Onze nieuwe columnist Maddy Stolk (49) ontwaakte na een bijna-doodervaring op Ibiza. Ze schrijft erover voor LINDA.nl. Dit is haar tweede column.
Je ziet niets aan mij. Bloei van mijn leven, goedgebekt, een schaterlach waar de ruiten van uit hun sponningen springen. Het lijf doet inmiddels ook weer aardig wat ik wil – al loop ik als een dronken eend zodra ik een beetje moe word. Maar ik leer de signalen herkennen, dus meestal ben ik op tijd thuis en hoef ik alleen de meewarige blik van mijn kat te verdragen als ik door het huis zwabber.
Maar vanbinnen. Vanbinnen is het een kleine ravage. Los van het bloed dat zich nog in mijn hersenen bevindt, dat nog ‘geresorbeerd’ moet worden, woont er vanbinnen een heel andere Maddy dan vier maanden geleden. Ik ken haar nog niet zo goed. We draaien een beetje om mekaar heen. Ik begrijp dat zij de permanente bewoner is van het lijf dat er vrijwel hetzelfde uitziet als voorheen.
Terwijl ik dit tik, word ik eraan herinnerd dat er iemand anders aan de knoppen draait: ik maak vreemde spelfouten en over één zin doe ik vijf keer langer dan gebruikelijk. Bovendien komen er grammaticale constructies tevoorschijn waar ik in mijn vorig leven als eindredacteur van uit mijn vel geknapt zou zijn. De oude Maddy draait zich om in haar graf. Het is om te huilen, maar huilen mag ik niet van mezelf.
De kleine hersenen, waar mijn hersenbloeding plaatsvond, reguleren emoties. Een beschadiging daar kan leiden tot persoonlijkheidsveranderingen, zoals botheid (was ik al, dat scheelt), onaangepastheid (idem), ongeremdheid (had ik mezelf net afgeleerd), ontroostbaar gedrag, kinderlijk gedrag. Dus nu ben ik – heel kinderachtig – bang dat als ik eenmaal begin met huilen, ik nooit meer ophoud.
Want achter het verdriet over mijn beknotte leven schuilen vele grote en kleine verdrietjes die ik in de loop der jaren vakkundig onder het tapijt had geveegd. Mijn jeugd was, hoe zal ik het eens noemen, niet ongecompliceerd: ziekte, dood en verderf waren in ons gezin vaste gasten aan tafel.
Bovendien belooft een beschadiging in de kleine hersenen nog meer leuks, zoals schizofrenie, autisme, dementie, bipolaire stoornis en verslavingsgevoeligheid. Ik moet de boel dus goed bij elkaar houden, anders wordt het een glijdende schaal en eindig ik op een gesloten afdeling met terugverende muren. Ik draaf door, maar deze lijst met symptomen staat op het internet, dus het is waar.
Er is ook goed nieuws. In barre tijden leer je je vrienden kennen. En wat blijkt? Mijn vrienden zijn fenomenaal. Terwijl ik kunstmatig in coma werd gehouden, hebben zij zich verzameld en verenigd, om mij met de afwas van het bestaan te helpen. Sommigen kenden elkaar niet – er schuilen nogal uiteenlopende persoonlijkheden in mij – maar ze kwamen bijeen en zijn letterlijk of figuurlijk geen moment van mijn zijde geweken. Terwijl ik mij door de dagen ploeg, voel ik mij gedragen; ik vraag me soms af waar ik al deze liefde aan te danken heb.
Verder worstel ik met de gewone dingen des levens van een alleenstaande in de bloei van haar leven, zoals: ga ik ooit nog sex hebben? En in mijn specifieke geval: hoe dan? Barst mijn hoofd dan niet uit elkaar? En vertel ik van tevoren wat mij is overkomen? Durft zo’n man dan nog wel?
Als er iemand maar naar mijn hoofd kíjkt heeft-ie al een beuk te pakken: het is nogal een pijnpunt. En mijn reflexen werken nog prima. ‘Daar hoef je je nu nog helemaal niet druk om te maken’: mensen die dit tegen me zeggen, hebben ook zo een beuk te pakken. Ik verkeer nog lekker in de woedefase van verwerking. Hierna komt verdriet – en daar doe ik dus niet aan.
Lees ook
Nieuwe columnist Maddy na hersenbloeding: ‘Ik heb niks meer hoog te houden’
De eerste column van Maddy gemist? Je leest ‘m hier. In onderstaande video stelt ze zich voor:
