‘Misschien valt het mee?’

“Op de echo leek iedere keer alles goed te zijn, totdat we na een vrij lange periode nog een echo lieten maken en de arts ineens zag dat het goed mis was. De baby had door een skeletafwijking, zo zagen we later, grote kans op botbreuken in mijn baarmoeder. Toen moest ik beslissen of ik gelijk wilde bevallen of dat ik de zwangerschap volledig wilde uitdragen. Door al mijn emoties kon ik niet rationeel nadenken. Heeft hij veel pijn in mijn buik? Kan ik niet beter tot de veertig weken wachten, misschien valt het allemaal wel mee?”

Ingeleid

“Uiteindelijk koos ik voor een bevalling en werd ik in maart 2010 ingeleid in een ziekenhuis in Utrecht. Ik was erg gespannen, ik had zoiets nog nooit meegemaakt. Het onbekende wachtte op me. Ook wisten mijn vriend Robert (nu 46) en ik dat onze zoon niet lang te leven had. Maar hoe lang zouden we hem bij ons mogen hebben? Een maand? Een jaar? Niet? Nobody knew.”

Lees ook
Janke heeft ‘maar’ één foto van haar overleden vriend in huis en daar vinden mensen wat van

Moederhart

“De bevalling was heel intens, maar toen ik hem zag, was ik enorm trots en voelde ik me euforisch. Ik was zó blij dat ik Mats mocht ontmoeten. Het was een fijn, puur moment waarop mijn vriend en ik hem allebei in onze armen hielden. Misschien ligt het aan mijn moederhart, maar na een tijdje voelde ik dat zijn ziel langzaam uit zijn lichaam trok. Het was mega intens en lastig, maar ik had er vrede mee. Het mocht niet zo zijn. Dat waren de mooiste dertig minuten uit mijn leven.”

Overleden

“Later kwamen mijn ouders en zussen en de zussen van Robert bij hun neefje kijken. Heel vreemd, want ze kwamen bij een pasgeboren baby kijken die al was overleden. De sfeer was wat bedompter dan normaal, maar ik zie het zeker niet als een donker moment. We voelden trots en ze waren ook ingelicht over de situatie.”

Kinderlogica helpt

“Na de dood van Mats volgde er een periode van verlangen. Ik had langer met hem willen doorbrengen, waar was hij nu? Soms had ik momenten dat ik gewoon aan het lopen was, door iets werd getriggerd en ineens een bak verdriet over me werd heen gegooid. Ik kon zó huilen, mijn hart deed zoveel pijn. Mijn zoon Roemer, die toen bijna drie jaar oud was, snapte er niets van. Waar was de baby nu? Op een hele fijne, te gekke plek, zei ik dan. Vond ‘ie oké, dan ging Roemer weer verder. Door hem kwamen we gauw weer in ons gewone ritme en zijn kinderlogica maakte het verdriet ook luchtig.”

Lees ook
Magna’s baby overleed kort na de bevalling, bijna was ze ook haar tweede kindje kwijt

Eigen bedrijf

“Toen Mats overleed, ben ik veel gaan nadenken over wat ik belangrijk vind. Het leven is vaak al zo bepaald: je gaat studeren, dan werken en dan samenwonen. En je hebt je vrienden. Maar hoe vaak zeg je nu dat je blij bent met iemand, behalve na vier wijntjes? Ik ben toen kaarsen gaan maken met een leuk kaartje plus boodschap erbij, heb ze ingepakt en aan vrienden gegeven. Die vonden dat zó leuk, dat ze zeiden: hier moet je iets mee. Ik werkte voor grote Amerikaanse organisaties, maar ben daarmee gestopt om mijn eigen bedrijf ME&MATS op te zetten en die grappige cadeautjes uit te breiden.”

Lees ook
Luciennes dochter overleed onverwachts een paar uur na de bevalling

Bevoorrecht

“Na Mats werd mijn zoon Valentijn geboren, die is nu zeven jaar oud. Ik wist dat wat er met Mats was gebeurd, niet iets genetisch was en dat ik gewoon pech had gehad. Dat vond ik geruststellend, dus de zwangerschap voelde niet dramatisch. Behalve dat ik heel erg misselijk was, haha. Wel wilde ik Valentijn per se veertig weken uitdragen en dat is ook gebeurd, alsof ‘ie het aanvoelde. Natuurlijk mis ik Mats, maar ik ben een super bevoorrecht mens, heb plezier in het leven en zie de humor in dingen. De periode met hem heeft me zoveel gebracht en door mijn bedrijf, dat zijn naam draagt, is hij altijd bij me en ben ik dit avontuur aangegaan.”