‘Het scheelde niet veel of ik was er niet meer geweest.’ In onze rubriek ‘Overleefd’ delen LINDA.meiden-lezers hun bijna-doodervaringen. Wat er is gebeurd, hoe hebben ze het verwerkt en wat hebben ze ervan geleerd.
Silver Verhoeff (17) kreeg twee jaar geleden onverwachts een hartstilstand.
Een paar dagen voor Silvers gezondheid een duik nam, voelde ze zich al niet lekker. “Ik ging met school een week naar Barcelona, maar daar was ik de hele tijd ziek. Ik kan niet goed omschrijven wat ik had, maar het voelde niet als een normale griep. Alles wat ik at, kwam er meteen weer uit.”
De reisbegeleiders vanuit school namen Silvers klachten niet erg serieus. “Zo lieten ze me geen water uit de machine halen om mijn medicatie in te nemen en gaven ze me constant het gevoel dat ik overdreef. Toen ik had uitgesproken dat ik mogelijk eerder naar huis wilde vliegen, hielden ze me daarin tegen.”
Vanaf het moment dat Silver terug in Nederland is, heeft ze geen herinnering meer, zegt ze eerlijk. “Wat ik nog weet is dat ik met de bus naar huis moest en vervolgens bij mijn moeder in de auto ben gestapt. Het lijkt wel alsof mijn lichaam de situatie toen als veilig genoeg beschouwde, waardoor ik het allemaal kon loslaten.”
De volgende ochtend gaat het volledig mis. Hoe het is gegaan, heeft Silver van haar familie moeten horen. “Nadat ik thuiskwam van mijn schoolreis, ben ik in bed gaan liggen. Ik zette de wekker zodat ik de volgende ochtend naar werk kon gaan. Mijn ouders wilden het niet hebben, maar besloten de wekker aan te laten staan. Toen-ie afging, heb ik het nog wel uit gezet. Door de schrik van het alarm is mijn hart op hol geslagen, waardoor het naar 250 slagen per minuut sprong en verkrampte. Ik heb toen mijn laatste adem uitgeblazen. Blijkbaar was dat zó luid dat mijn moeder me appte of alles goed ging. Toen ik niet reageerde, zijn mijn ouders naar mijn kamer gekomen. Ik lag zonder hartslag in bed.”
Silvers moeder geeft haar eerst een paar tikken op het gezicht om te kijken of ze reageert. “Ze dacht in de eerste instantie dat ik ergens in gestikt was en stopte haar vinger in mijn keel. Toen heeft ze hartmassage gegeven en mond op mond reanimatie gedaan. In de tussentijd riep ze dat iemand 112 moest bellen. Het was mijn broer die met de centralist aan de telefoon was. Toen het duidelijk werd dat de reanimatie al in gang was gezet, werden alle hulpdiensten ingeschakeld. Een burgerhulpverlener, die toevallig in de straat woonde, heeft de reanimatie voortgezet tot de hulpdiensten ter plek waren.”
Het lukt om haar hart weer te starten, maar onderweg naar het ziekenhuis stopt het er nog twee keer mee. “Omdat de hulpverleners dachten dat ik het niet zou redden, mochten mijn ouders niet mee in de ambulance. Eenmaal in het ziekenhuis ben ik naar de intensive care-afdeling gereden, in coma gebracht en aan de beademing gelegd. Dat ik schrok van de wekker was duidelijk, maar de onderliggende oorzaak van mijn hartstilstand was onduidelijk. Zelfs na allerlei testen, konden ze het antwoord niet vinden. Ze vermoeden dat ik Lange-QT-syndroom (LQTS) type 2 heb.” Dit is een zeldzame hartaandoening die kan leiden tot gevaarlijke hartritmestoornissen.
Na één dag in coma te hebben gelegen, wordt Silver van de beademing gehaald. “Het was nog maar de vraag of ik zelfstandig zou kunnen ademen. Ze dachten dat ik hersendood was, omdat mijn ogen niet op prikkels reageerden. Gelukkig was dat niet het geval. In totaal heb ik drie weken in het ziekenhuis gelegen en heb ik talloze testen doorstaan. Door de ongewone reactie van mijn hart op spanning, hebben ze tijdens een operatie een Implanteerbare Cardioverter Defibrilator (ICD) geplaatst. Als mijn hartslag ooit nog extreem hoog wordt, krijg ik een schok om het te verlagen. Tot nu toe is het gelukkig nooit nodig geweest.”
Tekst loopt door onder de foto.
Van het moment dat Silver levenloos was, heeft ze niks meegemaakt. “Als ik wel was overleden, was het alsof ik was gaan slapen en nooit meer wakker ben geworden. Omdat ik er zelf niks van heb gezien of gemerkt, ben ik niet banger voor de dood geworden.”
Silvers hartstilstand heeft er wel voor gezorgd dat haar leven er anders uitziet. “Ik kamp met gezondheidsproblemen. Zo ben ik sneller vermoeid en ben ik vaak het zieke meisje. Voor de rest van mijn leven ben ik hartpatiënt, iemand met een onzichtbare ziekte. Dat vind ik nog wel het moeilijkst, want er wordt snel over anderen geoordeeld.”
Ik weet dat ik iets aan mijn hart heb en vermoed dat dat de reden van mijn overlijden zal zijn. Dat houdt me niet tegen om het leven met beide handen aan te grijpen. Ik ga gewoon door met de dingen die ik wil doen. Maar ik weet niet of ik ooit kinderen kan krijgen, omdat ik niet weet of mijn ziekte erfelijk is. Stel dat het wel zo is en ik het doorgeef? Dat vind ik een enge gedachte.”
Op dit moment zet ze zich in om awareness over hartziekten onder jongeren te verspreiden. “Door mijn verhaal te delen, hoop ik dat meer mensen zich bewust worden dat dit een veelvoorkomende doodsoorzaak onder kinderen onder de 15 jaar is. Delen wat ik heb meegemaakt is het minste wat ik kan doen. Al is wat ik deel grotendeels samengesteld uit de herinneringen van anderen.”
Jiska viel als kind uit een rijdende auto: 'Ik kwam midden op de weg terecht'
