Wat als de moord op je geliefde geen dader kent? Of je geliefde vermist raakt en nooit gevonden wordt? Nabestaanden en achterblijvers van cold cases hopen jarenlang op antwoorden. LINDA. gaat met hen in gesprek: hoe is het als je leven onverwacht verandert in een levenslange zoektocht?
Deze week de cold case van Rebecca Groenendijk (33). Zij verdween op 1 februari 2014, er is na die ene dag nooit meer iets van Rebecca vernomen.
Anneke, de moeder van Rebecca, weet de dag waarop haar dochter verdween nog goed. Ze wordt gebeld door Rebecca’s man, met de boodschap dat Rebecca na zijn werkdag niet thuis blijkt te zijn. Anneke voelt direct dat er iets aan de hand is. “Ik heb het gas uitgezet en ben in de auto gesprongen.”
Op weg naar het huis van Rebecca rijdt ze eerst een rondje langs alle plekken waar ze mogelijk kan zijn. “Het was zo chaotisch. Toen ik bij haar huis kwam zijn we eigenlijk kort daarna weer vertrokken om naar Rebecca te zoeken. Ik wilde iets kunnen doen op dat moment.”
De politie zet direct een grote zoektocht op en er volgen meerdere zoekacties, door onder andere Staatsbosbeheer en het KNRM. In de dagen, weken en maanden die volgen trommelt Anneke familieleden en vrienden op om naar Rebecca te zoeken. “We hebben drie maanden lang de hele buurt meter voor meter doorzocht.”
Er wordt geen spoor van Rebecca gevonden. Het is daarom niet uit te sluiten dat ze nog leeft of dat ze door een misdrijf om het leven is gekomen. De politie acht de kans aanwezig dat Rebecca zichzelf van het leven heeft beroofd. Volgens familie had ze mogelijk last van een burn-out en zou zij daarom die bewuste dag wellicht verward van huis zijn gegaan. Anneke zelf vermoedt dat Rebecca ergens anders een tweede leven is begonnen.
Twee jaar geleden lijkt er dan toch een doorbraak te zijn in de zaak. Rebecca neemt contact op met Anneke. “Mijn hart sloeg over”, vertelt ze over dat moment. Toch maakt de hoop al gauw plaats voor woede. Het blijkt een vrouw te zijn die zich voordoet als Rebecca. “Hoe kun je zo harteloos zijn om zoiets te verzinnen? Zulke streken kunnen er bij mij niet in”, wil Anneke erover kwijt.
Hetzelfde jaar komt er ook nieuwe informatie binnen bij de politie: Rebecca zou mogelijk in Frankrijk gezien zijn. Helaas krijgt de politie dit na onderzoek niet bevestigd. Ondanks alle zoektochten of mogelijke doorbraken, weet de familie nog altijd niet wat er met Rebecca is gebeurd.
Voor Anneke is de vermissing van haar dochter bijna onmogelijk te bevatten. “Ik ben gebroken”, vertelt ze. “Op een gegeven moment wist ik niet meer wat ik moest denken. Ik ben tijdens mijn zoektocht al zoveel vreemde types tegengekomen. Mensen die zeggen dat ze Rebecca hebben gezien, maar dat alleen maar voor de aandacht doen. Ik moet constant tegen mezelf zeggen dat ik nuchter moet blijven, anders ga ik eraan onderdoor.”
Anneke draagt naast het gemis van Rebecca ook het verlies van een andere dochter. Zij overleed op 3-jarige leeftijd. “Ik dacht altijd dat er geen erger gevoel bestond dan dat. Maar dit is veel erger. Ik kan niet rouwen. Wanneer iemand overlijdt, heb je verdriet. Maar dit is driedubbel. Je kunt het gevoel geen plaats geven. Het is lastig te omschrijven.”
De week rond Rebecca’s verjaardag vindt ze een van de moeilijkste tijden van het jaar. “Ik heb dan een kloteweek. Rebecca en haar zus schelen maar een jaar en een dag, dus dat is een heel lastige week voor mij.”
Anneke zoekt inmiddels wanneer ze kan al meer dan elf jaar naar haar dochter. Zo begon ze een stichting en deelt ze regelmatig berichten op Facebook om de zoektocht naar Rebecca blijvend voort te zetten. Ze hoopt door het delen van informatie en oproepen tips te ontvangen van mensen die Rebecca denken te hebben gezien of weten waar ze is.
Ook deelt ze updates over hoe het met haar gaat. Deels zijn deze gericht aan Rebecca. “Ik hoop dat ze er iets van leest en dat ze iets van zich laat horen. De impact van haar vermissing op mijn leven is groot. Ik ben veranderd, maar voornamelijk oud geworden. Zowel mentaal als lichamelijk.”
Na ruim elf jaar wacht Anneke nog elke dag op antwoorden. “Ik voel me machteloos. Ik wíl wel, maar kan niet meer. Ik voel het in mijn hele lichaam. De stress is er altijd, maar er is ook verdriet en woede omdat ik het allemaal gewoon niet kan bevatten. Het is je moederlijke plicht om je kind te beschermen. Dat kan niet meer. Ik heb gefaald, zo voelt het.”
Anneke denkt meer rust te vinden als ze eindelijk antwoorden krijgt op alle vragen die ze heeft. “Welke uitslag het ook is”, vertelt ze. “Ik heb nu nooit rust. Ik kan mij nergens bij neerleggen. Sinds haar vermissing slaap ik op de bank, voor het geval ze thuiskomt.” Ook heeft ze een gedenkplek in haar huis ingericht voor Rebecca. “Het idee is het lichtje: het kaarsje brandt voor haar. Iedere dag en nacht.”
Anneke wil niets liever dan weten waar haar dochter is. Ze roept dan ook op: “Alsjeblieft, als je iets weet: doe je mond open. Ik ben niet de enige die eronder lijdt, dat geldt voor mijn hele familie.” Anneke richt zich ook tot Rebecca: “Mocht je dit lezen, dan zou ik heel graag willen dat je mij belt, langskomt of een brief schrijft. Als ik maar iets weet.”
Weet jij meer over de vermissing van Rebecca of dénk je iets te weten? Je kunt hier een tip insturen, dit kan ook anoniem. Lees hier meer over de zaak van Rebecca.
Tip niet met veronderstellingen, ‘meedenken’, speculaties en/of paranormale waarnemingen.
Dit bericht op Instagram bekijken
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Kelly de Vries over haar rol als directeur Peter R. de Vries Foundation: 'Soms is één blik al genoeg'
