In ‘Het Mooiste meisje van de klas’ staat de Amsterdamse Marjolein Hartman centraal. Haar leven staat twee keer totaal op z’n kop. In 1993 als haar vader neergeschoten wordt in zijn sigarenwinkel en in 2020 als haar zoon Max overlijdt bij de surframp in Scheveningen.
Max werd 22 jaar.
“Hij was prachtig, hij rook zo lekker. Gewoon een lekker joch”, beschrijft Marjolein de babyfase van haar zoon. “Max maakte mij een beter mens, hij haalde het beste in mij naar boven.” Ze breekt als ze aan hem terugdenkt. “Ik leerde zachter zijn. Ik leerde liefde ontvangen en geven. Max maakte me moeder en dat is de beste titel die je kunt hebben. Ik heb het allemaal te danken aan Max”, vertelt ze emotioneel.
Max gaat studeren in Delft en duikt het studentenleven in. “Hij denderde erdoorheen. Alles pakte hij mee en hij wilde voornamelijk gewoon plezier maken. Max straalde altijd plezier uit”, vertelt zijn moeder liefdevol. Hij is niet vies van een nieuwe hobby en daagt zichzelf zo steeds uit. “Hij kon het ook allemaal. Het is niet dat hij een fantastische gitarist was, maar hij kon wel gitaar spelen, en pianospelen, en skateboarden. Wat hij deed, daar had hij zoveel lol in dat hij al gauw het trucje onder de knie kreeg.”
Moeder van bij surfersdrama omgekomen Max doet haar verhaal: 'Dan ben je ineens heel erg alleen'
“Toen de politie hier midden in de nacht aan de deur kwam om te zeggen dat mijn zoon vermist was, dacht ik: vermist ja, wat betekent dat dan?” Als de agente de surfers in Scheveningen benoemt, weet Marjolein dat het mis is. “Het is heel gek hoe je brein dan werkt; dat je direct naar de volgende stap gaat. Als ze hem maar vinden, zodat ik hem kan begraven.”
“Ik was van m’n tenen tot m’n kruin gevuld met pijn en verdriet”, blikt Marjolein terug. “Toen hebben ze hem gevonden. En ik dacht: als hij nu maar thuis is.” Ze moet naar Scheveningen om haar zoon te identificeren. “Het is niet voor te stellen, dat je kind daar op een betonnen vloer ligt met een handdoekje over hem heen. Dat is niet alsof hij slaapt, want hij was echt heel koud.” Marjolein is in tranen. “Het moederhart wil alleen maar verwarmen, vasthouden en warm maken en dat geeft kortsluiting, want dat begrijp je helemaal niet. Dat het niet meer kan.”
’s Avonds wordt Max naar huis gebracht. “Toen was het een soort van goed. Zo van: hier hoort ie. Het is zo gek dat je zo ver je grens verlegt. Dat je denkt: als ik dit de rest van m’n leven heb. Ja, hij is wel dood, maar ik heb hem wel thuis.” Ze vindt het fijn dat ze hem nog kan aanraken en hij nog even bij haar is. “Toen de kist dichtging zag ik hem niet meer. Toen begon de realisatie dat hij onder de grond zou gaan en ik hem helemaal kwijt was.” Max wordt door zijn vrienden van het huis van zijn moeder naar de begraafplaats getild. Op de achtergrond schalt muziek van Pink Floyd.
“Ik kan beter toneelspelen. Dan lijkt het misschien dat het beter gaat, maar de pijn en het verdriet is nog precies hetzelfde”, vertelt Marjolein over hoe het nu met haar gaat. Toch blijft ze ook lachen, om er ook voor haar dochter Ivy te zijn. “Dat kan niet als ik de hele dag in mezelf gekeerd ben.”
Na Max’ overlijden ging Marjolein schrijven. Dat is uiteindelijk een persoonlijk en rauw boek geworden met de gevoelens die ze op het moment zelf voelde. “Het is geen mooi verdriet. Het is heel smerig en gruwelijk en er is niks moois aan.” Ze wil niet meer ‘sterk’ zijn en haar gevoel uitschakelen. “Dan zet ik Max even opzij en zet ik mijn verdriet opzij. Maar ook de liefde en dat mag niet. Ik probeer gewoon alles te voelen. Met alle risico’s van dien.”
Het Mooiste Meisje van de Klas terugkijken? Dat kan hier.
Defensiepiloot Dominique in 'Het Mooiste Meisje van de Klas': 'Er gaat door je heen dat je doodgaat'
