Epilepsie

Vroeger had ze nooit epileptische klachten, tot de aandoening uit het niets, tijdens haar tweede zwangerschap ontstond. “Na de diagnose wist ik niet hoe ik ermee moest omgaan. Ik kan op ieder moment, ook als ik mijn kind vasthoud, wegvallen. Die gedachte is doodeng, maar ik wilde niet continu in angst leven. Daarom ging ik in gesprek met een psycholoog. Langzamerhand leerde ik, met minder angst, mijn leven weer op te pakken.”

Zondag 29 oktober 2017 was de laatste keer dat Schokker een insult kreeg. “Ik hoop dat de epilepsie verband houdt met mijn zwangerschappen. Tot nu toe vonden alle aanvallen tijdens of kort na een zwangerschap plaats. Maar de neuroloog kan dit niet met zekerheid bevestigen.” Toch staat nog eens zwanger worden niet op de planning bij de moeder van drie kinderen. Het risico is naar eigen zeggen te groot.

‘Mijn dochters vonden me’

Ondanks de jaren zonder aanvallen, is de angst om plotseling weg te vallen er nog steeds. “Zo’n aanval kan altijd gebeuren, zonder dat ik het voel aankomen.  Dat is heel jammer, want anders zou ik mijn kinderen nog snel kunnen vertellen dat ze 112 moeten bellen als ik zo’n insult krijg.”

Drie jaar geleden, tijdens een van haar laatste aanvallen, was Schokker alleen thuis met de kinderen. “Mijn dochters vonden me op de vloer, schuddend en trillend.  Ze schrokken zich rot en waren sindsdien doodsbang voor mijn epilepsie. Mijn dochter van drie vond “mama eng”, mijn oudste dochter wilde me geen moment alleen laten. Ze vertikte het om bij andere kindjes te spelen omdat ze voor me wilde zorgen als iets mis zou gaan. Nu ik al een tijd geen nieuwe aanvallen meer heb gehad, zijn ze gelukkig niet meer bang.”

‘Heeft veel gebracht’

Schokker zegt zich zelf ook minder zorgen te maken over haar aandoening dan voorheen. “Ik ben niet meer bang voor de toekomst. Maar mijn epilepsie zal niet verdwijnen en heeft invloed op alles wat ik doe. Zo zal ik nooit in m’n eentje durven zwemmen met mijn kinderen bijvoorbeeld. Als ik een insult in het water krijg, kan het fataal aflopen.

Lees ook
Annelon is moeder met epilepsie: ‘Ik durfde niet met de kinderwagen te lopen’

Ondanks alles zegt Schokker op een bepaalde manier ook dankbaar te zijn voor haar epilepsie. “Om te zeggen dat ik het niet had willen missen, gaat een stap te ver, maar het heeft me veel gebracht. Ik sta blijer in het leven”, aldus de dertiger. “Ik doe voortaan alleen nog de dingen die me gelukkig maken. Ik ben dankbaarder en rustiger geworden. Maar ik hoop wel dat toekomstige aanvallen me bespaard zullen blijven.”