Streepjes voor de ogen

“Ik merkte het op de eerste dag van de zomervakantie – nou ja, zomervakantie – ik begon met een zomerstage. Achteraf gezien bleek dat een nogal typische en onverstandige keuze natuurlijk. Ik moest wat toeristen interviewen op het Museumplein. Het waren simpele vragen: naam, leeftijd, nationaliteit en een foto maken. Maar bij iedereen vergat ik er wel eentje. Het lukte me gewoon niet; ik was uitgeteld. Ik zag streepjes voor mijn ogen van vermoeidheid. Maar nog steeds ging ik door, zo eigenwijs was ik wel. Uiteindelijk belandde ik ziek op bed. Niks nieuws: dat gebeurde het laatste half jaar elke maand wel een paar dagen. ‘Dat hoort erbij als je hard werkt’, dacht ik.”

‘Ik heb me idioot gedragen’

“Maar nu kon ik 2,5 week niks, dus ging ik toch maar naar de huisarts. Daar liet ik bloed prikken; ik hoopte op iets lichamelijks, zoals pfeiffer. Iets wat tijdelijk zou zijn en waar ik m’n leven niet voor om hoefde te gooien. Dat was het natuurlijk niet: ik had een zware burn-out te pakken. Ik zie nu pas hoe idioot ik me heb gedragen. Zelfs als ik niet aan het werk was, bleef ik onrustig. Ik had naast mijn studie geen energie meer om sociale dingen te doen. Ik studeerde 50 à 60 uur in de week, maar ik vond niks wat ik inleverde goed genoeg.”

Geen baangarantie

“Aan het begin van mijn studie waarschuwden ze ons al: ‘Je relaties gaan sneuvelen, want deze master gaat anderhalf jaar van je leven bepalen.’ Journalistiek is keihard werken voor weinig geld, zonder baangarantie. Dat wist ik en accepteerde ik en daardoor had ik eerdere symptomen van stress niet eens door. Een andere klasgenoot heeft ook een burn-out gehad. Ik ben twee keer naar een studentenpsycholoog gegaan. Beide keren voelde ik me niet echt gehoord, maar misschien lag dat ook deels aan mij. Misschien liet ik niet duidelijk genoeg weten hoe slecht het ging.”

Revalidatiecentrum

“Door mijn burn-out belandde ik in een depressie. Dat was een hel. Ik isoleerde mezelf en was al fysiek kapot na een ommetje om mijn studentenflat. Het heeft in totaal 2,5 jaar geduurd en er is zelfs hulp van een revalidatiecentrum aan te pas gekomen, maar met vallen en opstaan kom ik er steeds meer bovenop. Ik schrijf nu bijvoorbeeld weer op freelance basis artikelen voor een muziek streaming-dienst. Full time op een redactie werken, zie ik mezelf niet meer doen. Ik kan ook eindelijk weer een hele dag op een festival staan en ben laatst vier dagen op vakantie geweest. Ik ervaar alles weer als nieuw, omdat ik het zo lang niet heb kunnen doen.”

Tip

“Studenten die gebukt gaan onder prestatiedruk wil ik op het hart drukken om professionele hulp te zoeken. Doorbreek je gedrags- en gedachtepatronen, anders val je zo weer terug. Het is belangrijk om de burn-out voor te zijn. Probeer elke week een uurtje vrij te maken om helemaal niks te doen. Om jezelf de vragen te stellen: hoe voel ik me? Waar ben ik mee bezig en waarom? Als het antwoord: ‘slecht’ en ‘ik heb geen idee meer’ is, dan is het tijd om je grenzen te bewaken.”

Lees ook

Studenten bezwijken psychisch onder prestatiedruk