Ze waren met veel en hun verhalen werden opgetekend door de leden van de commissie Van Rijn en later ook door de journalisten van het AD. Zwart op wit, met hoor en wederhoor. Niet alleen van 10, 12 jaar geleden, ook van 6 jaar geleden, ook van 2 jaar geleden en ook van nu.

Moed

En iedere keer dat ik deze verhalen hoorde voelde ik vooral trots. Over de weg die was afgelegd. Over het lef om de verhalen te delen en over de toekomst die in hun handen lag. De verhalen werden al vrij snel overal besproken. Ik hoorde vrouwen praten over herkenning en moed. Ik hoorde een vrouw praten over baasjes met een verouderde leiderschapsstijl die nu toch echt plaats moesten maken.

En over die baasjes gesproken: ik hoorde een man zeggen zich gelukkig te prijzen met een hoofdredacteur die natuurlijk zoals ieder mens niet zonder zonden is. Ik hoorde een man zeggen dat journalisten toch geen doetjes zijn. Ik hoorde een man zeggen dat de hoofdman juist een uitstekende hoofdredacteur was. Ik hoorde een man zeggen dat ‘we’ ook steeds minder weerbaar zijn. Ik hoorde een man zeggen dat wij als ster-presentatrices ons ‘woordje’ hadden gedaan.

Verouderd en verstoord beeld

Ik hoorde een man zich verbazen, niet in mijn eigen redactie, niet wat betreft mijn eigen band met de hoofdman. Ik hoorde een man zeggen dat hij echt niets van de klachten herkende. Ik hoorde een man zeggen dat wij als presentatrices nog de polonaise hadden gelopen met de hoofdman. Ik hoorde een man zeggen dat we juist dankbaar moesten zijn voor alle gekregen kansen. Ik hoorde ene Emile ergens in het duister grommen met woorden die ik niet begreep. En ik hoorde de hoofdman zelf zeggen, dat zijn deur altijd openstond.

En iedere keer dat ik deze mannen hoorde praten voelde ik vooral medelijden en bevestiging van alles wat ik al wist. Deze mannen klampen zich vast aan een verouderd en verstoord beeld van leiderschap. Zonder dat ze het zelf door hebben. Ze houden van de masculiene pikorde die langzaam maar zeker omver wordt geschud en ze rillen alleen al bij de gedachte dat een nieuwe generatie eindelijk is opgestaan. Waar halen die progressieve vrouwen én mannen toch het lef vandaan? En waarom kijken ze zo boos? Daar worden die vrouwtjes lelijk van.

Spreek je uit

Ook online werd er veel over bovenstaande kwestie gesproken. En ik zag hoe een vrouw de discussie naar een hoger plan tilde door alles samen te vatten met een quote van schrijfster Arundhati Roy: ‘Another world is not only possible, she is on her way. On a quiet day, I can hear her breathing.’ Die ademhaling overstemt wat mij betreft ook alle stemmen van bovengenoemde mannen.

Want een ding is zeker, heilige huisjes blijken allang niet zo heilig meer. Dus ik daag alle mannen én vrouwen uit. Spreek je uit! En hierbij ook een speciale oproep voor de vrouwen, spreek je vooral uit over zwangerschapsdiscriminatie. Onder dit bericht, op de werkvloer of waar dan ook. Spreek je uit, want we zijn met veel. Spreek voor volk en moederland. Because I can hear you breathing.

Roos Moggré: ''Je kan mij ook in natura betalen', zei de agent tegen me'Lees ook