Levende bewijs

De technologie achter visuele implantaten verbetert in hoog tempo. Dat is goed nieuws voor mensen die blind zijn, omdat zij hierdoor wellicht ooit wel kunnen zien. Die hoop had Naumann ook: hij kreeg in 2002 een bionisch oog, maar dat liep bepaald niet goed af. Daarmee is hij het levende bewijs dat het onderzoek naar visuele prothesen niet altijd goed gaat.

Last van bijwerkingen

In het ziekenhuis in Lissabon zag Naumann weer voor de eerste keer. Eerder had hij door verschillende ongelukken het gezichtsvermogen verloren in zowel zijn linker- als zijn rechteroog. “Ik bewoog mijn hoofd heen en weer, toen ik opeens een witte streep tegen de muur zag. Ongelooflijk.” Maar hij had ook last van bijwerkingen. De kabels die uit zijn hoofd staken, raakten geïnfecteerd en de elektroden hadden destijds zoveel stroom nodig dat hij epileptische aanvallen kreeg.

Lees ook
Gevalletje kippenvel: blinde jongen met autisme zingt sterren van de hemel

‘Ik was het proefkonijn’

Naumann kon dankzij een chip die in zijn brein werd geïmplanteerd weer even zien. Maar twee jaar later werd hij alsnog weer blind. “Niemand wist zeker of het zou werken”, zegt Naumann tegen de krant. “Er waren nog geen tests op dieren geweest, ik was het proefkonijn.”

Benieuwd naar het hele verhaal? Die lees je hier.