De baby van Marja Swater (79) overlijdt tijdens de bevalling. Ze wordt er zonder verdoving en met grof geweld uitgetrokken door de gynaecoloog en enkele verpleegkundigen. En een mogelijkheid tot afscheid nemen daarna is er niet.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Mijn zwangerschap verliep prima”, vertelt Marja als ze terugblikt op wat er ruim een halve eeuw geleden plaatsvond. “Ik had op dat moment al een zoon van drie en groeide – net als tijdens mijn eerste zwangerschap – als kool. Ik kwam 22 kilo aan. Dat is nogal wat, hè? Maar de baby en ik waren gezond en er was niks aan de hand.”
Marja en haar schoonzus zijn tegelijkertijd in verwachting én zijn op dezelfde dag uitgerekend. “Toen mijn vliezen braken, dacht ik: ik heb gewonnen! Ik voelde de baby wild bewegen en zei tegen mijn man dat hij de vroedvrouw moest bellen. Ik waste me en zag ineens dat de navelstreng tot onder mijn knieën hing. Ik had geen idee wat dat betekende. Toen de vroedvrouw zag wat er aan de hand was, belde ze onmiddellijk 112.”
Dan gaat het ineens razendsnel. Binnen de kortste keren wordt Marja in een ambulance afgevoerd. Haar man racet er met de auto achteraan. “In het ziekenhuis werd ik onderzocht door een gynaecoloog. ‘Komt het goed?’, vroeg ik. Hij antwoordde: ‘Reken er maar niet op’. Het was midden in de nacht. Het kindje leefde niet meer en iedereen ging naar huis. Ik moest afwachten tot dat de bevalling zou beginnen.”
Maar als iedereen weg is, merkt ze ineens dat haar kindje beweegt. “De verpleegkundige kwam erbij en voelde het ook. Ook het hartje klopte. Iedereen moest opgetrommeld worden van huis om het kindje te halen. Er was zoveel tijd verloren gegaan. Ik stelde een keizersnede voor, maar daar was het volgens de arts te laat voor.”
De baby ligt in stuitligging. “De gynaecoloog heeft – zonder verdoving – samen met een paar zusters de baby er aan de benen uit staan trekken. Mijn dochter woog vier kilo. Ik krijg weer medelijden met mezelf als ik hieraan terugdenk.”
Gynaecoloog Koen begeleidde eerste Nederlandse moeder geassisteerde keizersnede: 'Hele OK was er stil van'
Het meisje wordt op Marja’s buik gelegd. “Ze probeerden haar tevergeefs tot leven te wekken. Dat duurde twee seconden. Van afstand zag ik hoe de verpleegkundige onder haar voetjes kietelde, maar er zat geen leven meer in. Het verpleegkundig personeel condoleerde me en nam de baby mee. Ik heb haar niet goed kunnen zien, mocht geen afscheid nemen, kon haar geen naam geven en weet niet waar ze daarna naartoe is gegaan. Destijds dachten ze dat dat het beste was voor de moeder. Ze deden het niet expres.” Officieel heeft ze nooit een naam gekregen, maar onofficieel wel. “Ze zou Vanessa geheten hebben.”
Voor Marja is het een traumatische ervaring. “Hoe ouder ik word, hoe meer moeite ik ermee krijg. Met terugwerkende kracht kan ik boos worden op het ziekenhuispersoneel. Toen zij naar huis gingen, klopte het hartje van mijn baby nog. Waren ze maar gebleven!” Maar voor die gevoelens is destijds geen ruimte. “Ik hield me voor dat – als ze nog geleefd had – ze door het zuurstoftekort waarschijnlijk lichamelijk en geestelijk gehandicapt was geweest. Of dat zo is, weet ik natuurlijk niet, maar ik zocht een manier om ermee te kunnen omgaan. Om het dragelijk te maken.”
Wat het niet gemakkelijker maakt, is dat er niet over gepraat wordt. “Het onderwerp werd doodgezwegen. Ook met mijn man sprak ik hier niet over. Toen ik weer thuis kwam, waren alle babyspullen opgeruimd.” Tien dagen later bevalt haar schoonzus van een dochter. “Mijn vader durfde het me niet te vertellen en heeft het me laten weten door een briefje door de bus te doen. Ik snapte dat wel. Het was moeilijk voor hem.”
Dat haar schoonzus een kerngezond meisje krijgt, is confronterend. “Het was misschien anders geweest als ze een zoon had gekregen. Maar ik heb me er overheen gezet. Ik ben meteen naar haar toegegaan en heb haar kindje vastgehouden. Je kunt je wel verstoppen, maar dat helpt niet.”
Inmiddels heeft ze geen moeite meer om hierover te spreken. “Ik doe vrijwilligerswerk. Daar vertelde iemand me ooit over haar doodgeboren kind. Ik zei dat ik dat ook had meegemaakt. Nu is er veel meer openheid, maar vroeger spraken we er niet over.”
Bovendien is er ook wettelijk meer mogelijk. Ouders kunnen hun overleden baby aangeven bij de gemeente. En sinds 1 januari 2022 kunnen ook ouders van wie de baby voor 1 oktober 1994 is overleden hun kindje aangeven. “Soms twijfel ik of ik dat alsnog moet doen. Ik weet het niet. Hoe lang zal ik nog hebben en hoeveel zin heeft het nog? Het is niet dat dit mijn dagelijkse leven beheerst. Ik heb een fijn leven. En na deze bevalling heb ik een hele leuke zoon gekregen, die had ik anders niet gehad.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Bij de laatste echo bleek Cindy's baby niet meer te leven: 'Toen kwam ik erachter wat een gebroken hart is'
