Claudia Kemps (45) en haar man kunnen niet op de natuurlijke manier zwanger worden. Dus dat ze – nadat ze een tweeling hebben gekregen via ivf – toch zwanger raakt, is een enorme verrassing. Maar het jongetje wordt met 28 weken veel te vroeg geboren.
In de rubriek Bijzondere bevallingen horen we de bijzonderste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Mijn man is vroeger ziek geweest”, vertelt Claudia. “We wisten dat we daardoor niet op een natuurlijke manier zwanger zouden kunnen worden. Onze tweeling – Yoran en Milan – kregen we dankzij ivf.”
Na de bevalling van de tweeling begint Claudia weer met het slikken van de anticonceptiepil. “Dat was vanwege mijn menstruatie. Maar ik had veel doorbraakbloedingen, dus adviseerde de huisarts mij om tijdelijk met de pil te stoppen, zodat mijn lijf het zelf weer kon oppakken. Voorbehoedsmiddelen gebruikten we niet, want ik kon toch niet zwanger worden.”
Claudia wordt niet ongesteld, haar borsten doen zeer en ze is misselijk. “Het was februari en er heerste van alles, dus ik zocht er niks achter. Mijn moeder en een vriendin vroegen me of ik zwanger was. Ik vond het een confronterende vraag. Toen mijn klachten aanhielden, drukte mijn vriendin een zwangerschapstest in mijn handen, gewoon om het uit te sluiten. Toen ik ’s nachts ziek in bed lag, besloot ik de test te doen. Ik kon het niet geloven: ik bleek zwanger te zijn.” De volgende dag gaat ze naar de huisarts. “Ik was inderdaad hartstikke zwanger. Onverwachts, maar superleuk.”
Het is een verademing na een pittig ivf-traject. “Mijn tweeling was acht weken te vroeg geboren. Het was een heftige periode. Deze keer zou het anders zijn. Ik kon genieten van een roze wolk en misschien zelfs wel thuis bevallen.”
Die zomer gaat het gezin op vakantie naar Ibiza. “De dag na thuiskomst stond er een echo op het programma. We gingen met zijn allen. Dan konden de jongens de baby ook een keer zien. Daarna zouden we wat leuks gaan doen. Maar in het ziekenhuis bleek mijn bloeddruk veel te hoog. Ik wist meteen: dit is foute boel. Ik ben een bloeddrukpatiënt. De afgelopen weken was er niks aan de hand; dus dat-ie nu ineens zo hoog was, was raar.”
Gesloopt door zwangerschapsvergiftiging: 'Ik heb vier maanden niemand gezien'
Ze blijkt een zwangerschapsvergiftiging te hebben en wordt van het streekziekenhuis in Veghel overgebracht naar het MMC Veldhoven. “Daar kwam ik op de intensive care voor zwangere vrouwen te liggen. Na vijf dagen begonnen mijn nieren en andere organen uit te vallen. Ik was 28 weken en 4 dagen zwanger, maar de artsen besloten dat mijn baby gehaald moest worden. Dat was de enige manier waarop we allebei gered konden worden.” Claudia is bang. “Ik kon alleen maar huilen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Omdat de baby te klein is voor een natuurlijke bevalling, wordt gekozen voor een keizersnede. “Ik lag op de operatietafel en kreeg een ruggenprik. Naast mijn hoofd stond een tafel. De NICU-arts legde uit dat ze daar de eerste handelingen bij mijn kindje zouden verrichten. Dan kreeg ik mee en kon ik zien wat er gebeurde.”
Ze vervolgt: “Nadat Rhoan gehaald was, brachten ze hem naar de tafel. De NICU-arts vertelde mij wat hij deed. Volgens de arts deed hij het goed. Hij werd klaargemaakt en in een couveuse gelegd. Mijn man Patrick ging mee, terwijl ik in de uitslaapkamer bleef vanwege de ruggenprik.”
Rhoan is piepklein en weegt 1060 gram. “Hij lag in een couveuse. Daar mocht hij in principe niet uit, behalve om te buidelen. Hij was een dag oud toen ik hem voor het eerst vasthield.” Zowel moeder als zoon hebben het zwaar. “Ik was ziek. Mijn bloeddruk wilde niet zakken en ik kreeg een longontsteking. Ik had het zo zwaar te pakken dat ik niet naar Rhoan toe mocht, dus ging Patrick naar hem toe.”
De longen van de baby zijn niet goed ontwikkeld. “Ademhalen kostte hem veel energie. Daarom moest hij aan de beademing. Daardoor heeft hij longbeschadiging opgelopen.”
Sophie koos voor een niet-medische keizersnede: 'Ik ben op mijn gevoel afgegaan'
Zeven weken ligt Rhoan op de NICU in Veldhoven. Daarna volgt nog een ziekenhuisopname van zeven weken in Veghel. “We leefden van dag tot dag. Elke keer was het weer spannend: hoe lag hij erbij? De ene keer ging het goed, de andere keer was hij ziek en moe. Hij had een infuus voor medicatie, een sonde in zijn neus voor voeding en meerdere keren kreeg hij een bloedtransfusie.” Na veertien weken in het ziekenhuis mag hij eindelijk mee naar huis.
De bevalling is inmiddels twaalf jaar geleden. “Het gaat nu heel goed. Rhoan gaat naar het voortgezet onderwijs. Hij is actief en sport heel veel. Hij heeft longschade, maar daar merken we gelukkig weinig van.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Claudia blikt terug op een heftige periode. “Nergens waren we compleet. We hadden één kind in het ziekenhuis en twee thuis. Alles draaide om ons gezin, de rest van de wereld om ons heen bestond niet. Ik leefde in een bubbel. Dat voelde eenzaam. Ik kende geen ervaringsverhalen en kon weinig informatie vinden over vroeggeboorte. Over wat het betekent voor het kind en voor de ouders. Ook merkte ik dat mensen dachten dat alles goed was vanaf het moment dat hij thuis was, maar op dat moment begon onze verwerking pas. En ondertussen ging het leven gewoon door.”
Om die reden heeft Claudia het boek Wat nou roze wolk?! geschreven. “Dat geeft een kijkje in de wereld van de ouder van een prematuur geboren kind. Ik heb dit boek geschreven voor andere ouders, om ze herkenning en kracht te geven. En voor professionals, zodat zij kunnen lezen hoe zoiets is voor een ouder. Het is een eenzaam en intensief proces. Ik hoop anderen op deze manier een inkijkje te geven in die wereld.”
Wat nou roze wolk?! komt uit op 1 oktober.
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Inez bevalt in bad met haar zoon erbij: 'Af en toe kwam hij mijn hand vasthouden'
Dit bericht op Instagram bekijken
Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring. Heb je zelf lichamelijke en/of – mentale klachten? Raadpleeg dan altijd je (huis)arts
