Eindeloos, zo voelde de zomer vroeger altijd. Lange, lome dagen waar geen eind aan kwam, een zon die ongenadig brandde en alles in slow motion bracht; iedereen lijkt zich langzamer voort te bewegen door de warmte.
De lucht die trilt van de hitte, de geur van gloeiend asfalt, walmen van de barbecue, de hete zonnestralen die gestaag je huid kleuren. En daartussendoor grote, sappige watermeloenen als verfrissing en het geluid van ijsblokjes in een glas. Misschien is dat wel het lekkerste geluid dat er is, omdat het de belofte in zich draagt van welkome verkoeling.
De ijsblokjes en de reusachtige watermeloenen waren er ook altijd in de zomers van Marokko, waar de hitte nog pittiger was en we in de middagen – als de zon op haar heetst was en de straten het stilst, op het geluid van de cicades na – roerloos met gesloten luiken zaten om de hitte te doorstaan terwijl we de zweetdruppels langs ons gezicht en onze rug voelden sijpelen.
Na vijven gingen de luiken weer open, mocht het licht het huis weer binnen, werd het water opgezet voor koffie en thee, kwam er lekkers op tafel en lonkte de stad.
Niets is als de zomer. Het is het seizoen van de vrijheid. Vrij van school, van werk, van collega’s. Tenminste als je in dienst bent, als freelancer neem ik me al jaren voor om eindelijk eens echt vrij te nemen en iedere keer faal ik erin, maar toch.
Het is in de zomer dat wildvreemden elkaar op straat, het terras en strand vinden, nieuwe ontmoetingen een vrolijke kans krijgen. Als je je er tenminste voor openstelt en anderen net zoveel ruimte gunt als jezelf.
Dus, deel gewoon dat strand met de vrouw in bikini, burkini of die helemaal naakt is. De zee heeft geen deurbeleid of kledingvoorschriften en is er voor iedereen. Dat is wat ertoe zou moeten doen, het gemeenschappelijke plezier, niet de oppervlakkige verschillen. Probeer het gewoon eens, je zou zomaar verrast kunnen worden.
Fijne zomer!
'En zo worden vrouwen dus uit de geschiedenisboeken gewist'
