LINDA.nl duikt in het ‘Werpsterren’-archief en vraagt de moeders hoe het nu met ze gaat. Claudia (28) en haar man Yorg (27) werden in november 2017 ouders van hun eerste kind Lina (2 maanden).
Voor elke fase heeft Claudia vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Mijn man Yorg en ik kozen er begin januari 2017 voor om voor een baby te gaan. We waren er helemaal klaar voor. Om wat informatie te krijgen over het afbouwen van de pil, gingen we naar de huisarts. Die reageerde minder enthousiast op onze babywens. ‘We kunnen er niet omheen dat jij een handicap hebt’, zei ze tegen mij.”
“Ik heb het Klippel-Feil syndroom. Door deze aangeboren aandoening zijn een aantal rug- en nekwervels met elkaar vergroeid. Hierdoor ben ik klein – 1.46 meter – en is het bij een operatie moeilijk een beademingsbuisje in mijn luchtpijp te krijgen. Achteraf begrijp ik dat de huisarts ons wilde behoeden voor problemen, maar op dat moment voelde het als een persoonlijke aanval. Ik vond het moeilijk dat zij mijn kinderwens veroordeelde.”
“Ik deed een erfelijkheidsonderzoek, waarna de erfelijkheid nog steeds niet goed kon worden vastgesteld. Dit maakte voor ons niet uit. Ook met handicap – welke dan ook, want dit is natuurlijk altijd mogelijk – wilden wij graag een kind. Daarnaast werd onderzocht of het bij mij van binnen überhaupt mogelijk was om een kind te baren. Dat was gelukkig wel zo.”
Claudia, 35 weken zwanger.
“Eind maart was het zover: ik was zwanger. Door middel van extra echo’s werden de baby en ik de hele zwangerschap goed in de gaten gehouden. We deden een uitgebreide twintigwekentest. Dat was spannend. Ik zou me toch een beetje schuldig voelen als de baby hetzelfde zou hebben als ik. Ik kan heel goed met mijn handicap leven, maar wilde toch het liefst dat de baby helemaal gezond zou zijn. Dat laatste was gelukkig het geval.”
“De zwangerschap verliep goed, tot de laatste periode waarin ik last had van zwangerschapsjeuk. Ook hield ik veel vocht vast. Met 36 weken ging ik voor een normale controle naar het ziekenhuis. Mijn bloeddruk bleek hoog, waardoor ik bloed moest prikken. Dat vond ik onzin, want ik voelde me prima. Het bleek uiteindelijk maar goed dat ik een test had gedaan, want hieruit bleek dat ik zwangerschapsvergiftiging had.”
“Ik moest meteen worden opgenomen en kwam op de high care terecht. Het leek allemaal overdreven, want ik voelde me niet ziek. De volgende dag vertelde een anesthesist dat ik een vergevorderde vergiftiging had en moest bevallen met een keizersnede. Ik barstte in huilen uit. Het voelde als falen dat het toch niet op de ‘normale’ manier gelukt was. Tijd om me er op voor te bereiden was er niet: het ging die dag gebeuren.”
“Ik kreeg meteen twee ruggenprikken, waardoor ik geen weeën heb gevoeld. De keizersnede vond ik supereng, ik heb vooraf veel gehuild. Eenmaal op de operatiekamer werd ik gek van de angst dat ik iets van de operatie zou voelen. ‘Geef me meer pijnstillers!’, bleef ik roepen.
Uiteindelijk is het helemaal goed gegaan. Toen het blauwe doek omlaag ging, zag ik hoe Lina – op 2 november 2017 – uit mijn buik gehaald werd. Dat moment was onvoorstelbaar mooi.”
Claudia en Lina, net na de bevalling.
“Lina is met 36 weken en een dag net te vroeg geboren – tot 37 weken wordt het een vroeggeboorte genoemd. Je zou zeggen dat die paar dagen niet veel uitmaken, maar dat viel tegen. Ze was 3014 gram toen ze geboren werd, wat voor die termijn prima is, maar viel in de eerste week af naar minder dan 2700 gram. De oorzaak hiervan was niet duidelijk.”
“Na een week aansterken, mochten we naar huis en had ik nog recht op 3,5e dag kraamhulp. Dat was fijn, want ik was erg onzeker geworden. Onder andere doordat de borstvoeding moeilijk verliep. Ook wist ik niet hoe ik Lina goed vast kon houden, of ik haar wel kon tillen, enzovoorts.
De bedenkelijke blikken van sommige verpleegkundigen versterkten mijn onzekerheid. In plaats van dat ze me hielpen en meedachten hoorde ik vooral: ‘Lukt dat wel?’ en ‘Hoe ga je dat doen als je thuis bent?’ De kraamhulp gaf me mijn zekerheid terug door mee te denken over hoe het wél kon.”
Claudia en Lina in februari 2018.
“De groeicurve van Lina is nu helemaal goed. Ook met mij als moeder gaat het goed. Lina kan alleen over mijn linkerschouder boeren, maar daar ligt niemand wakker van. En waar anderen me een traplift aanpraatten, til ik nu een baby van zes kilo met gemak de trap op en af.
Ik raad andere vrouwen die een handicap én een kinderwens hebben aan om zich niet af te laten remmen door anderen. Er zijn veel vooroordelen, maar je hebt zelf je handicap al langer dan vandaag en kan daarom het beste inschatten wat je wel en niet kan. Wanneer het zover is, ben je innovatief genoeg om te ontdekken wat jouw manier is. Mij is het gelukt en daar ben ik heel blij mee.”
Lina in februari 2018.
LINDA.nl vroeg Claudia in september 2020 om een update: “Yorg en ik hebben in april 2019 nog een zoon gekregen: Rien. Lina praat ondertussen lekker de oren van mijn hoofd. Rien loopt als een speedy door het huis.
Helaas zijn Yorg en ik inmiddels gescheiden. De kinderen wonen bij mij en zien hun vader één keer per week.”
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
