1. Jacqueline

‘Meertaligheid is toch geweldig. Mijn oudste dochters zijn in Nederland geboren, wonen nu dertien jaar in Oostenrijk en spreken vloeiend dialect. Mijn kleine meisje (nu 1,5 jaar oud) wordt ook tweetalig opgevoed. Kan ze straks ook lekker met opa en oma babbelen.’

2. Marjanke

‘Wij spreken hier thuis twee talen, mijn vrouw spreekt Nederlands met ze en ik Fries. Op school kregen ze drietalig onderwijs: vijftig procent Nederlands, dertig procent Engels en twintig procent Fries.’

3. Anja

‘Ik ben zelf native speaker en kan uit eigen ervaring zeggen dat dit zeker geen last voor me is geweest. Ik kan prima onderscheid maken tussen beide talen en switch automatisch van de ene naar de andere taal. Op school was dit ook een groot voordeel.’

Lees ook
Verrijking of verwarring: waarom tweetalig opvoeden (g)een goed idee is

4. Ceciel

‘Onze kinderen spreken thuis Nederlands, op school (in Lima, Peru) Engels en Spaans, drietalig dus. Er is geen verwarring, zij en wij ervaren het als enorm verrijkend. Hun woordenschat is enorm als je naar de drie talen samen kijkt.’

5. Dagmar

‘Ús Bern prate thús Frysk, mar se kinne bêst Hollânsk prate. Dat krise se mei op skalle en dat giet bêst! (Mijn kinderen spreken thuis Fries, maar kunnen ook best Nederlands praten. Dat krijgen ze mee op school en dat gaat best goed!’

6. Amber

‘Jazeker, ze spreken Nederlands en brutaal.’

Lees ook
Vrouwen beginnen gemiddeld op hun 25e aan kinderen: 4 x deze vrouwen niet

7. Christa

‘Mijn dochter van twee is vanaf het begin af aan tweetalig opgevoed (haar vader spreekt Duits). Ze praat als een waterval, in beide talen. Heel soms mixt ze talen, maar over het algemeen houdt zij ze prima uit elkaar. De taal die op dat moment met haar gesproken wordt, spreekt ze terug. Uit zichzelf geeft ze de voorkeur aan Nederlands, omdat ze het meest bij mij is. Het verbaast me hoe ontzettend goed het gaat. Heel blij mee, denk echt dat het een verrijking is voor haar ontwikkeling.’

8. Jessica

‘Hier worden ze (5 en 7) drietalig opgevoed. Met mij spreken ze Limburgs, met papa Engels en op school Nederlands. Vanaf het moment dat ze gingen praten, switchten ze moeiteloos van de ene naar de andere taal. Zelfs naar het Nederlands, dat thuis maar weinig gesproken wordt. Natuurlijk zit er af en toe een verspreking, rare woordvervoeging of zinsconstructie tussen, maar dat hebben ‘Nederlandse’ kinderen ook. Wij vinden het een verrijking, alleen al omdat ze met hun buitenlandse familie kunnen communiceren.’