Harald (59) en Monique (61) hebben een huis gekocht en emigreren naar Frankrijk in Ik Vertrek. Een beslissing die door Harald in gang werd gezet, maar waar Monique het al snel helemaal mee eens is.
Op een middag besloot Harald: het is mooi geweest.
Ik Vertrek
“Ik miste iets in mezelf. Ik dacht: er is nog zoveel meer te halen. Waarom ga ik niet terug naar de roots waar ik ooit vandaan ben gekomen, koken voor mensen, een klein restaurantje, dat zijn dingen die me heel dierbaar zijn. Producten en kruiden uit het land halen en dan bereiden. Dat miste ik,” vertelt Harald over de start van het plan om te emigreren.
Voor hem is het van de ene op de andere dag duidelijk. “Ik reed naar huis toe, ik ben gestopt bij de eerste de beste slijterij, ik heb een fles champagne gekocht en heb ‘m koud gelegd. Het duurde anderhalf uur totdat Monique thuiskwam. En toen zei ik tegen Monique: ga zitten. Ze zei: het is dinsdagmiddag, we gaan toch nu geen champagne drinken?”
Monique wordt emotioneel als ze terugdenkt aan dat moment: “Harald begon te huilen. Ik moet bijna weer huilen als ik het zeg. En toen zei hij: we stoppen ermee hier, we gaan emigreren.”
Harald was tot een breekpunt gekomen. “Ik zei: we gaan weg, we gaan het anders doen. Ik wil het anders, het zit me tot hier.” Het raakt hem nog om erover te praten. “Ik zei: we gaan een plan maken met z’n tweeën wat we willen. Nou, we werden allebei ook best wel emotioneel, ik krijg er nu nog een beetje kippenvel van.” Monique was in eerste instantie heel verrast.
Toch is ze snel aan boord. “Hij zegt hij had het niet meer zo heel erg naar zijn zin op zijn werk en hij zegt: ‘We hebben weinig tijd voor elkaar’. Hij wilde anders leven en ik kon me daar helemaal in vinden.”
Nu of nooit
Doordat Harald twee keer kanker heeft gehad is het stel erg bewust van hoe kostbaar het leven is. “Ik had schildklierkanker en kanker in mijn maagwand. Dat is eigenlijk heel goed afgelopen, daar ben ik dankbaar voor. Dat zet je juist meer aan het denken: we kunnen wachten tot we gepensioneerd zijn of wachten tot er misschien toch weer iets gebeurt. We zijn geen doemdenkers en we kijken vooruit. Het ziektebeeld hebben we afgesloten.”
Monique knikt en Harald vertelt verder: “Af en toe heb je het er wel even over, maar het is mede wel een drive geweest. Nu kunnen we het doen en dan gaan we nu gewoon los.” Ze hebben veel zin om het avontuur aan te gaan. “Nu of nooit klinkt basaal, maar we zijn in goede gezondheid, we zijn sterk, we kunnen het aan. Dan moet je nu de kans pakken en dit op poten zetten. Vanuit de basis, vanuit hart en ziel. Dat geeft nu al een goed gevoel.”