Bekering tot de islam

Achttien jaar was Rabia – die daarvoor nog Rebecca heette – toen ze zich tot de Islam bekeerde. “Ik was veertien en had een vriendje dat moslim was. Lekker cliché, hè? Na een tijdje ging ik meer over de toekomst nadenken, en besloot ik me te verdiepen in zijn geloof. Ik ging naar de bibliotheek om informatie te zoeken – ja, ik had toen nog geen toegang tot het internet – en alles wat ik erover las, raakte me in mijn hart.” Rabia ontdekte: “Ik sta hier heel erg achter.” En dus besloot ze zich anderhalf jaar later te bekeren tot de islam.

Diagnose MS

Haar leven kreeg daardoor een nieuwe richting, waar ze ruim twee jaar lang enorm van genoot. Totdat er kwaad toeval om de hoek kwam kijken. “Kort na de geboorte van mijn eerste zoon, op mijn twintigste, kreeg ik de diagnose MS. Ik had last van mijn oog, dat begon te hangen. Ik zag er vrijwel niks meer door. Binnen één dag werd ik van de huisarts, naar de oogarts én naar de neuroloog gestuurd. Het ging allemaal zo snel.” De vijftien jaar die daarop volgden gingen relatief goed. “Ik heb in die periode weinig last gehad van de ziekte. Ik was nog mobiel en actief. Ik moest wel een beetje mijn energie verdelen, maar verder viel het reuze mee.”

‘Schrijven’ door spraakherkenning

In 2011 veranderde dat. “Vanaf toen ging ik langzaam achteruit. Ik ging van een stok naar een rollator, en nu zit ik in een rolstoel. Zeker de laatste jaren heeft het mijn leven voorgoed veranderd.” Daarmee doelt Rabia niet alleen op haar mobiliteit, maar ook over de invloed van de ziekte op haar passie: schrijven. “Ik wilde altijd al een boek schrijven, al had ik die droom met de achteruitgang van mijn fijne motoriek laten varen.” Zo lukte typen echt niet meer. “Dan raakte ik eerst drie keer de verkeerde toets.” Totdat een ergotherapeut haar kennis liet maken met spraakherkenning. Het bleek een uitkomst: haar eerste boek ligt vanaf vandaag in de schappen.

Uitzonderlijke techniek

Lovend vertelt ze over de techniek. “Het is echt héél bijzonder. Je kan eigenlijk een hele computer bedienen zonder dat je ‘m aanraakt. Ik doe er inmiddels alles mee, maar ben vooral trots op het boek.” In haar roman vertelt Rabia het verhaal van een jonge Nederlandse vrouw, die zich bekeert tot de islam. Ondanks dat het verhaal niet over haarzelf gaat, bevat het wel autobiografische elementen.

Het beeld van de buitenwereld

“Bekeringen van Nederlandse vrouwen staan toch wel bekend om de strijd die er vaak mee gepaard gaat. De buitenwereld begrijpt het meestal niet. Ik heb het boek niet geschreven met een boodschap, maar hoop dat mensen van buitenaf het na het lezen van mijn boek beter begrijpen. Ik wil mensen kennis laten maken met de mens achter de moslim, die ook hoop, twijfels en problemen heeft. De keuze maken om jezelf te laten bekeren is niet alleen maar zwaar – zoals het moment in het boek waarop het meisje de confrontatie met haar ouders aangaat – maar vooral ook iets moois, iets leuks.”

Optimistisch in het leven

Ondanks dat Rabia erg uitkijkt naar de verschijning van haar boek, kent ze ook momenten waarop ze het even niet meer ziet zitten. “Dan zit ik jankend op de bank, maar dat hoort erbij. Ik probeer optimistisch in het leven te staan. Ik zit dan wel in een rolstoel, maar ik blijf bewegen.” Over haar toekomst praat ze alleen iets minder graag. “Ja, dat is wel even een dingetje. Ik wil me er eigenlijk niet te veel mee bezig houden. Ik weet niet wat MS gaat brengen, dus ik leef met de dag.”

Lees ook
Michelle (24) lijdt aan agressieve vorm van MS: ‘Mijn zekerheid is dat alles onzeker is’

Rabia’s boek Roos – het leven van een jonge bekeerlinge verschijnt vandaag. Het tweede deel, over polygamie, komt waarschijnlijk volgend jaar uit.