Aafke Romeijn (32) is schrijver, muzikant, vlogger, fervent Twitteraar én wekelijks columnist van LINDA.nl. Deze week schrijft ze over de hoeveelheid vrouwen in de Top 2000.
Er mag weer gestemd worden op de Top 2000.
De lijst kent over het algemeen weinig verrassingen. Je weet van tevoren dat Bohemian Rapsody op een staat, dat de Beatles er met de meeste nummers in staan, en dat er elk jaar een nummer in de top tien staat dat zo’n vreemde eend in de bijt is, dat je vrij zeker kan stellen dat er ergens een fanclub een ‘clickfarm’ in Rusland heeft ingehuurd om de notering te behalen. Wat ook ieder jaar een zekerheid is, is dat er weinig vrouwen in de lijst staan. Om een beeld te geven: vorig jaar stonden in de top 100 maar vijf acts waarvan minimaal één bandlid vrouw was. De hoogst genoteerde vrouw was Claudia de Breij, op nummer 24.
Een paar jaar geleden werd een tegenoffensief ingezet. ‘Stem op een vrouw’, zo luidde de boodschap. Op zich geen gekke oproep: wanneer in een boardroom alleen maar mannelijke bestuurders zitten, dan vinden we ook dat er best een vrouw aangenomen mag worden. Maar muziek is emotie, en als je aan de emotie van mensen komt, dan is het oorlog. En dat merkte ik. Nadat ik een opiniestuk schreef regende het nog dagen mails en tweets. De conclusie? ‘Ik luister wel eens naar vrouwelijke muzikanten, maar de muziek die ik écht goed vind heeft een piemel.’ Daar moesten we het maar mee doen.
Lees ook
Aafke over Albert Heijn en Jumbo: ‘Jong personeel is daar kanonnenvoer’
Het ligt natuurlijk ook niet alleen aan de stemmers, maar aan de hele keten die daaraan voorafgaat. Vrouwen worden minder gedraaid op de radio, mannen maken van oudsher de dienst uit in de muziekindustrie, en het publiek dat Radio 2 trekt met de Top 2000 is over het algemeen wat ouder en mannelijker.
Maar toch: deze week zag ik op Twitter weer een hoop woedende Top 2000-stemmers voorbijkomen, die soms met een misplaatste trots vermeldden dat ze op geen enkele vrouw gestemd hadden. En dat feministen vooral niet mochten denken dat ze daar een probleem van konden maken. Goed dan, ik zal er geen probleem van maken. Maar één vraag. Hoe komt het dat je met de beste wil van de wereld geen enkel nummer kunt bedenken van een vrouwelijke artiest dat goed genoeg is om in de Top 2000 te staan?
Lees ook
Marjolein: ‘Als single moet je ontzettend van jezelf houden, heel vermoeiend’
Je hoeft van mij niet op een vrouw te stemmen, als je me belooft eens écht goed over die vraag na te denken. Hoe komt het dat je, zelfs als je geen conservatieve seksist bent, geen vrouwen in je Spotify-playlists hebt staan? Is dat echt een kwestie van smaak, of is er meer aan de hand? Ik vermoed het laatste. Nadenken over die vraag leert je niet alleen iets over jezelf, maar over hoe je bespeeld wordt door een systeem dat seksisme in stand houdt. En die bewustwording, die zien we dan over een jaartje of tien wel weer terug in de Top 2000.
