Zitten wij ons nu alweer te verlekkeren op ons kerstdiner, kan de 24-jarige Claire weinig kanten op. Door de ziekte van Hashimoto kan ze vrijwel niets eten: grofweg alleen groente en fruit.
En dat blijft confronterend: “Spontaniteit zit er voor mij niet in”.
Lees ook
Wat is migraine nu precies? ‘Er wordt vaak te makkelijk over gedacht’
“Simpel gezegd maakt mijn immuunsysteem mijn schildklier kapot”, vertelt Claire als we haar vragen naar wat de ziekte van Hashimoto inhoudt. “Daardoor kan ik weinig eten verdragen, omdat bepaald voedsel de ziekte verergert. Dit is drie jaar geleden bij mij geconstateerd. We wisten al dat er iets mis was met m’n schildklier, maar niet dat om deze ziekte ging. Die diagnose was een klap en het veranderde mijn leven: ik moest stoppen met m’n studie en had veel te verwerken.”
Claire kan door haar ziekte geen gluten, zuivel, soja en doorgaans ook geen graan of peulvruchten eten. In principe moet ze in de supermarkt, laat staan in een restaurant, van alles wegblijven. “Er zijn wel lactose-vrije of glutenvrije producten, maar dan zit er weer soja in. Of als er geen lactose in zit dan zit er vaak nog een ander soort zuivel in. Ik eet dus alleen groente en fruit, en af en toe vlees of vis.” Spontaan ergens lunchen? Ergens blijven eten? Het zit er allemaal niet in.
Lees ook
Rianne is allergisch voor UV-licht en kan dagelijks maar een half uur naar buiten
“Mijn vriendinnen doen daar nooit heel moeilijk over, maar ik merk soms wel dat ze het jammer vinden. Dat gebrek aan spontaniteit is voor mij het meest pijnlijk. Willen ze tijdens het winkelen even ergens borrelen, houdt het daar voor mij op. Soms word ik er wel verdrietig van als ik dan alleen naar huis ga omdat ik geen eten mee heb genomen, terwijl ik weet dat zij gezellig met z’n allen zijn.” Ze vervolgt: “Ik moet altijd alles van tevoren weten en plannen. Ook restaurants bel ik altijd na. Zo vervelend, want ik wil ze ze echt niet tot last zijn.”
Dat nabellen is belangrijk, omdat een mini hoeveelheid al funest kan zijn. Als er in de keuken net een brood is aangeraakt en daarna raken ze Claire’s eten aan, kan dat al niet. “Veel koks zien er die ernst niet van in. Hoewel er wel steeds meer restaurants zijn die opties geven hoor, maar het is gewoon nog lang niet genoeg.” Een ander voorbeeld: “Mijn huisgenootje, die ook graag brood bakt, moet daarvoor haar eigen kamer in omdat ik bang ben dat er anders ergens bloem blijft liggen. Dat levert me veel stress op. Ik heb daarom ook mijn eigen snijplank, keukenmachine en pan.” Wat er gebeurt als ze toch iets binnenkrijgt? Dat verschilt: “Ik kan belachelijk moe worden, hoofdpijn, huidklachten of gewrichtspijn krijgen.”
Er is eigenlijk maar één ding dat Claire echt mist. “Ik vind het niet erg als mensen pizza voor m’n neus eten, echt totaal niet. Ik geniet er zelfs van als mensen lekker eten, terwijl zij zich dan vaak verontschuldigen. Maar er is één ding, oliebollen… Die mis ik zo ontzettend. Die zou ik elke dag kunnen eten. Als ze dat voor m’n neus gaan eten, ben ik weg hoor.”
Claire deelt op haar Instagram account recepten en tips voor mensen met dezelfde ziekte.
In ons LINDA.meiden Winterboek vertellen zes meiden over hun zware allergie, waardoor eten voor hen ook alles behalve vanzelfsprekend is. Scoor het Winterboek hier.
