De panterprint

Panterprint? Pfft. Daar haalde ik mijn neus voor op. Zó ordinair. En ik weet niet precies hoe het proces in mijn hoofd is gegaan, maar inmiddels vréét ik panterprint. Ik woon bijna in mijn panterprintjasje, heb een panterprintjurk en loer al maanden op panterprintsneakers, maar hou me in en moet mezelf streng toespreken om niet Mien Panterprint te worden.

Dat ik zo hysterisch van de panterprint ben gaan houden, maakt me ook ongerust. Want nu denk ik nog dat ik nooit van mijn leven een broekrok zal dragen of dat mijn lief en ik in unisexkleren gaan lopen. Maar wat als ze dat in een kek panterprintje hebben? Ik sta niet meer voor mezelf in.

Waarschuw me alsjeblieft als die panterprint echt niet meer kan. Is dat nu al? Nee toch? Ik wil voorkomen dat ik word overvallen door Gordon die mij voor de camera uit gaat staan lachen. Dat ik ben opgegeven door mijn neefjes en hun kinderen en door de voltallige redactie van LINDA. Dat ze me ter plekke in een strakke korte broek van paars lakleer hijsen, met bijpassende hoge lieslaarzen, omdat dat dan het straatbeeld is. (‘Leuk leren nekbandje erbij, moet jij eens kijken’)

Ja, ik moet er nog niet aan denken, maar het kán.

Tot mijn schrik komt de Schotse ruit ook weer op.

Ik vind mannen met een kilt woest aantrekkelijk, en daar houdt mijn liefde voor de Schotse ruit meteen mee op. Maar ik zie steeds meer vrouwen om me heen die heel serieus de oude jasjes van Bassie dragen en vrees de dag dat ik dat ook ga doen. Dat ik er zelfs zwarte flapschoenen bij koop die zo allemaggies lekker zitten dat ik ze nooit meer uit wil doen.

Het zou mij gerust stellen als de volgende hype wat meer aansluit op mijn dagelijks leven. Dat truitjes met kattenharen ineens helemaal de bom zijn, of jurkjes met een kiwivlek.

Alleen al daarom ben ik dus zo gek op dat panterprintje. Het leidt zo lekker af, hè.