Na de aardbeving in Marokko is het team van Signi Zoekhonden onderweg naar het rampgebied. Daar gaan ze op zoek naar overlevenden én overledenen van de aardbeving. Ariane Buining (54) vertelt aan LINDA. hoe dit in z’n werk gaat.
Ariane is ditmaal niet afgereisd naar het rampgebied, maar ze was na de aardbevingen in Turkije wel ter plaatse. “We hebben begrip voor de wanhoop en het verdriet, maar het is niet ons verdriet.”
Afgelopen vrijdag vond de allesvernietigende aardbeving in Marokko plaats. Volgens de laatste berichtgeving zijn er tot nu toe 2.862 overledenen geteld. In dertig seconden veranderde het leven van duizenden Marokkanen. Inmiddels zijn we vijf dagen verder en vindt er een continue zoektocht naar overlevenden plaats.
Hoewel Marokko niet zelf om hulp heeft gevraagd, zoals Turkije wel deed na de aardbevingen in dat land, is er toch een team van stichting Signi Zoekhonden onderweg naar het getroffen gebied. Ariane: “We hebben lokale contacten waardoor we toch besloten hebben om te gaan. Vanuit hen begrepen we dat er behoefte is aan hulp. Vandaag zijn er vijf mensen en vier honden op weg naar Marokko en vrijdag volgt nog één persoon. Een van de mensen die vandaag vliegt is een Marokkaanse Nederlander die de taal spreekt.”
Zo ziet de ravage eruit na de aardbevingen in Turkije en Syrië, dodental loopt op
Het team weet pas als ze op de bestemming aankomen, waar ze naartoe gaan. “Niets is vastgelegd. We gaan daarheen met een zelfvoorzienend team. We brengen alles zelf mee, zoals tenten en eten. En daarna is het kijken waar we terechtkomen. Onze ervaring is dat mensen altijd blij zijn als je komt helpen. Direct bij aankomst wisselen we al telefoonnummers uit met de lokale hulpverlening. Binnen no-time hebben we een netwerk opgezet.” En van daaruit weet het team precies waar hulp nodig is of wanneer ze verder kunnen.
Het team lokaliseert met hulphonden, warmtecamera’s en geluidsmeters waar er leven of geen leven is. “Als we het vermoeden hebben dat er sprake van leven is, dan zetten we onze apparatuur in. We wijzen de locatie aan en dan gaan andere hulpverleners graven. Wij zijn dan alweer op weg naar de volgende locatie. Soms vragen ze ons opnieuw om hulp, als ze de exacte locatie niet kunnen vinden.”
Foto van Ariane genomen tijdens de hulpactie in Hatay, Turkije. Tekst loopt door onder de foto.
Ariane herinnert zich nog een zoekactie in de plaats Hatay, in Turkije, waarbij de hulpverleners door een muur en twee vloeren heen moesten graven. “Elke keer vroegen ze ons of ze op de juiste plek aan het graven waren. Dit was zo’n twee weken nadat de ramp had plaatsgevonden.” Uiteindelijk is deze persoon levend onder het puin vandaan gehaald. “Diegene is eruit gehaald, omdat wij volhielden dat er daar nog leven was. Mensen bleven zeggen dat dat niet mogelijk was. Maar als je iets van water hebt, kun je het lang volhouden.”
Maar bij de daadwerkelijke reddingsactie was Ariane al vertrokken. “Wij blijven niet afwachten. Wij wijzen alleen de locatie aan.” Maar ook het aanwijzen van de doden is heel belangrijk, benadrukt ze. “De andere hulpdiensten laten de overledenen links liggen. Terwijl het zo belangrijk is dat je de overledenen kan bergen en afscheid kan nemen. Kun je het je voorstellen dat het je man, je vader of je moeder is en dat je niet weet of ze nog leven? Dan blijf je hoop houden dat diegene het misschien toch wel overleefd heeft. Je kan pas rouwen als je het definitief weet. Zolang dat niet zeker is, kun je niet verder.”
Ook de honden is aangeleerd om een andere reactie te geven wanneer ze een overlevende of iemand aantreffen die overleden is. “Dat is zo bijzonder van onze honden. Bij levend zijn ze blij en enthousiast en draaien ze de kop naar de begeleider. En als iemand al overleden is draaien ze hun kop naar de lucht en blaffen ze. Je moet de hond daarvoor wel een beetje kennen.”
Het werk dat Ariane en haar team doen is intens, maar ze zijn zich er allen van bewust dat dit hun werk is. “We bereiden ons mentaal voor. En onderling praten we heel veel. Natuurlijk zit iemand er wel eens doorheen. Maar we zijn daar aan het werk en wat dat betreft hebben we oogkleppen op. We hebben begrip voor de wanhoop en het verdriet, maar het is niet ons verdriet.”
Foto van Ariane tijdens de hulpactie in Hatay, Turkije. Tekst loopt door onder de foto.
“Maar toen een vrouw volledig gehuld in een niqaab (sluier, red.) haar handen naar me uitstak, kon ik niet anders dan haar een knuffel geven. En als iemand zonder eten zit, dan geven we dat natuurlijk ook.”
De hulpverlener vindt het indrukwekkend dat er in een rampgebied zoveel gemoedelijkheid is. “De mensen hebben vaak alles verloren, maar als ze nog koekjes en thee hebben, dan geven ze ons dat alsnog. Dan zit je in een ander werelddeel, in een andere cultuur en spreken we niet dezelfde taal, dan nog begrijpen we elkaar. Dat is heel bijzonder.”
Heel soms komt het voor dat ze slachtofferhulp inschakelen, vertelt ze. “Als dat nodig is, dan zorgen we daar direct voor.” Zelf heeft ze het nog niet nodig gehad. “Ik ervaar het lichaam als een los omhulsel, want de geest is eruit. En ik ken ze ook niet. Maar ik kan me voor die mensen heel verdrietig voelen. En soms is er wel iets wat je triggert, maar dan hebben we het er even over. Dan schreeuwen we even, huilen we en dan zeggen we: ‘Kom op, door en schouders eronder’.”
Slachtofferhulp na aardbeving in Marokko: zo kun jij een steentje bijdragen
