In Kassa vertellen jongvolwassenen Gunou en Mylèn over hun psycho-sociale hulphonden. Ondanks dat de dieren hen helpen om mee te doen in de samenleving, is het een moeilijk proces om er een te krijgen.
Samen met dr. Steffie van der Steen onderzoeken ze wat een hulphond kan betekenen voor jongeren en waar gemeentes en verzekeraars tegenaanlopen in het vergoedingsproces.
Trigger warning: hieronder volgen beschrijvingen van zelfdoding.
Voordat Gunou haar hulphond Solo krijgt, gaat ze “kliniek in en kliniek uit”. “Ik heb in ieder geval rond de vier jaar constant in klinieken gezeten en daarna met tussenpozen van ongeveer drie maanden. Vrij snel nadat ik Solo kreeg, ben ik weer thuis gaan wonen en daarna ook op mezelf.” Inmiddels woont ze al enige tijd zelfstandig en zonder begeleiding samen met hond Solo.
Mylèn denkt dat die er niet meer zou zijn geweest als die diens hond niet had gehad, vertelt die in de uitzending. “Ik had een vrij concreet plan om op een bepaalde datum uit het leven te stappen. Een paar maanden daarvoor heb ik nog een gesprek gehad met een oud-klasgenoot en daar kwam mijn lange wens voor de hulphond weer in terug. En dat heb ik nagejaagd als een soort laatste life line. En dus zit ik hier, met hond.”
Sandra kan niet zonder Bieke, haar PTSS-hulphond: 'Eerst wilde ik dood, door haar kan ik weer genieten'
De kosten van een hulphond zijn ongeveer 25.000 euro en worden vaak niet vergoed. “Vanaf mijn 15e/16e zijn we eigenlijk al gaan kijken naar vergoedingen”, vertelt Gunou over haar aanvraagproces. “Ik heb een driejarige strijd gevoerd met de gemeente en die verwezen ook naar elkaar door hoe zit het precies met de vergoeding. Op een gegeven moment was ik zeventien en toen was: het wij hebben er eigenlijk geen profijt meer van vanuit de jeugdwet, dus wacht maar tot je achttiende voor de WMO”, legt Gunou uit. “Toen wilden ze me eigenlijk beschermd laten wonen, waardoor ze geen hulphond hoefden te vergoeden. Want ze zeiden: we betalen straks al je beschermde woonvorm.” Uiteindelijk oppert ze zelf het idee van zelfstandig wonen mét hond en dat wordt goedgekeurd.
Als jongeren een psycho-sociale hulphond aanvragen, worden ze vaak van het kastje naar de muur gestuurd, zo merkten ze allebei. “De Wet Maatschappelijke Ondersteuning gaat om een maatschappelijk probleem oplossen. Meestal wordt een psycho-sociale hulphond gezien als een therapeutische oplossing, waardoor het geen maatschappelijk doel heeft en snel afgewezen wordt”, verklaart Gunou. Toch is het haar uiteindelijk wel gelukt. “Ik heb gezegd: ik durf niet meer naar buiten. De rest van de doelen van de hulphond waren niet relevant, behalve dat ik niet naar buiten durfde. Terwijl, de rest zou leidend moeten zijn.”
Lucyna's dochter (12) heeft anorexia, maar een hulphond zorgt weer voor een glimlach
In het onderzoek dat Dr. van der Steen, Gunou en Mylèn samen met Robin (die hulphond Doerak heeft) en Alynda (met hulphond in opleiding Boika) uitvoert, gaan ze in op het nut van de psycho-sociale hulphond voor jongeren met problematieken. Daarnaast gaan ze in gesprek met jeugdhulpprofessionals om erachter te komen voor wie en wanneer een hulphond van toepassing kan zijn. “En we vragen gemeentes en zorgverzekeraars wat ze nodig hebben om te beslissen of er een vergoeding kan komen voor een individueel iemand of niet”, aldus onderzoeker Van der Steen.
Mylèn benadrukt de noodzaak van het onderzoek: “We willen heel graag een richtlijn opstellen. Voor gemeentes en verzekeraars om die beslissing op te kunnen baseren. En dus ook als je die afwijzing krijgt en je weet dat die niet terecht is, dat je een poot hebt om op te staan.”
Tekort aan pleeggezinnen voor hulphonden zoals Entli: ‘Ze opent letterlijk en figuurlijk mijn deuren’
