Tijdens zijn carrière heeft Jeroen van Inkel (62) menig wereldster het hemd van het lijf gevraagd. Zo ging hij onder meer in gesprek met Janet Jackson, Paul McCartney en Billy Ocean – om er maar een paar te noemen.
Wij willen natuurlijk alles weten over de sterallures van Whitney Houston en of Mick Jagger écht zo aardig is.
In de nieuwe BNNVARA-podcastserie Het Van Inkel Archief neemt Van Inkel letterlijk een duik in zijn eigen verleden aan de hand van uren aan archiefmateriaal van zijn interviews met sterren van wereldformaat. Hoe verliepen die ontmoetingen met een icoon? Wat gebeurde er allemaal achter de schermen en welke eisen stelden ze aan een gesprek? We vragen het de NPO Radio 2-dj.
Waarom deze podcast?
“Onlangs is mijn moeder overleden en hebben we haar hele woning leeggeruimd. Daarna zat ik in de opruimflow en ging ik thuis ook aan de slag. Zo kwam ik in mijn schuur oude banden vol interviews met bekende artiesten tegen. Het toeval wil ook dat onlangs het hele archief van het tv-programma Countdown is gedigitaliseerd. Ik dacht: hier moet ik iets mee doen.”
“Destijds zijn er ook wat dingen gebeurd – zoals het stroeve interview met Whitney Houston – die achteraf extra uitleg verdienden. Dat er bijvoorbeeld niet bepaald een goede klik was tussen haar en mij. Dat soort zaken bespreek ik samen met mensen die er toen ook bij waren. We kijken in het licht van deze tijd terug op de situatie van toen.”
Wat ging er dan mis bij Whitney Houston?
“Interviews schuren wel vaker, dat hangt er natuurlijk helemaal vanaf wat je van iemand wil weten. Bij Whitney vond ik het apart dat zij destijds nog niets met hiphop en rap deed. Daar vroeg ik haar naar, maar die vraag schoot helemaal in het verkeerde keelgat.”
Is het nog vaker mis gegaan?
“Ooit een keer met Meatloaf, maar dat ging eigenlijk op een leuke manier mis. Hij was helemaal hieper de pieper in de studio, ging op stoelen staan en riep van alles naar de mensen in het publiek. Super leuk, maar ik zat erbij en wist niet waar het heen ging. Dat ontspoorde, maar gelukkig op een goede manier.”
“Of een interview met El DeBarge van DeBarge, een band uit de jaren negentig. Ik trof hem in zijn kleedkamer waar hij met zijn medewerkers zat. Er waren geen vrije stoelen meer, dus ik dacht: ik ga wel op de tafel zitten. Dat mocht absoluut niet. Ik mocht als interviewer niet hoger staan dan hij. Toen werd er in allerijl een flightcase gehaald en daar mocht ik dan op zitten. Zo zat ik qua ooghoogte lager dan El DeBarge en was alles oké. Als je zo aan een interview begint, dan weet je al dat het geen soepel interview wordt.”
“Met Eros Ramazzotti hield ik een interview volledig in het Italiaans. Die taal spreek ik niet, dus leerde ik van tevoren alle vragen uit mijn hoofd. Het nadeel was dat hij dus ook alles in het Italiaans beantwoordde. Daar kon ik vervolgens niet op anticiperen. Ik wist niet wat hij zei. Ik dacht: als ik maar gewoon interessant genoeg knik en mijn vragen stel, komt het goed. Als hij een vraag terug had gesteld en ik was gewoon doorgegaan… Maar alles is goed gekomen. Soms moet je een beetje risico nemen.”
Wat was het leukste interview dat je ooit gedaan hebt?
“Het allerleukste vond ik toch echt Mick Jagger. Ik ben altijd al een enorme Stones-fan geweest. In 1978 luisterde ik met mijn vriendjes de hele dag naar ze. Het waren onze helden, ze waren onbereikbaar en deden dingen die wij nooit zouden doen. Ik keek dus enorm tegen Mick op. Hij bleek een ontzettend goede gast te zijn.”
“We hadden hooguit een halfuurtje. Jammer, want ik had er uren mee door kunnen gaan. Ik sprak hem in zijn kleedkamer, waar hij – voor zover ik me kan herinneren – geen eisen voor had. Hij was super relaxed, had alle begrip voor het feit dat Engels niet mijn eerste taal was en gaf uitgebreid antwoord op mijn vragen. We hebben alleen maar gelachen, dat had ook anders kunnen uitpakken. Misschien was hij wel chagrijnig of had hij zijn dag niet.”
“Nu moet ik zeggen dat ik daar destijds nog helemaal niet mee bezig was, dat kwam later pas. Zo ben ik ook best wel fan van Robbie Williams en toen hij een keer in Nederland was, mocht ik hem backstage bij zijn concert een handje geven. Hij zat in zo’n fase dat hij heel narrig was en toen heb ik om die reden besloten om dat toch maar aan me voorbij te laten gaan.”
Was je nooit zenuwachtig?
“Het was haast een soort vanzelfsprekendheid dat er bekende mensen bij ons in het programma zaten. Natuurlijk als er dergelijke namen als Mick Jagger kwamen, dan gebeurde er wel iets bijzonders. Dan stond iedereen op scherp, bereidden we wekenlang voor en was iedereen ook meer gespannen dan normaal. En dan zit je aan tafel met een van de grootste sterren – waar ik van tevoren bloednerveus voor was – en dan ging het gewoon. Zelfs als het gesprek niet lekker liep, dan nog kwamen de vragen of opmerkingen vanzelf. Dat was misschien ook wel die jeugdige naïviteit.”
Is er nog iemand die je had willen interviewen?
“Ik heb David Bowie nooit geïnterviewd en dat had ik graag gedaan. Hij is wel in Nederland geweest, maar toen ging hij geloof ik naar het programma van Ivo Niehe. Er was altijd competitie als er een grote ster naar Nederland kwam. Ivo heeft vaak mensen bij ons weggekaapt – en andersom. Dat was ook wel een beetje mijn reden om dat interview met Eros Ramazzotti in het Italiaans te doen. Als dikke vinger naar Ivo, die altijd in al zijn talen lekker kan lullen met al die sterren. Wat natuurlijk eigenlijk gewoon heel erg goed is.”
Het Van Inkel Archief beluister je iedere woensdag via je favoriete podcast-app.
Carrie en Eddie komen naast 'Moordzaken'-podcast nu met boek: 'We moeten over de slachtoffers blijven praten'
