Drie maanden lang volgt documentairemaker Sahar Meradji drie probleemgezinnen voor de EO-documentaire ‘Verloren Kinderen’. In het vierde en laatste deel is voor Merel – een van de moeders – het kookpunt bereikt na een zware nacht.
De rek is er helemaal uit na drie uurtjes slaap.
“Vinden jullie het eigenlijk leuk om ouders te zijn”, vraagt Meradji in een onbewaakt ogenblik aan Merel, wanneer zij en haar man Gerson een glas wijn drinken nadat ze hun kinderen – Nohemy en Isai – naar bed heeft gebracht. Gerson en Merel vinden het een strikvraag, vertellen ze lachend. Nohemy, de 7-jarige dochter van Merel en Gerson, heeft autisme. Zelf heeft Gerson ADD en Merel is hoogsensitief en snel overprikkeld.
“Het is helemaal niet leuk”, zegt Gerson. “Ik vind het heel pittig”, antwoordt Merel. “Ik denk wel eens: waarom wilde ik überhaupt twee kinderen? Waarom? Waarom?” Interviewer Meradji vraagt de ouders of ze het van tevoren zo zouden aanpakken, als ze hadden geweten hoe hun toekomst er uit zou zien.
“Het is maar goed dat je het niet weet”, antwoordt Merel. “Ik had gewoon niet gedacht dat het zo zou gaan. Isai kwam ook als een verrassing.” Hoewel het plan altijd was om voor twee kinderen te gaan, waren ze niet voorbereid op hoe heftig het opvoeden van Nohemy zou zijn.
Met het gezin op de vlucht in 'Verloren Kinderen': 'Had het zo graag anders gewild'
“We waren nog bezig met al die onderzoeken en toen zei ik: het lijkt me gewoon niet zo handig (om een tweede kind te nemen, red), want ik denk niet dat ik dat aankan, dit kan ik al amper aan. Toen bleek ik zeven weken zwanger te zijn”, legt Merel uit.
Als Meradji de volgende ochtend nog voor achten de familie filmt, hebben beide ouders een heftige nacht achter de rug. De buren vierden tot laat feest en de kinderen hebben weinig geslapen. Merel zit er helemaal doorheen en Gerson troost zijn vrouw. “Ik ben er voor je, dat moet je niet vergeten hè”, zegt hij.
“Ik heb hoofdpijn”, vertelt Merel terwijl Gerson de kinderen naar boven dirigeert. Ze vertelt over de geluidsoverlast van de buren en de kinderen die hun nachtrust verstoorden. Uiteindelijk sliep Merel na half twee en waren de kinderen iets na vijf uur alweer wakker.
Merel is de wanhoop nabij, vertelt ze in de EO-docu. “Ik denk dat ik morgen even de Thuisondersteuning ga bellen”, zegt ze huilend. “Dat ik ze in ieder geval even op de hoogte stel. De rek is gewoon op, ik kan gewoon niet meer, ik kan niks meer hebben.”
Astrid had geen geld om aan de pil te gaan in 'Verloren Kinderen': 'Ik kocht liever eten voor mijn zoon'
Deze aflevering van Verloren Kinderen kijk je hier terug.
