Verpleegkundige

Pijnenburg is sinds vijf jaar verpleegkundige en werkt volledig op de afdeling acute cardiologie. Tijdens de eerste coronagolf kwamen veel patiënten met hart- en ademhalingsproblemen bij haar die uiteindelijk het coronavirus bleken te hebben. “Het heftigste vond ik dat bezoek geweigerd werd”, zegt Pijnenburg over die periode. “Familieleden wilden in het echt afscheid nemen van hun dierbaren. Maar er was een schaarste aan pakken, waardoor dat niet veilig kon. Als afscheid nemen dan via Facetime moet… Pff.”

Pijnenburg herinnert zich een oudere dame nog goed. “Ik zat naast haar toen ze, ondanks dat ze uitgeput was, Facetimede met haar kleinkinderen. Ze wenste hen succes met school en sprak mooie, bemoedigende woorden. Dat je een paar uur voor je dood nog zó dapper kan zijn. Daar heb ik veel respect voor.”

Ik ben ccu/hck/ehh verpleegkundige en niet klaar voor een tweede golf.
Ik ben begonnen aan langdurig revalidatie traject na covid en ga 11 september trouwen.

Blijf thuis en houdt 1,5m afstand

— Brigitte. (@91Brigitte) August 19, 2020

Zelf besmet

In mei raakt Pijnenburg zelf besmet met het coronavirus. Zij en haar collega’s werkten alleen in beschermende pakken wanneer een patiënt als ‘verdacht’ werd aangemerkt. “Helaas werd dit regelmatig foutief ingeschat, waardoor we toch werden blootgesteld aan het virus.”

Uit voorzorg de hele dag in een beschermend pak werken, was onmogelijk. “Stel dat patiënt 1 een dag later besmet bleek, dan waren we inderdaad beschermd. Had patiënt 2 echter géén corona, dan konden we hem of haar met ons ‘besmette pak’ ziek maken.”

Tijd en geld om bij elke patiënt allemaal een nieuw pak aan te trekken, was er niet. “Ik voelde me daardoor een soort schietschijf.” Pijnenburg wil benadrukken dat ze niet “zielig wil doen” over het harde werk in het ziekenhuis. “Maar dit is wel een pandemie, dat is niet zomaar iets.”

Lees ook
Zorgmedewerkers over (mentale) mishandelingen: ‘Het gebeurt steeds vaker’

Coronavirus

Op 15 mei werd het virus bij haar ontdekt. Na ruim vijf weken veel slapen en “een onbehaaglijk gevoel”, was haar koorts weg en kon ze volgens de richtlijnen weer aan de slag. “Wat bleek: ik was helemaal niks waard. Waar ik eerst 36 uur per week werkte, houd ik nu nog steeds maar zes uur vol.”

Haar dagen bestaan inmiddels uit twee uur werken of revalideren, slapen, een kleine activiteit – zoals stofzuigen – en dan weer naar bed. “Het is zo suf. Als ik teveel doe op een dag moet ik drie dagen bijkomen. Ik ben 29, maar voel me een oud mens. En ik baal ontzettend voor mijn collega’s, die al mijn uren moeten opvullen.”

Tweede coronapiek

Dat brengt Pijnenburg bij de angst voor een tweede coronapiek. “Naast mij hebben nog veel meer zorgmedewerkers het coronavirus gehad. Velen zijn nog lang niet klaar om terug te gaan en de medewerkers die dat opvangen, zijn overwerkt. We zijn écht niet klaar voor een tweede coronapiek.”

Een ander probleem is heel praktisch: het tekort aan goed materiaal. “We werken op dit moment maar zoveel mogelijk met B-keuze materialen, zodat we de A-materialen bij een eventuele tweede piek kunnen gebruiken. Ook mondkapjes en handschoenen komen we nog steeds tekort.”

Lees ook
Verpleegkundigen Daniëlle en Helene over waarom eenmalige zorgbonus niet voldoende is

Trouwen

In haar tweet noemt Pijnenburg ook haar geplande bruiloft op 11 september. De inhoud van de dag is al meerdere keren aangepast en het blijft nog even de vraag hoeveel Pijnenburg fysiek aankan. Toch wil het koppel de datum hoe dan ook aanhouden. “De ontwikkeling van het virus is zo onzeker. Je kunt het wel blíjven uitstellen, maar we willen het gewoon graag officieel maken.”

Het huwelijk ziet Pijnenburg duidelijk als kleinste zorg. “Desnoods bestellen we een pizza die we met z’n tweeën opeten”, zegt ze lachend. “Oké, een bruiloft in lockdown zou sneu zijn, maar gezondheid gaat voorop. We zijn ons ervan bewust dat het een luxe is om te trouwen.”

Anderhalve meter

De anderhalve meter afstand-regel daarentegen vindt ze heel belangrijk. “De zorg heeft gevoeld dat Nederland destijds oprecht meeleefde, maar dat staat haaks op mensen die het nu ‘beu zijn’ om afstand te houden. Ik kan daar niet bij. Dit gaat gewoon nog heel lang duren, bereid je daar mentaal op voor.”

Ze denkt hardop na over hoe ze haar punt het beste kan maken. “‘Houd gewoon afstand’, is te gemakkelijk gezegd, hè? Potverdikke, ik zou willen dat ik een perfecte slogan had die we ergens op een muur konden spuiten en iedereen ervan zou overtuigen hoe belangrijk die afstand is. Helaas, die heb ik niet.”