Lisa Lamain is dolgelukkig als ze zwanger blijkt te zijn. Al snel blijkt haar baby echter niet in orde. Zij en haar vriend leven tussen hoop en vrees. Een kleine twee maanden na zijn geboorte overlijdt Lou.
Ze vertelt, drie maanden na zijn overlijden, over het intense verdriet.
“In het begin van mijn zwangerschap had ik meerdere bloedingen”, vertelt Lisa. “Een paar keer was ik bang dat ik een miskraam had gehad, maar dat bleek gelukkig niet zo te zijn. Ik dacht dat ik – toen ik negen weken zwanger was – langzaam kon gaan genieten, maar tijdens een echo zag de verloskundige een verdikking bij de navelstreng. Ze zei dat ik me niet te veel zorgen moest maken. Die verdikking mocht er zitten, maar zou met twaalf weken wel weg moeten zijn.”
Maar met twaalf weken is de verdikking groter geworden. Ze wordt doorverwezen naar het academisch ziekenhuis in Maastricht. “Ons kindje bleek een giant omphalocèle te hebben, een ernstige aangeboren afwijking waarbij de buik niet goed gesloten is. Zijn lever, maag en een stukje darm zaten buiten zijn buik. Foute boel, zei de gynaecoloog. Hij constateerde dat ons kindje geen menswaardig leven zou kunnen leiden en adviseerde ons na te denken over abortus.”
Het stel laat het verschrikkelijke nieuws bezinken. Ze willen onder geen beding dat hun kind zal lijden. Maar tijdens de onderzoeken, waaronder een genetisch onderzoek, die volgen, groeit de hoop. Verschillende experts kijken mee. Een kinderchirurg laat weten dat hij het ziet zitten om het kindje te opereren en dat er wel degelijk een goede kans van slagen is. Daarnaast ontwikkelt de baby zich goed. “Alle vitale organen leken het goed te doen.”
Het is een zware zwangerschap met pieken en vooral veel dalen. Zo breken Lisa’s vliezen al met 29 weken, maar met bedrust weten ze de zwangerschap te rekken. Na 34 weken wordt Lou geboren via een spoedkeizersnede. Hij belandt op de intensive care (NICU) en krijgt beademing omdat zijn longen het moeilijk hebben. Na twee weken staat zijn eerste operatie op de agenda. “Het was risicovol en moest gebeuren, maar de operatie slaagde.” Er volgen scans, echo’s en onderzoeken. Als Lou vier weken oud is, wordt hij voor de tweede keer geopereerd. Artsen zorgen ervoor dat zijn organen weer in zijn buik komen te zitten.
Ondertussen verbetert de situatie met zijn longen niet. Terwijl alle onderzoeken nog lopen, gaat Lou in twee dagen tijd erg achteruit. “De incidenten volgden elkaar in rap tempo op. Zijn zuurstofpercentage was op het dieptepunt nul procent. Het kostte de artsen steeds meer tijd om hem weer stabiel te krijgen.” Het stel slaapt die nacht op de kamer bij hun zoontje. “Op een groot bed naast de couveuse, die was op gelijke hoogte gezet en stond open. Zo konden we hem gemakkelijk knuffelen.”
Die nacht doen de kersverse ouders geen oog dicht. “Het ging een paar uur goed, en dan was het weer foute boel en stond de kamer vol met artsen die bezig waren om hem stabiel te krijgen. Er waren steeds meer tijd en middelen voor nodig. Mijn vriend en ik keken elkaar die nacht aan en we dachten op dat moment precies hetzelfde: dit wilden we niet voor hem. Ik zei tegen Lou: ‘Het is oké’. Mijn vriend vulde mij aan en zei tegen hem: ‘Je hoeft je niet meer te bewijzen’. Vreselijk, maar ook fijn. Hij had het zwaar en zijn lichaam werkte zo ongelofelijk hard. We wilden niet dat hij zou lijden.”
Tekst gaat verder onder de foto’s.
De volgende dag vragen ze de arts of ze nog iets voor het jongetje kunnen doen. “Ik moest huilen toen ik het vroeg, het was zo confronterend.” De artsen zien geen opties meer. “Wel zouden we de uitslag van de scan afwachten. Ondertussen had het ziekenhuis intensief contact met een ziekenhuis in Groningen om toch alle mogelijkheden nog een keer door te nemen.”
Het enige dat ze nog voor hun zoon kunnen doen is het hem zo comfortabel mogelijk maken. “Het is vreselijk om je kind zo te zien. Zijn lichaampje was op. Hij was al aan het sterven. We hebben besloten dat zijn beademingsbuisje verwijderd zou worden, zodat hij kon gaan. Onze families hebben afscheid van hem genomen en we hebben daarna nog tijd met zijn drieën doorgebracht. Ondanks alle medicatie deed hij zijn oogjes open en keek hij om zich heen. Ik had het idee dat hij ons nog even wilde zien. Uiteindelijk is hij in mijn armen overleden.”
Het overlijden van Lou is slechts drie maanden geleden. “We hebben alles gegeven met z’n drieën. Ook de artsen hebben alles gedaan wat ze konden. De keuze om de zwangerschap door te zetten hebben we gebaseerd op alle kennis die er was. Artsen hebben na zijn overlijden bevestigd dat we de goede keuzes hebben gemaakt omdat de problemen met zijn longetjes niet te zien waren. We hebben altijd keuzes gemaakt met Lou’s welzijn en kansen voorop, nooit uit eigenbelang. Liever hem een leven lang missen dan hem laten lijden.”
Met liefde en verdriet denkt ze aan hem terug: “Hij was een tevreden mannetje. Zijn kracht en positiviteit heeft me veel geleerd. Als we het over moesten doen, deden we dat. We hebben er geen moment spijt van gehad.”
Lou Vestjens, 10-07-2022 – 01-09-2022.
Dit artikel is eerder verschenen op LINDA.nl
De tweeling van Bjorn overleed: 'De grond zakte onder mijn voeten vandaan'
