Art Rooijakkers is deze week over de vloer bij Hans Kazàn. Hij woont al 25 jaar in het Spaanse Marbella met zijn vrouw Wendy en drie van hun vier kinderen. Hans vertelt Art openhartig over zijn leven met pieken en dalen.
Wendy en Hans delen samen een groot verdriet. Hun eerste dochtertje, Maaike, overleed toen ze bijna drie jaar oud was aan een ongeneeslijke ziekte.
Als Hans en Wendy net vijf jaar getrouwd zijn, krijgen ze hun eerste kindje, een dochtertje genaamd Maaike. “Ik denk wel eens dat ze 42 geweest zou zijn”, vertelt Wendy. “Dat kan ik helemaal niet geloven, dat ik een dochter van 42 gehad zou hebben.” Art vraagt hoe ze erachter kwamen dat er iets mis was met hun pasgeboren dochtertje.
Wendy vertelt dat Maaike er perfect uitzag toen ze geboren werd. “Het was een prachtig baby’tje, maar precies na drie maanden kreeg ze een soort krampjes.” Wendy doet voor hoe Maaike dan begon te trillen. De bezorgde ouders maken een afspraak bij de kinderarts. Ze krijgen vreselijk nieuws. “Dit kindje zal nooit normaal opgroeien”, zegt Hans. “Ze zal niet kunnen horen, niet kunnen zien, niet reageren, niet zelfstandig eten, helemaal niks.”
Voor Hans en Wendy is het totaal onverwacht. “We dachten dat er misschien wel iets zou zijn”, zegt Hans. “Maar je krijgt een pilletje en het is klaar.” Dat loopt anders en Wendy loopt totaal verdwaasd het ziekenhuis uit. “Ik dacht van: mijn prachtige baby zal nooit kunnen lopen. Ik kon dat helemaal niet bevatten.” Maaike blijkt iets te missen in haar hersenen. Na de diagnose ligt ze drie maanden in het Radboudumc.
Wendy en Hans halen haar na die maanden uit het ziekenhuis. Het is volgens Wendy verschrikkelijk wat er met haar is gebeurd. “Toen heb ik al die slangetjes losgetrokken”, vertelt Hans. Hij is heel kwaad omdat er is verteld dat hij zijn dochter niet mee mag nemen. “Ze lag boven een gat wat alles opving. Het was vreselijk, haar hoofd was drie keer zo groot geworden door allerlei infusen.”
Maaike komt mee naar huis en Wendy en Hans zorgen nog een paar jaar voor haar. “Er was van tevoren gezegd dat ze niet oud zou worden”, zegt Wendy. “We hadden geen verwachtingen meer, maar we dachten: zolang ze leeft, zullen we zo goed mogelijk voor haar zorgen. Dat hebben we ook gedaan.” Hans vertelt dat de dood wel een verlossing voor haar was. “Zij leed onder haar bestaan.”
Als hij aan de geluiden denkt die Maaike maakte, wordt hij emotioneel. Door die geluiden wisten haar ouders dat ze zich niet fijn voelde. Ondanks dat ze er al heel lang niet meer is, denken ze nog vaak aan haar. “We hebben één foto op de slaapkamer van dat we met zijn allen op het bed zitten”, legt Wendy uit. “En boven dat bed hangt haar foto, achter aan de muur.” Hans zegt: “Dat is de enige foto waar we écht allemaal op staan.”
Vorkje prikken voor de lucky few: Hans Kazàn en Fedja van Huêt bij uitblinkerslunch
Benieuwd naar de hele aflevering? Kijk Rooijakkers over De Vloer dan hier terug.
