Annemarie Illsley (62) heeft alvleesklierkanker. In het SBS6-programma ‘Mijn Leven In Hun Handen’ was te zien hoe ze leek op te knappen, maar inmiddels is ze opgegeven.
En alsof dat al niet erg genoeg is, stierf haar partner twee weken geleden aan prostaatkanker.
“Ik had nooit gedacht dat ik aan het graf van mijn man zou staan”, vertelt Illsley. Ze is net terug uit het Erasmus MC waar ze een laatste levensverlengende chemokuur krijgt. “Sidney en ik waren bezig om mijn begrafenis voor te bereiden. Niet die van hem.”
Als Illsley schoon wordt verklaard, koopt Sidney een scooter voor haar om het heugelijke feit te vieren. Maar op het moment dat hij de scooter in de schuur zet, knapt er iets in zijn rug. Hij krijgt rugklachten die blijven verergeren. In mei kan hij zijn benen niet meer bewegen en blijkt hij een dwarslaesie te hebben. Daar bovenop – zo blijkt in het ziekenhuis – heeft hij prostaatkanker.
Lees ook
Linda Hakeboom beantwoordt vragen over kanker: ‘Binnenkort een borstsparende operatie’
“In december kwam hij weer thuis nadat zijn onderbenen waren geamputeerd. Drie weken later overleed hij. Het ging van alles naar niks. Hij heeft in zijn laatste fase niet meer kunnen praten. Daarnaast sliep hij veel. En dat terwijl je nog zoveel wil bespreken, nog zoveel samen wil doen. Een hard gelag. Een slechte film waar je ineens zelf in zit.”
Het maakt haar dan ook verschrikkelijk boos als ze mensen hoort klagen over de lockdown, over de avondklok en over niet meer uit eten kunnen. “Wij hadden in onze laatste fase nog zoveel willen doen: door Rome wandelen, het noorderlicht bekijken. Maar dat kon niet meer. Ik ben ziek, heb mijn man net verloren, ik mag niet knuffelen en na negen uur ‘s avonds zit ik alleen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Ze vervolgt: “Ik bagatelliseer de situatie niet. Natuurlijk is het zwaar voor werkende ouders, voor studenten, ondernemers, artiesten. Maar ik zou graag met ze willen ruilen. Ze hebben het over de tijd na corona, maar die tijd komt voor mij niet. Ik zal nooit meer het noorderlicht zien, nooit meer op vakantie gaan.”
Ondanks dat ze het moeilijk vindt, probeert ze er het beste van te maken. “Ik prijs me gelukkig met vier hartsvriendinnen. Elke dag zoekt iemand me op. Daarnaast zijn mijn dieren een enorme steun. Drie keer per dag loop ik met de honden.”
Maar haar honden zijn naast een troost, ook een zorg. “Wat gebeurt er met hen als ik er straks niet meer ben? Mijn vriendinnen hebben beloofd dat het goedkomt, maar ik kan het moeilijk loslaten. In mijn testament heb ik laten opnemen dat als er geen plek voor ze wordt gevonden waar ze gelukkig zijn – ze worden geëuthanaseerd. Dat maakt me ontzettend verdrietig.”
Lees ook
Nieuwe, peperdure kankermedicijnen voortaan veel sneller beschikbaar
Illsley hoopt dat er meer aandacht komt voor mensen die zich in een dergelijke situatie bevinden. Een – zoals ze het noemt – vergeten groep. “Mensen zeggen altijd: gezondheid is het belangrijkste dat er is. Ze leven alsof ze onsterfelijk zijn, en dat moeten ze ook zeker doen. Maar staar je nu niet blind op luxes als etentjes en vakanties.”
Dat de huidige tijd zwaar is voor veel mensen, staat voor haar als een paal boven water. “Maar weet je wat pas echt zwaar is? Terminaal zijn als je partner overlijdt. Dus zeur niet en tel je zegeningen. Voor de meesten komt er nog een leven na corona.”
De aflevering van Mijn Leven In Hun Handen kijk je hier terug.
