Hier had eigenlijk een juichende column over white noise moeten staan. Ik schreef ‘m na een glorieuze week, waarin mijn twee dreumesen na weken van gedoe eindelijk weer eens zeven avonden op rij de hele nacht doorsliepen. Dankzij ‘white noise’ dus, in het Nederlands: witte ruis, een monotoon, brommerig geluid waar baby’s wonderbaarlijk kalm van lijken te worden.
Net als van een stofzuiger of haarföhn trouwens, die klinken ongeveer hetzelfde. Alleen ben je op een gegeven moment natuurlijk wel eens uitgestofzuigd of geföhnd en dan is een bandje waarop er automatisch wordt gebromd een stuk handiger.
Enfin, vooral onze dochter – de moeilijke slaper van de twee – deed het er aanvankelijk wonderbaarlijk goed op. In plaats van urenlang weerstand te bieden aan de slaap en gedurende de nacht ook nog eens meermaals wakker te worden, ging ze nu ineens om 19.00 ’s avonds rustig liggen tukken. Wij konden ons geluk niet op en durfden na die gelukzalige week zelfs voorzichtig te geloven dat we hiermee de grote oplossing hadden gevonden.
En toen hield de white noise op met werken. Heel abrupt, van de ene op de andere avond, wilden allebei m’n kinderen er niets meer van weten. Ironisch genoeg op dezelfde avond als Editie NL een item besteedde aan het onderwerp, naar aanleiding van een euforische tweet die ik erover had geplaatst. Ze hadden me gevraagd of ik daaraan wilde meewerken, maar aangezien ik op televisie komen ongeveer even leuk vind als een wortelkanaalbehandeling, had ik dat vriendelijk geweigerd. Gelukkig maar, want het was wel erg ironisch geweest als ik naar mezelf had kunnen kijken op tv terwijl ik weer eens met een slapeloos kind op de bank zat.
Waarom komen baby’s eigenlijk niet met een gebruiksaanwijzing? Niet dat ik die lees als ik een nieuw apparaat in huis haal, maar wél wanneer het apparaat in kwestie plotseling kuren vertoont. Dat zou voor een baby dus ook heel handig zijn. Wil-ie plotseling niet meer slapen? Blader naar pagina 36 voor een lijstje van mogelijke oplossingen. En heb je eigenlijk al eens geprobeerd om ‘m uit en dan weer aan te zetten?
Niet dat het ons ontbrak aan tips, zoals bij ongeveer alles wat te maken heeft met baby’s, regende het adviezen over hoe we hiermee het beste konden omgaan. Vaak ook nog eens totaal tegenstrijdig aan elkaar, om de zaken lekker nog iets ingewikkelder te maken. Een nachtlampje. De kamer compleet verduisteren. Minder slaapjes overdag. Meer slapen overdag. Meteen gaan troosten als er eentje wakker wordt. Je kind 10 minuten laten huilen. Wel uit bed halen. Niet uit bed halen.
We hebben het allemaal geprobeerd, maar vooralsnog is er nog geen nieuwe glorieuze oplossing. Aangezien slaapcoaching eerder heeft geholpen, denkt de coach inmiddels weer met ons mee. Misschien is het een sprongetje, misschien komt het doordat allebei onze kinderen momenteel kiezen krijgen, misschien lijken ze iets te veel op mij, want ik ben ook niet bepaald een natuurtalent als het op slapen aankomt.
Ze kunnen nog niet praten, dus ons ook niet vertellen wat er precies aan de hand is. Gelukkig zijn ze, ondanks het slaapgebrek, wel uitermate vrolijk momenteel. Wij troosten ons ondertussen met de gedachte dat alles een fase is en ook dit wel weer over zal gaan. En ik probeer er ook maar van te genieten als ik weer eens urenlang met zo’n klein, warm lijfje op schoot lig. Later als ze groot zijn willen ze dat niet meer. En dan lig ik waarschijnlijk ook wakker, maar dan omdat zij nog ergens in de kroeg hangen of midden in de nacht bitterballen gaan frituren. Dan is dit een stuk gezelliger.
Rianne over het overlijden van haar vader en moeder: 'In verrassend veel situaties wil je je ouders'
