Ondiep water

Manon stond op een kade op Bonaire met een man te praten toen haar collega’s vanaf zee riepen. En dus dook ze erin. “Maar ik wist niet dat het water maar tot mijn enkels kwam.”

‘Helse zenuwpijn’

Samen met wat hulpverleners die daar toevallig iets zaten te drinken, heeft die man haar uit het water gehaald. “Zonder hen was ik dood geweest.” Eenmaal weer in Nederland zetten de artsen acht pinnen in haar nek om te stabiliseren. “Ineens was ik in alles afhankelijk. Ik moest leren leven met een helse zenuwpijn in mijn onderlichaam en armen.”

Lees ook
Paul en Suzanne over hoe ze overeind bleven ondanks dwarslaesie en borstkanker

‘Weglopen kan niet meer’

“Mijn eens zo fitte lichaam was veranderd in een zak aardappelen.” Toch ging die rottijd voorbij. Met haar lichaam heeft ze vrede gesloten en ze durft weer jurkjes en korte broeken te dragen. Ze denkt zelfs dat ze gelukkiger is: “Vroeger liep ik weg als dingen moeilijk werden. Nou, dat kan met een dwarslaesie dus niet meer.”

Het hele verhaal lees je in LINDA.181 HÈ HÈ POEH POEH IK LIG, die nu in de winkels ligt. Liever online bestellen? Dat kan hier. Je kunt het verhaal van Manon en de andere verhalen uit de portretserie ‘Laat mij maar liggen’ ook hier via Blendle lezen.