‘High all the time’

“I gotta stay high all the time, to keep you off my mind.” Tove Lo kon in één zin vangen hoe ik me voelde. Of eigenlijk, hoe ik me niét wilde voelen. Nu was “high” voor mij iets teveel van het goede, maar drank zorgde uiteindelijk ook voor een soort verdovend gevoel. Dus ik voelde me alsnog verbonden met het nummer.

Bier en huilbuien

Na de uitvaart zijn we naar een eetcafé gegaan. Om het leven van Stefan te vieren. Hij had het jaar ervoor zelf zijn verjaardag groots willen vieren, maar door onze financiële omstandigheden was dit niet gelukt. Dan doen we het nu maar, was mijn gedachtegang. Na de eerste biertjes kwamen de eerste huilbuien. Van die lelijke, met veel uithalen en snot erbij.

Lees ook
Da’s even schrikken: op hol geslagen paard rent Franse kroeg binnen

Na bier kwamen shotjes

Nadat de grootste groep mensen vertrokken was, wilde ik nog lang niet naar huis. Wat had ik daar in godsnaam te zoeken? Er is daar niks. Dus we doken de kroeg in, opd mijn uitdrukkelijke verzoek. Na nog meer biertjes volgden wat shotjes. e rest van de avond kan ik me niet heel goed herinneren. Onze BOB was minder blij met me, kon ik zo inschatten.

Thuis is alleen en ellendig

En daarmee was de toon gezet. Het werd bijna een wiskundige formule. Thuis = alleen en ellendig. Kroeg = samen en verdoofd. Die keuze was rap gemaakt. Dat elke avond in het café steevast eindigde in precies zo’n lelijke huilbui, nam ik daarbij maar voor lief. Zo’n bui voelt toch anders door de mix van bier, wijn en shotjes, dan wanneer je die compleet nuchter over je dak krijgt. Ook de steevaste kater de volgende dag nam ik voor lief. Er is niks dat veel water en Ibuprofen niet kunnen oplossen.

Dronken de kroeg uit

Ook de reacties van anderen nam ik voor lief. Of eigenlijk probeerde ik op een tamelijke agressieve manier de mening van anderen naast me neer te leggen. “Wil je ruilen? Als je weet wat ik gezien en gevoeld heb, dán pas mag je er wat van vinden.” Kortom: ik werd er ook niet veel gezelliger van. Het voelde alsof ik op alle vlakken faalde. Als moeder, als mens en als weduwe. Want dronken uit de kroeg rollen, was not done. Zoveel was me intussen wel duidelijk.

Lees ook
Weduwe van huisarts Tuitjenhorn kreeg 154 duizend euro schadevergoeding

Terug naar betere tijden

Maar het alternatief van thuis alleen op de bank zitten, vond ik zo weerzinwekkend, dat ik maar moeilijk kon stoppen met mijn kroegbezoekjes. Ik probeerde het heus wel eens. Dan zat ik een beetje voor me uit te staren, belde eindeloos met vriendinnen, of neusde mijn fotoalbums door op zoek naar betere tijden. Nee, dan maar beter met vrienden die gin-tonics achterover mikken.

Mijn lever kon het niet meer aan

Natuurlijk waren die kroegbezoekjes niet dagelijks. Mijn lever had dit zeer waarschijnlijk niet aangekund. En uiteindelijk ging de frequentie op een natuurlijke manier omlaag. Hoe dat zo kwam? Ik zou het oprecht niet weten. Mettertijd kwam er weer regelmaat in mijn leven, vond ik het weer gemakkelijker om alleen te zijn. Kon ik die lelijke huilbuien zien als iets ‘dat erbij hoort’, in plaats van er zo’n weerstand tegen te hebben. En nu rol ik eigenlijk nooit meer dronken uit de kroeg. Want ja, die kater neem je, naarmate je ouder wordt, toch óók steeds minder voor lief.

Weduweregel 10:

Gij zult niet dronken in de kroeg hangen: Behalve als je daar zelf enorme behoefte aan hebt, en de snotterige huilbui en hoofdpijn de dag erop er maar gewoon bij neemt.

Janke Verhagen verloor haar man in 2014 bij een ‘vergismoord’. Haar online magazine ‘Het is om te Janke’ gaat, zoals ze zelf zegt, over doorleven na een klote-ervaring. Eerlijk, recht door zee en vaak met een knipoog.

Lees ook de andere ‘weduweregels’ in deze reeks: