In ‘Leven Achter Tralies’ worden vrouwen gevolgd die een straf uitzitten in de Britse vrouwengevangenis Foston Hall. Het is voor hen lastig om het contact met hun kinderen goed te houden, toch doen ze er alles aan.
“Als ze denken dat ik na mijn vrijlating naar een hostel ga, dan moeten ze nog eens nadenken. Ik ga direct naar mijn kinderen.”
De vrouwen in de gevangenis krijgen vier keer per maand bezoek. 95 procent van de vrouwen in de gevangenis die kinderen heeft, krijgt geen bezoek van ze. Kelly Corcoran is een van de gevangenen die haar kinderen niet ziet. Haar partner heeft haar verlaten toen ze de gevangenis in ging en besloot dat het te verwarrend was voor de kinderen om haar daar te zien.
Ze heeft haar kinderen van 8 en 6 jaar oud, al meer dan een jaar niet gesproken. Als ze na een gesprek met haar ex en de rechter te horen krijgt dat ze haar kinderen mag bellen, pakt ze direct de telefoon. “Hallo?”, zegt ze en ze begint te lachen, ook tranen rollen over haar wangen. “Ik ben zo trots op jullie, goed om te horen dat jullie je fruit opeten.”
Kelly mag haar kinderen nu twee keer per week bellen. “Ik kan niet wachten op maandag”, vertelt ze. “En na maandag kijk ik uit naar vrijdag. En als ik ze vrijdag gesproken heb, dan kijk ik uit naar maandag.”
Over niet al te lange tijd komt ze vrij. “We hebben nog maar tien belletjes over.” Na de straf mag ze niet direct samenwonen met haar kinderen vanwege de aard van haar misdaad. Kelly kreeg 5 jaar gevangenisstraf voor ernstige geweldpleging.
Na haar vrijlating zal Kelly in een hostel geplaatst worden op twee uur rijden van haar kinderen. Dat doet haar heel veel, zoveel dat ze bang is om terug te vallen in oude gedragspatronen. “Als ze denken dat ik daar heen ga, dan moeten ze nog eens nadenken. Ik ga direct naar mijn kinderen. Ik wil naar mijn jongens en ik neem de eerste bus”, laat ze weten.
Het is niet slim om tegen de voorwaarden van haar vrijlating in te gaan. Toch heeft ze haar kansen niet direct verspeeld. Sterker nog, een dag voor haar vrijlating ontvangt ze goed nieuws van haar maatschappelijk werken. Vol verbazing kijkt ze na het lezen van de brief naar haar therapeut. “Ze adviseren direct contact”, zegt ze, terwijl ze een hand voor haar mond slaat van blijdschap. Het geeft haar naderende vrijlating een gouden randje.
Sonia is gevangene én coach in haar vrouwengevangenis: 'Als ik die meiden kan helpen, doe ik het'
Benieuwd hoe de andere vrouwen in deze moeilijke tijd de familiebanden onderhouden? Bekijk de aflevering van Leven Achter Tralies dan hier.
