Chrissy (30) was gevraagd als getuige door haar zus, toen ze zwanger raakte van de tweede. Op de trouwdag zou ze 37 weken zwanger zijn. Moet goed komen, zou je denken. Tot de weeën begonnen…
Voor elke fase heeft Chrissy, pedagogisch medewerker, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Mijn man Jeroen (29) en ik hadden al een dochter, Tess (nu 3), toen ik in januari 2017 stopte met de pil. Ik was heel snel zwanger, maar het eindigde na negen weken in een miskraam. Dat heeft invloed op me gehad. Mijn vertrouwen was weg toen ik in juni weer zwanger raakte. Na een goede twintigwekenecho kwam het vertrouwen deels terug, maar ik bleef bang dat er wat mis zou gaan.”
“Ik had tijdens de zwangerschap veel last van harde buiken. Het voelt alsof je een bal in je buik hebt, waardoor je buik helemaal strak komt te staan. Ik had hier zoveel last van dat ik moeilijk kon genieten. Ik moest mezelf soms toespreken: geniet ervan, want dit ga je waarschijnlijk niet meer meemaken.”
“Mijn zus zou op 14 februari 2018 trouwen en ik was gevraagd als getuige. Ik wilde dat ontzettend graag, maar die dag zou ik 37 weken zwanger zijn en aangezien ik bij Tess na 34 weken en zes dagen beviel, vroeg ik me af of ik er wel bij kon zijn.”
“Een paar dagen voor de bruiloft werd ik hartstikke ziek door de griep. Ik hoestte de longen uit mijn lijf. ‘Zo meteen hoest ik mijn kind eruit’, zei ik nog. Op 12 februari belde ik de verloskundige dat het echt niet ging. Ik voelde me zo ontzettend beroerd. Zij zag dat ik, waarschijnlijk door het ziek zijn, al 1,5e centimeter ontsluiting had en in de loop van de dag kwamen de weeën.”
Lees ook
Amber kreeg bij haar vijfde zwangerschap negatieve reacties: ‘Zou je niet eens stoppen?’
“Ik was daar alleen maar blij mee. Ik beviel liever terwijl ik hartstikke ziek was, dan dat het op deze manier doorging. Mijn zus moest echter uiterlijk een dag van tevoren doorgeven of ik als getuige bij de bruiloft kon zijn, dus dat werd spannend. Maandagavond stond ik krom van de weeën en zijn we naar het ziekenhuis gegaan.”
“Dinsdagochtend 13 februari werd me verteld dat ik die dag waarschijnlijk zou bevallen. Toen heb ik maar doorgegeven dat ik niet bij de bruiloft kon zijn. Daar baalde ik heel erg van. Je zusje trouwt maar één keer, maar ik wilde mijn kindje ook niet achterlaten.”
“Uiteindelijk ging het heel vlot. Na een paar keer persen werd onze zoon Finn op 13 februari 2018 om 11.34 uur geboren. Dat was weer een erg bijzonder moment. Finn had wat hulp nodig om op gang te komen, maar deed het daarna hartstikke goed.”
“In de loop van die dag lag ik te genieten van Finn, toen ik ineens dacht: de bruiloft. In de avond voelde ik me helemaal top vergeleken met hoe ik me daarvoor had gevoeld en besloot ik dat ik toch naar het ja-woord wilde. Jeroen verklaarde me voor gek, maar snapte het ook wel en de gynaecoloog zei dat als ik er naartoe wilde, zij me niet tegen zou houden.”
“Toch twijfelde ik weer als ik dacht aan Finn. Het stuitte me tegen de borst dat ik hem in het ziekenhuis moest achterlaten. Maar de zusters overtuigden me: Finn mocht naast de zusterpost liggen en ze zouden er meteen bij zijn als er iets zou gebeuren. Zo konden we in de ochtend van 14 februari met een gerust hart naar de bruiloft.”
“Naar huis, trap op, jurk aan: het kostte best veel moeite allemaal. En toen ik in de spiegel keek, dacht ik al helemaal: waar ben ik aan begonnen? Maar ik was vastberaden. Ik was al zo ver gekomen, nu dat laatste stukje nog. Eenmaal op het plein waar mijn zus aan zou komen, voelde het een beetje dubbel. Iedereen feliciteerde me met de geboorte, maar ik wilde dat de focus naar mijn zus ging. Toen ze arriveerde, gebeurde dat gelukkig ook. Het was een verrassing voor mijn zus dat ik er tóch was en ze had tranen in haar ogen toen ze me zag.”
“Ik had er al op gerekend dat ik geen getuige meer kon zijn, maar toen de ceremoniemeester me zag is hij gaan regelen dat het alsnog kon. Dat was zo speciaal, ik was er helemaal van ontdaan. Hoewel ik aan Finn bleef denken, had ik niet willen missen hoe Tess de ringen bracht, mijn zus en zwager elkaar het ja-woord gaven en ik de handtekening mocht zetten.”
“Daarna zijn we meteen terug naar het ziekenhuis gegaan. Het was heel fijn om Finn weer te zien. Als klap op de vuurpijl was ik die 14e ook nog jarig en stond er een taartje voor me klaar van het personeel. Na een klein feestje ben ik met Finn in mijn armen als een blok in slaap gevallen.”
“Het gaat heel goed met ons. Finn is een vrolijk mannetje. Tess moest in het begin een beetje aan hem wennen, maar nu zijn het twee handen op een buik. Zodra ze elkaar zien, beginnen ze te lachen.”
Lees ook
Lidia beviel op de trouwdag van haar beste vriendin: ‘Ik moest zo hard huilen’
“Als ik er nu, een jaar later, op terugkijk, denk ik wel: jeetje, wat een bizarre tijd was dat. Wie verzint het nou om hartstikke ziek een kind te baren en de volgende dag naar een huwelijk te gaan? Maar ik wilde er zó graag bij zijn en mijn zus vond het ook heel fijn en bijzonder. Het was even bikkelen, maar het was het zeker waard.”
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
