik na acht dagen eindelijk thuis was, bleek ik 41,5 graden koorts te hebben en moest ik terug. Ik wilde dat echt niet, maar ik had geen keuze.”
Ze blijkt kraamvrouwenkoorts te hebben: een ontsteking aan haar baarmoeder. “Dat kan komen doordat er niet hygiënisch genoeg is gewerkt, of omdat ik te lang met gebroken vliezen heb doorgelopen. Ik werd opnieuw opgenomen. Ik kreeg antibiotica en na elf dagen ziekenhuis mocht ik eindelijk naar huis.”
Verdoving werkte niet tijdens keizersnede van José (34): 'Mijn hartslag sloeg op hol'
Van een roze wolk is geen sprake. “Het was een donderwolk. Achteraf bleek dat ik 27 liter vocht had vastgehouden, doordat mijn nieren waren gestopt met werken. Misschien had ik wel een zwangerschapsvergiftiging gehad, dat konden ze niet met zekerheid zeggen. Ik voelde me gedurende mijn hele zwangerschap niet serieus genomen. Wekenlang probeerde ik de borstvoeding te geven, maar ik gaf niet meer dan een paar milliliter.”
Geestelijk en lichamelijk heeft ze het zwaar. “Ik was zó verzwakt. Ik heb de eerste drie á vier maanden niks voor mijn kind kunnen doen. Dat was heel pijnlijk. Mijn vriend deed alles. Op kraamzorg hadden we geen recht meer. Achteraf gezien is het logisch dat ik PTSS heb opgelopen.”
Eva is ten einde raad. Ze trekt aan de bel en krijgt hulp van een psycholoog die haar EMDR-therapie geeft. “Ik heb mezelf heel lang kwalijk genomen dat ik er niet genoeg voor mijn kind kon zijn. Nu weet ik dat dat niet nodig was. Ik heb mijn best gedaan; dingen gaan zoals ze gaan. Ik wou dat iemand tegen me gezegd had dat ik mijn best had gedaan voor mijn kind en dat dat genoeg was. Dat ik ook voor mezelf moest zorgen. Dat flesvoeding ook oké is, als borstvoeding niet lukt. Dat wil ik andere vrouwen ook meegeven: zorg goed voor jezelf en vertrouw op jezelf en op je gevoel. Ik ben heel rationeel, maar ik voelde al van tevoren dat dit niet goed zou gaan.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Marike belandde in een psychose na stilgeboren zoon: 'Langzaam kom ik weer terug op aarde'
