Crisisopvang

Het was niet de eerste keer dat haar moeder een psychiatrische ziekte had. Toen ze 22 jaar was, leed ze aan anorexia en had ze een zware depressie. Ze werd een jaar lang opgenomen en werd uiteindelijk genezen verklaard. Bij Rianne gingen dus niet gelijk de alarmbellen rinkelen toen haar moeder weer depressief werd. ”We hadden dit immers eerder meegemaakt en gingen ervan uit dat ze zich uiteindelijk zou herpakken.” Maar met haar moeder ging het steeds slechter. Ze begon haar dochter te bellen om te vertellen dat ze dood wilde. En dus belandde ze op de crisisopvang.

Schreeuw om aandacht

De crisisopvang bleek voor haar niet geschikt. Er werd vooral gefocust op medicatie om de situatie weer stabiel te maken, maar in plaats daarvan deed Riannes moeder vier weken nadat ze was opgenomen haar eerste zelfmoordpoging. ”Een schreeuw om aandacht, concludeerde bijna iedereen.” Van de crisisopvang werd ze na drie maanden doorgestuurd naar een dagbehandeling. Volgens het personeel ging het steeds beter. ”Maar terwijl mijn moeder de lunch regelde voor haar medepatiënten, dacht ze na over manieren om zich van kant te maken.”

Lees de hele column van Rianne in de Volkskrant.