Leon Verdonschot legt voor LINDA.nl om de week iemand het vuur na aan de schenen. Deze week is actrice, zangers en presentatrice Marlijn Weerdenburg (41) aan de beurt. Vanaf juni is ze te zien in de Nederlandse versie van de internationale musicalhit Dear Evan Hansen.
Toen je hoorde dat ‘Dear Evan Hansen’ naar Nederland kwam, heb je zelf de producent gebeld met het verzoek om auditie te doen. Is dat gebruikelijk?
“Nee, en dat is ook niet heel chic. Maar ik hoorde het van een collega, ik was nog niet gebeld en ik dacht: ik wil hier zó graag in meespelen, ik vind dit zó’n mooie musical en ik kende de muziek al heel goed. Dus besloot ik niet te wachten of ik gevraagd zou worden.” Lachend: “Ook al betekende het dat ik tijdens de auditie dacht: ze hebben misschien eigenlijk al iemand anders in hun hoofd. Maar het ging goed. Bij mij werkt het ook zo dat ik beter presteer als ik mezelf moet bewijzen. Als iemand me een compliment geeft, ga ik daarvan juist heel kut presteren – haha!”
Welke auditie uit je carrière staat je het meeste bij?
“Dat is een auditie waarbij we een zoenscène moesten doen. Het is echt al lang geleden, dus in een andere tijd, maar ik moest die scène met drie mannen doen, en alle drie besloten ze hun tong in mijn mond te stoppen. Misschien dachten ze dat de scène heel gepassioneerd moest overkomen. Of ze dachten: dit is een leuke blonde vrouw van een jaar of 25, let’s go for it. Zelf voelde ik me in ieder geval wel een beetje vies na afloop.”
Toen bekend werd dat je de moeder speelt in deze musical, zei je dat je in het echte leven eveneens een zoon hebt die ‘net even anders is’. Vanwaar deze formulering?
“Ik wilde geen label gebruiken, omdat mijn zoon ook een mens is dat uiteindelijk de wereld instapt, en dan wil ik niet dat hij al een soort stempel op zijn hoofd heeft. Ik wilde dat hij zelf mag bepalen wat hij wil benoemen en wat niet. Tegelijk wilde ik wél vertellen dat precies dit een grote drijfveer was om deze rol zo graag te willen. Omdat ik me zo erg herken in Heidi, de moeder in het stuk. Ook ik heb een zoon bij wie het allemaal anders loopt, en van wie we alleen maar willen dat hij gelukkig is. Die vergelijking raakt mij heel erg, en zij zingt er ook een heel mooi lied over.”
Hoe was je zelf als kind?
“Heel druk, enthousiast, vrolijk. Heel onbevreesd, ook. En ook wel heel aanwezig. Ik denk niet dat iedereen dat altijd leuk vond. Maar ik had heel veel zin in het leven. En dat heb ik gelukkig weten te behouden. Ook al word je, naarmate je ouder wordt, af en toe gekwetst, en gaan er dingen mis. Maar ik ben nog steeds iemand die het leven ontzettend leuk vindt, en er meer uit wil halen dan er tijd is.”
Je hebt enkele jaren geleden een televisieserie gemaakt over De Dolender Dertiger, die worstelt met de liefde, met keuzestress, kinderen, carrière, zingeving. Ben je inmiddels een dolende veertiger, of dolen die minder?
“Ja, dat vind ik wel. Nu is alles gewoon…dichtgetimmerd.” Schiet in de lach. “Maar nee, dat is lekker: alles wat ik toen niet had, heb ik nu wel. Verantwoordelijk, een gezin, een huis. Ik moet zeggen dat de rol van veertiger me beter past dan die van dertiger. Als dertiger had ik heel veel liefde te geven, en wist ik vaak niet waar ik die moest laten. Niemand bleef plakken, zeg maar. Dat pakte af en toe heel melodramatisch uit.”
Na je optrad tijdens de Musical Awards, concludeerde de mannensite MannenZaken.nl: ‘Na een wild avondje is duidelijk: Marlijn Weerdenburg heeft geen man aan haar zijde nodig.’ Hadden ze gelijk?
“Haha! Nou ja, ik kan het inderdaad prima alleen af in het leven, denk ik. Maar samen zijn maakt het wel een stuk leuker. Ik vind interactie sowieso een van de leukste dingen in het leven. Ook op het podium: sámen iets maken.”
Je brak door met de hoofdrol in ‘Danni Lowinski’. Inmiddels wordt de serie herhaald op televisie, en staat hij ook op Videoland. Wat voor herinneringen heb je er aan?
“Goeie, want ik heb er gewoon echt álles aan te danken. Ik denk dat ik mijn hele carrière te danken heb aan die rol. Ik ben die rol dankbaar. John de Mol ben ik dankbaar dat hij een superonbekende actrice die rol gaf, en het publiek dat ze het zo leuk vonden. Ik was 27, kon al een paar jaar niet of nauwelijks mijn huur betalen, had tussendoor baantjes in de horeca, en zat in een auditieruimte om auditie te doen voor een commercial. Wat toen op de Toneelschool nog gold als not done. Maar ik was op het punt beland waarop ik dacht: fuck it, ik heb gewoon geld nodig. En daar, in die ruimte, werd ik op donderdag gevraagd om auditie te doen voor een serie waarvan de opnamen op maandag begonnen. Ik had werkelijk geen idee wat dat allemaal inhield. Het enige wat ik wist, was dat je moest beginnen met spelen als je ‘actie’ hoorde.”
Moet je er nog vaak aan terugdenken als je ergens wat zit te drinken of eten, en er komt iemand je bestelling opnemen?
“Ja, pas gooide iemand een heel dienblad vol drankjes in iemands nek op een terras. Toen ben ik naar diegene toegelopen en heb ik gezegd: dat heb ik ook drie keer meegemaakt. En dan ook nog met warme chocomel.”
Enkele maanden geleden deelde je de uitslag van je hersenscan. Waarom besloot je dat te delen?
“Omdat ik hoopte dat ik er mensen mee zou bereiken die met hetzelfde vraagstuk lopen. Die zich afvragen of ze rondlopen met een aneurysma. Zoals ik dat deed, want mijn moeder is eraan overleden en het is erfelijk. Ik ben sowieso eigenlijk wel mega-openhartig, behalve dus in het geval van mijn kind, omdat ik niet voor hem wil praten. Maar ik geloof heel erg dat delen de wereld een stuk leuker maakt.
Over het verlies van mijn moeder heb ik ook een voorstelling gemaakt, met dagboekfragmenten en liedjes die ik het eerste jaar na haar dood schreef. Daarvan zou je ook kunnen denken: waarom moet je daarmee naar búíten? Maar als ik zag wat dat met bezoekers deed, die vaak ook zelf een verlies hadden meegemaakt, en daar nu pas over konden huilen. En zo ben ik ook opgevoed door de toneelschool: als maker. En je maakt voorstellingen over de dingen die bij het leven horen. Voor mij is dat ook een manier om met die dingen om te gaan. Ik geloof dat het leven lastiger wordt als we veel zaken opkroppen en bij ons houden.”
Roos Schlikker over haar bipolaire moeder: 'Er zit veel eenzaamheid bij iedereen die niet helemaal op het lijntje loopt'
