Op de dag van vertrek ververste ik elke paar seconden de app, maar kreeg geen resultaat te zien. Een groot probleem, want zonder negatieve uitslag mocht ik niet vliegen. Omdat ik geen laptop bij me had, belde ik een vriend in Nederland die online inlogde om me te helpen. ‘Hij is positief’, zei hij lacherig. Ik maakte hem duidelijk dat dit geen moment was voor grapjes, maar hij was bloedserieus – mijn PCR-test was positief. Mijn vlucht zou binnen vier uur vertrekken, de reis naar het vliegveld duurde twee uur. Ik had geen tijd om opnieuw te testen en dus vroeg ik hem wat ik moest doen. ‘Ik ga nadenken, bel je zo’, zei hij.

De manager van het hotel, die me naar het vliegveld reed, klopte aan en vroeg of ik klaar was voor vertrek. Ik zei dat ik nog een paar minuten nodig had en typte paniekerige berichten naar mijn vriend. Even later later belde hij en zei dat hij had gevonden hoe de PCR-testuitslagen in Zuid-Afrika eruit zagen. ‘Ik maak wel wat, geef me 30 minuten’, zei hij. ‘Je hebt tien minuten, dan moet ik weg’, liet ik weten en hing op.

Een kwartier later appte hij dat ik mijn mail moest checken. Ik liep naar het kantoortje van de hotelmanager, printte de vervalste PCR-test uit op de achterkant van een brief en propte het in mijn tas. Onderweg naar het vliegveld maakte de manager een tussenstop om zijn vrouw en baby van elf maanden op te halen. Ik trok het niet. Met het raam open probeerde ik zo min mogelijk adem te halen. Want als de test toch écht positief was dan wilde ik hen niet besmetten. Ik had mezelf overtuigd dat het op die manier prima kon.

Eenmaal op het vliegveld moest ik langs meerdere douaniers die het document achterdochtig omhoog hielden omdat er geen barcode op stond. Ik zweette peentjes, maar kon dit verklaren door de hitte. Uiteindelijk lieten ze me doorlopen. Dit was het spannendste dat ik in mijn leven heb gedaan. Op het toilet kreeg ik een complete zenuwinzinking en huilde zo hard dat een vreemde op de deur klopte en vroeg of alles goed ging. Met een stalen gezicht verliet ik de toiletruimte en heb tot mijn aankomst op Schiphol in spanning gezeten.”

Waarom is het geheim?

“Dat lijkt me duidelijk, dit was fraude.  Als het uit zou komen moest ik die vriend er ook bij lappen en dat was ik niet van plan. De spanning die door mijn lichaam gierde, slokte mijn hele reis op. Toen ik na vierentwintig uur aankwam in Nederland had ik geen idee hoe laat het was, omdat ik zo in mijn eigen bubbel zat.”

Wie weet van dit geheim?

“Die vriend, dus. En een vriendin die me kwam ophalen van het vliegveld. Verder durfde ik het aan niemand te vertellen. Nog voor ik in Zuid-Afrika de douane had bereikt, appten mijn bestie en moeder nog om me een fijne reis te wensen. Ik heb maar niet verteld wat ik aan het doen was. Ze zouden dan op afstand stressen of ik niet opgepakt werd. Dat wilde ik ze niet aandoen.”

Voel je je schuldig?

“Absoluut niet. Het enige waar ik tijdens mijn reis moeite mee had was het feit dat ik met een baby in de auto had gezeten. Als ik echt ziek was geweest, was dat een fucked up situatie. Toen ik thuis kwam heb ik meermaals getest. Alle uitslagen waren negatief en dat hielp ook met het verlichten van het schuldgevoel. Als ik me ziek had gevoeld, had ik nooit overwogen te vliegen of überhaupt in de auto te stappen met anderen.”

Ga je het ooit opbiechten?

“Jawel. Ik heb geen moeite om dit verhaal te vertellen, maar zie er geen reden voor. Bij mijn vriendinnen komt het vast een keer ter sprake. Ik heb geen idee hoe mijn moeder hierop zal reageren. Ik denk eerlijk gezegd dat ze niet eens weet dat dit kan en het weer typisch ‘mij’ vindt.”

*De naam van Monroe is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Thali (20) kreeg meer dan bijles van haar wiskundeleraar: 'Hij ontmaagdde mij'Lees meer