Dan is er ook nog een incident waarbij Erica op een drol stuit. Wat zeg je? Ja, dat dus. Iets met een riolering en een hendeltje wat niet helemaal logisch is afgesteld waardoor de rioolinhoud gewoon weer terug gekatapulteerd is in het toilet. “Vreselijk als je je dag zo moet beginnen!”, roept Maxime. “Sorry”, zegt Martien zachtjes.

Zoektocht naar makelaar

Eerst maar eens op zoek naar de makelaar. Dat blijkt ook nog een ware queeste, want ze zijn naar het verkeerde adres gelopen. De man die ze aanklampen weet dan ook van niets, ook al is hij wel makelaar. Hij spreekt geen Engels en zij geen Italiaans, dus dan houdt het al snel op. “Maar hij leek wel op de man op de foto”, verzucht Martien. Een paar straten verderop treffen ze de juiste makelaar. Die overigens totaal niet op de andere man lijkt.

San Remo is de plek waar ze deze keer willen toeslaan. Maar alle pittoreske en zonnige foto’s die een rondje Google je laat zien, blijken niet geheel te stroken met de werkelijkheid. De huizen die de familie bekijkt zijn klein, bedompt, ingeklemde tuinen vol onkruid en mos van het vocht, met kamers zonder ramen (!) en het regent ook nog eens de godganse dag. Niet echt de pasta en pizzapret die je je bij een recreatief verblijf in een strandplaats voorstelt.

Gillen in de auto

En het parkeren blijkt ook weer een crime. Wie de parkeergarages ziet, smalle tunneltjes waar weinig meer dan een Fiatje doorheen kan, begrijpt dat je hier niet zonder deuken en krassen doorheen komt. Veel gegil dus, in de auto.  Martien: “Ik vind dit nu al vreselijk.”

Maar de huizen vallen enorm tegen en Erica zegt dat de vrouwelijke makelaar in huis numero zoveel alleen maar aardig doet als verkooptruc, wanneer Martien constateert dat ze ‘hem leuk vindt’. Dat is het moment dat de sfeer omslaat in de auto. Er wordt volop gekibbeld over andermans rijvaardigheden en op zeker moment is Maxime het zat. Ze wordt woest op haar vader en er vallen lelijke woorden. Martien stapt zelfs even uit de auto om te gaan lopen. “Ik wil niet voor mongool uitgemaakt worden!” Maxime: “Hij is de hele tijd maar aan het gillen. Blijf lekker thuis als je de wereld niet meer aankan! Ik word hier heel moe van.”

Excuses maken

Eenmaal in het hotel adviseert Erica Maxime om te gaan praten met haar vader, met een kopje koffie erbij. “Dan kunnen jullie weer verbinding maken.” Maxime: “Nee, ik zeg niks meer tot hij zijn excuses maakt.”

Ze gaan slapen, maar hebben allemaal een onrustige nacht. Er blaft een hond onophoudelijk en de ruzie zit niemand lekker. Maxime zegt dat ze toch maar haar excuses heeft aangeboden voor haar uitspraken in de auto. “Ja, dan doe ik het maar, dan zeg ik sorry. Want mijn moeder zegt het ook: papa is al oud en die gaat toch niet meer veranderen.”

Spoken in de slaapkamers

Het volgende huis voldoet wéér niet – het ziet er op het eerste gezicht goed uit, maar in de slaapkamers hangt een duistere sfeer. “Volgens mij spookt het hier”, zegt Maxime. Het lijkt erop dat de zoektocht van de familie nog lang niet ten einde is gekomen.

Kijk ‘Chateau Meiland: La Dolce Vita’ hier terug.

De Meilandjes onderhandelen over hun nieuwste aankoop: 'Wat is dit apart, joh'Lees ook