Uitknijpen

Dus begon Juliaan appels te raspen en kersen uit te knijpen om de vochtigheidsgraad van zijn vulling te beperken, terwijl Marieke haar deeg juist wat voorbakte opdat hij niet bedolven onder een hele groentewinkel aan ingrediënten z’n knapperigheid hoefde te bevechten.

Ik zie een paddenstoel

Er moest ook nog een ‘dakje’ op de pie, een afdekkende deeglaag. Enzo maakte er een postzegel van en Tom bleek z’n beste Play-Doh technieken uit de kast te trekken. “Ik zie een paddenstoel en een vis, een ei, een stokbrood…”, somde Robèrt het bobbellige uitzicht op terwijl hij over Toms pie gebogen stond.

Moeilijk gaar

Die hompen deeg gaan natuurlijk moeilijk op tijd gaar worden, dacht ik als makkelijk pratende bankbakker die zelden, zeg maar nooit, de moeite neemt om al die inmiddels opgedane Heel Holland Bakt-kennis eens in de praktijk te brengen. En inderdaad, Toms deeg was niet helemaal doorbakken. Volgende keer maar gewoon een tekening met een mesje maken, dacht ik betweterig.

Toestandje

Toen was het tijd voor de technische opdracht. Een upside down pineapple cake, een uit lagen opgebouwd toestandje waar ik nooit eerder van had gehoord en wat ik na het zien van de resultaten ook nooit ambieer te eten. Het zag er eerder uit als een prutje gestolde appelmoes uit een verzorgingshuis, met zo’n enkele chemische kers om het geheel een giftige kleur te geven, dan als een appetijtelijk hapje waar je graag een ommetje voor maakt.

Onenigheid over custard

Het moeilijkst bleek het maken van een custard. Er ontstond zelfs enige onenigheid in de tent. Onenigheid waarvan ik direct begon te smullen. Onenigheid die duidelijk maakte dat er dit jaar bijna nog gemoedelijker dan anders gebakken werd, want wat was hier het euvel: was een custard een dikke of een dunne saus? ‘Team dun’ bestond uit de meeste leden. Juliaan was er de aanvoerder van. En hij vond al snel een medestander bij Zeinab.

Willem Engel

Enzo bleek de Willem Engel van de groep. Als enige hield hij, wild roerend in zijn steelpannetje, vol dat custard dik moest zijn. ‘Wat denk jij? Dun of dik?’ vroeg hij de een na de ander. Op een ‘dun’ bond hij niet in, maar gaf hij gewoon maar weer zijn eigen standpunt weer. ‘Ik ga voor dik.’

Vertrokken gezicht

Juliaan probeerde hem nog te behoeden voor de ondergang. ‘Dikker dan dit wordt hij niet, schat.’ Maar Enzo roerde noest door. Het had ook wel iets heroisch: tegen de stroom in aan je eigen overtuiging blijven vasthouden. Tot Janny een likje nam, even smekte en met een vertrokken gezicht “die is gewoon… niet goed” zei. Soms heeft de meerderheid het toch bij het juiste eind. Het leverde hem desondanks geen laatste plaats op. Inge had zulke zwarte ananascakejes uit haar oventje getoverd dat er geen custard tegenop te smeren was om daar nog iets smakelijks van te maken.

Bouwsels storten in

Bij de derde opdracht werd de spanning pas echt opgevoerd. Er moest weer gebouwd worden en nu met ‘gingerbread’, peperkoek. Ik ging op het puntje van de bank zitten, want bouwsels staan erom bekend bij het minste of geringste in te kunnen storten. We weten bijvoorbeeld allemaal nog hoe Jacques, de deelnemer aan het jubileumseizoen van Heel Holland Bakt verhaalde van zijn trauma: een huisje van koek dat instortte toen hij er een dak op legde. Het was een trauma dat hem jarenlang in zijn donkerste nachtmerries was blijven plagen.

Downton Abby

Er stond dus niet alleen een Meesterbakker-speld op het spel, maar ook de geestelijke gezondheid van de deelnemers. Desondanks namen ze flinke risico’s. Zeinab hield het nog bij een bus, Tom bij een telefooncel en Marieke bij een cottage, maar Inge wilde een heuse Elisabethtoren bouwen, Juliaan de hele Towerbridge en Enzo zelfs het complete Downton Abby.

Dat werden dan niet zomaar enorme platen van koek, nee er werden vierkantjes in gegraveerd, die werden opgevuld met gesmolten isomalt opdat het ramen zouden lijken. Ja, iedereen leek wel iets met isomalt en ramen te willen doen. Dat verhoogde de kans op instorting, meende ik en begon mijn adem in te houden.

Aan diggelen

Niet veel later viel de telefooncel van Tom aan diggelen. Zelden heb ik harder “O nee!” geroepen. Die arme Tom. Hij was zo mooi aan het schilderen geweest met rood, hij had zo’n mooi halfrond dakje gebouwd en prachtige raampjes gegoten. Allemaal voor niets.

“Ik voel mijn Waterloo komen”, zei Tom droogjes, om nog maar weer een metafoor te gebruiken waarin iets nats voorkwam. Het lukte hem desondanks toch nog om met wat overtollige suiker van Zeinab en wat kunst en vliegwerk de van de grond geraapte delen aan elkaar te plakken, zodat hij een staand bouwwerk kon presenteren. “Slordig” vonden Janny en Robèrt zijn telefooncel. Ik vond dat dan weer een onnodige trap na.

Betty Boops balans

Enzos volledige abdij was blijven staan én smaakte lekker. Zodoende ging hij er met titel Meesterbakker van de week vandoor en moest Inge, de Betty Boop van de HHB-tent, haar kookgerei gaan verzamelen. Geveld door een ananas. Dat kán! En dan nu maar hopen dat ze snel weer haar balans heeft teruggevonden. Vermoedelijk zit die ergens tussen warm en koud, hard en zacht, droog en nat.

Bekijk de aflevering hier terug.

Ivo van Woerden is journalist en schrijver. Voor Linda.nl blogt hij over kijkcijferknallers als Boer Zoekt Vrouw, Heel Holland Bakt en Wie is de Mol?

Lees ook'Heel Holland Bakt' is weer smullen: 'Ik ga op de versiertoer' Lees ookHeel Holland Bakt: ‘Ik spuit ook alles onder’