Een telefoontje

Het is één uur ’s middags op zaterdag 26 mei 2018, een zomerse dag in ons land, als Jamilee gebeld wordt door een onbekend nummer. “Jamilee, niet schrikken”, klinkt de stem van een vriendin van Jamilees broer, “maar Nigel is onwel geworden tijdens het hardlopen. Hij is nu in een ambulance op weg naar het ziekenhuis.”

Vader verloren

Jamilee vertelt: “Ik dacht: hij moet water krijgen en gekoeld worden, dan komt het wel goed.” Toch voelt ze ook ongerustheid, deels aangewakkerd door het plotselinge verlies van hun vader, tweeënhalf jaar daarvoor. De hechte band van Jamilee en Nigel wordt in de moeilijke periode daarna nog sterker. “Ik dacht vooral: niet ook híj.”

Oververhitting

Als Jamilee in het ziekenhuis aankomt, is Nigels lichaamstemperatuur 42 graden. “Ze waren in paniek met hem bezig. Ik mocht niet meteen bij hem. Zijn lichaam was in shock en hij werd gekoeld met onder meer natte handdoeken en een ventilator.” Oververhit, luidt het vonnis. Een kilometer voor Nigels finish komt de klap: nadat hij even stilstaat om bij te komen, doet hij een poging verder te rennen. “Hij heeft toen nog een paar meter gerend, tot hij omviel.”

Lees ook
Hilda verloor haar broer bij de aanslag in Apeldoorn: zo verliep die dag

Organen beschadigd

Op Nigels tweede nacht op de intensive care wordt Jamilee wakker gebeld. Nigels organen zijn uitgevallen. “Het gaat ontzettend slecht met hem. Zo slecht dat hij in ernstig levensgevaar is. Ik moet jullie vragen zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen.” Ze herinnert zich dat ze de deur van de taxi niet eens achter zich dichtgooit als ze uit het voertuig richting ziekenhuis rent. “Daar lag hij dan, aan allemaal slangen en apparaten. Zijn nieren en lever werkten niet meer door de hoge temperatuur van zijn lichaam.”

‘We sliepen hand in hand’

Nigel moet met spoed een nieuwe lever krijgen en dat lijkt even te lukken – maar de artsen constateren voor de operatie dat de nieuwe lever niet van goede kwaliteit is. Zijn lever herstelt zichzelf vlak hierna enigszins op miraculeuze wijze – een uiterst zeldzaam verschijnsel – maar dat herstel stagneert later weer. Zo blijven Jamilee en haar moeder vijf weken lang in een onhoudbare spanning. “Onze gedachten wisselden tussen ‘hij kan elk moment overlijden’ en ‘hij kan er weer bovenop komen’, maar ook: ‘hoe komt hij hier dan uit?’. Al die weken sliepen mijn moeder en ik hand in hand, in het ziekenhuis of in omliggende hotels.”

Alle kanten op

“We werden alle kanten op geslingerd. Ik wilde elk detail weten van de artsen, want mijn broer móést de beste zorg krijgen en zo konden we ons aan alle mogelijke hoop vastklampen.” Ze vervolgt: “Ik begreep het bovendien gewoon niet. Hij was aan het hárdlopen. Hoe word je ineens doodziek als je gezond bezig bent?” Dan wordt er een alvleesklierontsteking bij Nigel geconstateerd: een conditie die het lijf grotendeels zelf moet herstellen en verdere ingrepen belemmert. “Ik heb elke dag tegen hem gezegd: ‘Ik geloof in je, je kunt dit.’ Zo hield ik mezelf ook staande.”

Afscheid

“Nigel heeft weken voor zijn leven gevochten. Dat hij het zo lang heeft volgehouden, bewijst hoe fit hij was. Hij was af en toe zelfs een beetje bij bewustzijn.” Maar op de ochtend van 4 juli krijgen Jamilee en haar moeder bericht van het ziekenhuis. “We kunnen helaas niets meer voor Nigel betekenen. We moeten jullie vragen om dierbaren te bellen en afscheid te nemen.” Nigels beste vrienden komen naar het ziekenhuis en bezoeken hem in beurten, Jamilee en haar moeder wijken niet meer van zijn zijde. “In onze armen is hij toen overleden. Dat waar we wekenlang bang voor waren, gebeurde.”

Voorzorgsmaatregelen

Meteen als Nigel in het ziekenhuis belandt, voelt Jamilee woede en onbegrip jegens de organisatie van het hardloopevenement. Tijdens het evenement raken meerdere lopers onwel: twee van hen belanden in hetzelfde ziekenhuis, maar kunnen weer naar huis. “Ik neem de organisatie wel iets kwalijk”, zegt Jamilee. “Nadat het nieuws over de afgevoerde deelnemers naar buiten kwam, dekte die zich meteen in. Ze zeiden voldoende voorzorgsmaatregelen te hebben genomen, maar de loop is halverwege de dag afgelast. Dan heb je in mijn ogen flink gefaald. Ik hoop dat hardlooporganisaties van mijn verhaal leren. Een goed hitteplan opstellen en, indien nodig, het evenement van tevóren afgelasten.”

‘Kerngezond’

Jamilee wil benadrukken dat dit elke sporter kan overkomen. “Mensen denken bij dit soort berichten vaak dat het om hartproblemen gaat. Maar mijn broer was kerngezond en heel sportief. Dat schijnt juist mee te spelen: fitte mensen zijn sneller in staat hun fysieke grenzen te overschrijden. Het is belangrijk om goed naar jezelf te luisteren, want je vraagt veel van je lijf als je je inspant in de zon.”

Lees ook
Hardloopevenement verbiedt oortjes tijdens het rennen: ‘Te gevaarlijk’

Doodgaan van de hitte

Jamilee krijgt posttraumatische en depressieve verschijnselen na het verlies van haar broer. “De beelden van mijn broer in zijn ziekenhuisbed staan op mijn netvlies gebrand. Ook moet ik niet denken aan wat hij zelf allemaal heeft moeten doormaken.” Ze vervolgt: “Vorige zomer heb ik veel mensen ‘ik ga dood van de hitte’ horen zeggen. Bij zoveel dingen denk ik aan hem. Door intensieve therapie gaat het nu beter. Mijn moeder en ik moeten van heel ver komen, maar we kunnen nog lachen. We zijn nog maar met z’n tweeën, maar we voelen ook heel veel steun en medeleven. En mijn vader en broer zouden hebben gewild dat we er, ondanks het gemis, het beste van maken.”