Acteur Ramsey Nasr, kind van een Palestijnse vader en een Nederlandse moeder, droeg woensdagavond tijdens Khalid & Sophie een zelfgeschreven stuk tekst voor over de oorlog tussen Israël en Hamas.
De tekst draagt de titel Kennen we de naam van elk Palestijns slachtoffer? Kijkers zijn er diep van onder de indruk. De voordracht wordt massaal gedeeld op social media.
Ramsey Nasr staat voor de talkshowtafel van Khalid & Sophie als hij aan zijn voordracht begint. Het is een ingekorte versie van een tekst die donderdag in NRC staat. Hij zegt: “Alle gijzelaars, alle doden uit Israël en Europa, hebben hun namen gekregen. Hun vrienden en familie zijn gehoord, hier op tv, in de krant. Hun levens, dromen, idealen, zijn ons bekend, voor altijd. En ik vind dat terecht.”
“Wel heb ik een vraag. Hebben Palestijnse levens een zelfde waarde voor ons? Kennen wij ook de namen van hun dode baby’s, hun vernederde grootouders en vermoorde kinderen? Kennen wij hun individuele dromen, vrienden, schoolrapporten?”
“Palestijnse levens worden doorgaans per aantal genoemd”, gaat Nasr verder. “48 doden. 1200 gewonden. Geen namen, maar nummers. En dit geeft aan hoe wij ons mededogen verdelen. Want ook Palestijnen worden levend verbrand. Ook Palestijnse dorpen kennen pogroms, uitgevoerd door Israëliërs. Palestijnse kinderen worden gemarteld, zitten jaren gevangen zonder aanklacht of hulp. En dit gebeurt van generatie op generatie, al 75 jaar. En misschien zijn we daardoor immuun geworden, zijn het voor ons geen mensen, het is verzameld leed. Houdt het dan nooit op?”
“Maar voor mij is het familie. En ook ik denk: houdt het dan nooit op? Alleen heb ik het over de blinde steun, aan een voor mij overduidelijk systeem van apartheid en etnische zuivering. Premier Rutte zei na de Hamas-aanslagen: ‘We hebben niet zo heel vaak meegemaakt dat dit conflict zich richt op heel gewone mensen.’ Kennelijk ziet hij Palestijnen niet als heel gewone mensen. Maar ze zijn er. Wij bestaan.”
Humberto Tan spreekt zich uit over verdeeldheid oorlog Israël en Hamas: 'Hoe komt het dat we zo ver afdrijven van medemenselijkheid?'
“Het piepkleine Gaza telt 2,2 miljoen inwoners. Bijna de helft van hen is nog een kind. Van alle kinderen in Gaza is 80 procent gediagnosticeerd als depressief. Vragen wij ons ooit af wat zij dromen? Israël zegt tegen 2 miljoen wanhopige burgers dat ze in één dag allemaal naar het zuiden moeten gaan. Zo gezegd voor hun veiligheid. En daarna bombardeert Israël deze vluchtelingen in het zuiden. Israël geeft hele ziekenhuizen de tip te verkassen omdat het noorden zal worden weggevaagd.”
“Maar hoe?”, vraagt Nasr zich af. “Hoe kunnen zieken en gewonden, gekluisterd aan medische apparatuur, weg uit de ziekenhuizen? Bejaarden, zieken, gehandicapten. De zwaksten. Zij blijven dus achter en gaan hun lot tegemoet.”
“Gisteravond aanschouwden wij zo’n lot. Een ziekenhuis in Gaza-Stad werd getroffen. En ik bekeek de beelden, en ik zag een man, rondlopend met een plastic tasje. Hij hield het voor zich uit, boven de menigte, alsof het een kostbaar brood bevatte. Het was geen brood. In het doorschijnende tasje zaten de restjes vlees en botten van zijn kinderen. En ik ben gaan zitten, en ben gaan janken als een dier.”
“Er is iets mis met de menselijkheid. Die van onszelf, en van eenieder die toekijkt en niet ingrijpt. Één wens heb ik nog, want dromen bestaan niet in deze hel. Dat iemand van de honderdduizenden Palestijnse vluchtelingen, doden en gewonden de namen zal noteren en dan, avond na avond, hun familieleden zal interviewen op nationale televisie. Dit komt neer op talloze tv-uitzendingen. Het zou absurd zijn, maar wel eerlijk.
Dit bericht op Instagram bekijken
Wil je de uitzending van Khalid & Sophie terugkijken? Dat kan hier.
Sahil Amar Aïssa bij 'Khalid & Sophie': 'Dit verdient niemand, óók de Palestijnen niet'
