En toen kwamen we erachter dat er niet één, maar drie baby’s op komst waren. Tijdens een controle vroeg de arts voorzichtig of we ‘misschien een traject hadden gedaan’ en vertelde toen dat ik zwanger was van een drieling. Eerst moest ik enorm lachen, daarna schoot ik in paniek. Ik had nog nooit van m’n leven een drieling gezien, dat ik er zelf eentje zou krijgen voelde totaal onwerkelijk.

Met drie baby’s is de kans op complicaties een stuk groter, maar gelukkig verliep de zwangerschap erg soepel. Ze zijn vrij goed blijven zitten: begin 2020 zijn onze dochters na 33 weken zwangerschap geboren.”

Ziekenhuis

“De eerste maand na de bevalling was heel intens. Het was in de begindagen van de pandemie, dus we ontvingen geen bezoek en zaten wekenlang met zijn vijven in het ziekenhuis in isolatie, in een familiekamer. Je wereld wordt ineens nóg kleiner dan je al gedacht had. En het was al aanpoten: het kolven, voeden, verschonen van drie pasgeboren baby’s is een dagtaak. Als ze eindelijk alle drie even lagen, had ik geen zin meer om te knuffelen: ik was blij dat ik even rust had.

Maar tegelijkertijd voelde ik ook de druk om met alle drie de kinderen een connectie op te bouwen. Zo bleven we toch de hele dag bezig, volgens een strak schema. Mijn man was in die tijd echt mijn steun en toeverlaat, al mis je natuurlijk ook je verdere familie en vrienden om je heen.”

Vluchtneiging

“Eenmaal thuis kwam pas echt binnen hoe raar die eerste weken waren geweest. En het bleef een moeilijke situatie, want we wilden geen corona oplopen via bezoek. Wat zouden we dán moeten, als een van ons ziek werd? We deden het dus maar zo goed als we konden, ondanks de rare omstandigheden.

Na een maand of twee merkte ik dat dat er in mij iets veranderde. Ik stopte met borstvoeding en de hormonen verdwenen steeds meer uit mijn lijf. Het slaapgebrek brak me op en ik merkte dat alles me alleen maar méér energie kostte. Steeds vaker betrapte ik mezelf op de gedachte te willen vluchten. ‘Ik loop gewoon weg van dit leven, dit is niet waar ik voor heb gekozen’, dacht ik dan. Ik heb nooit daadwerkelijk een tas ingepakt, maar de drang om te vertrekken had ik meermaals. Ik leefde in een soort waas.

Door werkervaring in de psychiatrie herkende ik dat dit niet de goede kant op ging. Na een paar maanden aanmodderen en praten met familie besloot ik dat ik hier iets mee moest. Via een therapeut kreeg ik antidepressiva voorgeschreven en belandde ik in een traject waar ik nu, anderhalf jaar later, bijna klaar mee ben.”

Perfectie bestaat niet

“Nu ik terugkijk op dat eerste halfjaar denk ik: waarom heb ik het zo ver laten komen? Een gedeelte van dit probleem zat echt in mijn eigen hoofd. Ik wilde overal een plan voor hebben en alles onder controle hebben, maar probeer dat maar eens met een drieling. Onmogelijk. Dat is voor niemand leuk, joh. Ik had het idee over ‘hoe het moet’ eerder moeten loslaten.

Dat is nu makkelijk praten overigens, want op dat moment was ik bang dat mensen me zouden veroordelen als ik steekjes zou laten vallen. Het beeld dat op social media rondgaat over moederschap en alle heerlijkheden daaromheen helpt ook niet echt. Je ziet maar één kant, de rooskleurige. En natuurlijk zullen er moeders zijn die het zo beleven, maar ook een heleboel niet: ik ben daar een levend voorbeeld van. Dus wie dit leest en dat gevoel herkent: je bent niet alleen.”

Deel jouw verhaal

Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.

Lees ookVera (40) brak met eigen moeder om beter voor haar dochters te zorgen: 'Het was overleven'