Lekker dan. We stevenen af op een wereldwijde crisis, de inflatie is op z’n hoogst en ondertussen heb je een shopverslaving. Redacteur Stijn (24) kan erover meepraten.
Man. Ik wil zo graag afkomen van mijn liefde voor (gouden) sieraden, reizen, afhaalmaaltijden en onnodige aankopen. Maar of dat al lukt? Eh, nee. Help.
Vraag me niet waar de obsessie voor mode (en spullen) vandaan komt. Ik heb werkelijk geen idee. Mijn ouders gaan goed met hun centen om, mijn zus spaart flink door en mijn vrienden kunnen met gemak op vakantie als ze zouden willen. Want zij kunnen met hun geld omgaan. Althans, de meeste vrienden (kuch, Eva).
Redacteur Stijn over coming-out: 'Ik was doodsbang, iedere dag weer'
Ondertussen shop ik door winkelstraten alsof mijn leven ervan afhangt, plaats ik een bestelling omdat ik die trui ‘echt nog niet heb’ en droom ik over een gouden ring die – ja, echt – net zoveel kost als een nieuwe scooter. Ik heb heus nog wel enige vorm van verstand: ik koop ‘m absoluut niet. Ik zou gek zijn. Maar toch, dromen mag. Man, dat kleine shot endorfine bij een aankoop: ik ken maar weinig dingen die me net zoveel voldoening geven. Oké, reizen vind ik nóg leuker. Maar da’s ook duurder.
En dan heb ik het nog niet eens over mijn eetgedrag gehad. Terwijl menig mens een maaltijd kookt na een dag werken, weet de toko bij me om de hoek mijn bestelling al. ‘Tot morgen!’, riep de lieve medewerker laatst toen ik met mijn maaltijd naar buiten liep. Au. Ergens lunchen is mijn hobby, uit eten gaan vind ik het allerleukst. Wellicht is het de terrascultuur in Amsterdam die me heeft verpest. Of mijn bubbel die ook graag buiten de deur eet. Ik heb zelf de regie, tuurlijk, maar iedere keer een afspraak afwijzen is lastig.
Ik ben graag onder mensen en vind lekker eten, naast die aankopen en reizen, het allerfijnst. Ik woon alleen en werk ook vaak ’s avonds aan projecten, dus na een dag werken heb ik geen zin om nog een curry, pasta of ovenschotel in elkaar te flansen die ik toch binnen seconden inadem. Zit ik dan in m’n eentje, met pannen om af te wassen en een pasta die niet lekker was. En het ‘leuke’ is: de kosten voor een nasi rames of de ingrediënten voor die pasta zijn nog even hoog ook.
Maar ik moet financieel volwassen worden, ritme krijgen in vaker thuisblijven en voor mezelf koken. Vooral dat koken is een dingetje: gisteren kreeg ik een online felicitatie over dat ik vaste klant ben bij een Uber Eats-restaurant. Wat belachelijk eigenlijk. En dat terwijl ik prima kan kokkerellen als ik m’n best doe.
Dit bericht op Instagram bekijken
Kijk, ik heb geen auto, maar een fiets en toef door het land met het openbaar vervoer. M’n verwarming staat (nog steeds) niet aan, ik eet bijna geen vlees meer en als ik buiten de deur eet, let ik er op dat ik niet naar de duurste restaurants ga. Ik shop graag tweedehands en heb geen kroost. Onbewust bespaar ik daar al heel wat euro’s mee. Naast mijn shop- en horecaverslaving geef ik aan goede doelen, haal ik lekkers in huis als vrienden langskomen en vind ik sporten heerlijk. Niet heel handig: sportlessen in de hoofdstad kosten al gauw vijftien euro.
Tuurlijk, lekker kunnen leven is fijn. Ik werk heel hard en heb het geluk dat ik met dat harde werken ook prima verdien, da’s immers ook geen gegeven. Ik weet nu nog rond te komen en kan me niet voorstellen hoe het is om slim met je geld om te moeten gaan omdat je je kinderen moet voeden, of nog net je huur kan betalen. Ik heb uiterst respect voor iedereen die hard werkt om financieel boven water te blijven. Helemaal in deze tijden. Geld maakt niet gelukkig, ik weet het. Maar stabiliteit wel. Het is mijn grootste wens dat iedereen het zou kunnen zijn, echt.
Zeven op tien Nederlanders douchen korter om gas te besparen
Mocht je tips hebben, dan hoor ik ze graag. Weet je, die gouden ring laat ik links liggen. Etentjes met vrienden moet ik eens thuis organiseren. Ik ga vaker in mijn kledingkast kijken dan op sites en geef mezelf een schop onder m’n reet als ik wil afhalen in plaats van koken. Van verwende yup naar financieel volwassen worden. Wish me luck.
